Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για την πρώην Γιουγκοσλαβία (ICTY) θα πάψει να υπάρχει στις 31 Δεκεμβρίου 2017, μετά από σχεδόν 25 χρόνια λειτουργίας. Η επίσημη τελετή ολοκλήρωσης των εργασιών του δικαστηρίου πραγματοποιείται εντός της ημέρας, στη Χάγη, παρουσία του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες και εκπροσώπων των χωρών με τις οποίες ασχολήθηκε το δικαστήριο.
Το ICTY ιδρύθηκε στις 25 Μαΐου του 1993 από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, με εντολή να εκδικάσει υποθέσεις εγκλημάτων πολέμου που διαπράχθηκαν στο χώρο της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Συνολικά δικάστηκαν 161 κατηγορούμενοι και οι περισσότεροι από τους μισούς ήταν Σέρβοι ή Σερβοβόσνιοι. Καταδικάστηκαν 90 άτομα. Σε έξι κατηγορούμενους επιβλήθηκε η ποινή της ισοβίου κάθειρξης, ενώ επτά κατηγορούμενοι καταδικάστηκαν για γενοκτονία.
Ενδιαφέρον είναι το στοιχείο ότι επτά κατηγορούμενοι απεβίωσαν, από φυσικά αίτια, ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη η δίκη τους, και ο ένας απ’ αυτούς ήταν και ο πρώην πρόεδρος της Σερβίας και της Γιουγκοσλαβίας Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς. Στις φυλακές του δικαστηρίου της Χάγης έγιναν και τρεις αυτοκτονίες. Δύο κατηγορούμενοι, οι Σέρβοι της Κροατίας Μίλαν Μπάμπιτς και Σλάβκο Ντοκμάνοβιτς κρεμάστηκαν στο κελί τους, ενώ στην τελευταία δίκη ο Κροατοβόσνιος Σλομπόνταν Πλάλιακ αυτοκτόνησε πίνοντας δηλητήριο την ώρα που του απαγγέλλονταν η καταδικαστική απόφαση από τον πρόεδρο του δικαστηρίου.
Στα 25 χρόνια λειτουργίας του δικαστηρίου έγιναν 10.800 συνεδριάσεις, κατέθεσαν 4.650 μάρτυρες και καταχωρήθηκαν στα πρακτικά 2,5 εκατομμύρια σελίδες υλικό.
Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τα δικαστήρια της Νυρεμβέργης και του Τόκιο, το ICTY είναι το πρώτο διεθνές ποινικό δικαστήριο που συστάθηκε για να εκδικάσει εγκλήματα πολέμου. Η αποστολή του ήταν να καταστήσει σαφές ότι τα εγκλήματα δεν θα μένουν ατιμώρητα ακόμη και όταν διαπράττονται σε πολέμους που δεν έχουν λάβει παγκόσμια διάσταση. Πάνω σ΄ αυτήν τη βάση ιδρύθηκαν αργότερα τα δικαστήρια για τη Ρουάντα και την Σιέρρα Λεόνε.
Ο πρώην εισαγγελέας του δικαστηρίου Τζέφρι Νάις, ο οποίος χειρίστηκε την υπόθεση Μιλόσεβιτς, εξέφρασε επιφυλάξεις για την επιτυχία της αποστολής του δικαστηρίου. Ο κ. Νάις σε συνέντευξη του, την Τετάρτη, στην εφημερίδα The Guardian του Λονδίνου, επισημαίνει ότι η παρέμβαση πολλές φορές ισχυρών κρατών στο έργο της Δικαιοσύνης περιόρισε τις δυνατότητες του δικαστηρίου.
«Δεν διερευνήθηκε η παθητική στάση της Δύσης»
Για τη Σρεμπρένιτσα, ο Τζέφρι Νάις επισημαίνει ότι ποτέ δεν διερευνήθηκε η παθητική στάση που τήρησαν οι ΗΠΑ, η Μ. Βρετανία και η Γαλλία ενώ συντελούνταν μία ανθρωπιστική καταστροφή, όπως και το γεγονός ότι αρνήθηκαν να υποστηρίξουν στρατιωτικά την ολλανδική ειρηνευτική δύναμη που βρισκόταν στην περιοχή. «Εφόσον συνέβη αυτό μήπως τα ισχυρά αυτά κράτη αποκάλυψαν στον Μιλόσεβιτς ότι εάν επιτεθούν οι Σέρβοι στη Σρεμπρένιτσα δεν θα γίνουν αεροπορικοί βομβαρδισμοί;», διερωτάται ο Τζέφρι Νάις.
Ο πρώην εισαγγελέας του δικαστηρίου της Χάγης καταγγέλλει στη συνέντευξη του ότι πολλές φορές γινόταν παρεμβάσεις δυτικών χωρών για να «καθαρίσουν» πραγματικά, ιστορικά στοιχεία που ήταν επιβαρυντικά για τις ίδιες, αλλά και για την Σερβία.
Το ICTY πέρα από την απόδοση δικαιοσύνης είχε και μία εξίσου σημαντική αποστολή. Αυτή ήταν να δημιουργήσει την αίσθηση ότι για τα εγκλήματα ευθύνονται συγκεκριμένα άτομα που έχουν ονοματεπώνυμο και όχι οι λαοί στο σύνολό τους. Να δημιουργήσει, δηλαδή, τις προϋποθέσεις για τη συμφιλίωση και ομαλή συμβίωση διαφόρων εθνικών κοινοτήτων που βρέθηκαν αντιμέτωπες κατά την διάρκεια των πολέμων.
Κατά γενική εκτίμηση αυτή η αποστολή δεν επετεύχθη. Στην Σερβία θεωρήθηκε αντισερβικό δικαστήριο, επειδή τα 2/3 των κατηγορουμένων ήταν Σέρβοι και Σερβοβόσνιοι, ενώ παραβλέπεται το γεγονός ότι στα περισσότερα εγκλήματα συμμετείχαν οι σερβικές ένοπλες δυνάμεις.
Στην Κροατία, επίσης, εκφράζεται οργή κυρίως για τις τελευταίες αποφάσεις του δικαστηρίου που ενοχοποιούν το κροατικό κράτος και τον πρώτο πρόεδρο της Κροατίας Φράνιο Τούτζμαν για συμμετοχή σε οργανωμένο εγκληματικό σχέδιο κατά της Βοσνίας – Ερζεγοβίνης. Δυσαρέσκεια εκφράζεται και από τους Βόσνιους Μουσουλμάνους, που πιστεύουν ότι δεν αποδόθηκε στο βαθμό που έπρεπε δικαιοσύνη για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν κατά του πληθυσμού τους.
Έτσι, 25 χρόνια μετά την ίδρυση του δικαστηρίου της Χάγης και τις δεκάδες καταδικαστικές αποφάσεις, φαίνεται ότι «η κάθαρση» που επιδιωκόταν δεν επήλθε. Στη Σερβία και την Κροατία οι εγκληματίες πολέμου ανακηρύσσονται ήρωες, δίδονται τα ονόματα τους σε κεντρικές οδούς, ενώ τα εγκλήματα που διέπραξαν γιορτάζονται ως εθνικές νίκες. Η συμβίωση δεν συνέβη και οι λαοί πορεύονται ο ένας δίπλα στον άλλον χωρίς να επικοινωνούν.
Πηγή: ΑΜΠΕ
