© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Η ομάδα ΕΑΝ παρουσιάζει το «MOMENT», μια παράσταση με θέμα τον Χρόνο, εμπνευσμένη από το βιβλίο του Alan Lightman «Τα Όνειρα του Αϊνστάιν». Πρόκειται για ένα σύγχρονο θεατρικό έργο, με την υπογραφή της Ειρήνης Αναγνωστοπούλου· μια ιστορία για τον άνθρωπο που στέκει απέναντι στον χρόνο γεμάτος ερωτήματα.
Το έργο κάνει πρεμιέρα στις 22 Φεβρουαρίου στο θέατρο ΕΛΕΡ [Φρυνίχου 10, Αθήνα].
Ο πρωταγωνιστής της παράστασης Ηλίας Βογιατζηδάκης, μίλησε μαζί μας.
Πείτε μας λίγα λόγια για τον ρόλο σας στην παράσταση.
«Στην παράσταση υποδύομαι τον Άλμπερτ, έναν νεαρό που ονειρεύεται να “πιάσει” και να κατανοήσει τον χρόνο. Αφιερώνει όλη του την ενέργεια σε αυτό το εγχείρημα. Δεν ζει τη ζωή του, αλλά την ονειρεύεται. Αν και δε λέμε σαφώς πως σίγουρα πρόκειται για τον Άλμπερτ Αϊνστάιν, το πιθανότερο είναι πως αυτός είναι, σε νεαρή ηλικία, πριν τα 26 του που ανακάλυψε τη θεωρία της σχετικότητας και έγινε γνωστός σε όλο τον κόσμο. Σε κάθε περίπτωση είναι ένα από τα άπειρα είδωλα του Αϊνστάιν, όπως λέει κι ο ίδιος ή καλύτερα όπως τον βάζει ο συγγραφέας του βιβλίου, ο Alan Lightman, να λέει. Κατά τη διάρκεια του έργου, τον βλέπουμε αφενός στο γραφείο ευρεσιτεχνιών που δουλεύει -στην πρώτη του δουλειά μετά το Πανεπιστήμιο- αφετέρου, σε μια άλλη διάσταση, στη διάσταση των ονείρων του, σε διάφορες δηλαδή χρονικές στιγμές του από την παιδική του ηλικία και μετά, ως πρωταγωνιστή στα όνειρά του. Βλέπει συνέχεια όνειρα και μέσω αυτών, παίρνοντας δηλαδή τα στοιχεία που του δίνουν τα όνειρά του, προσπαθεί να λύσει την εξίσωση με τον χρόνο. Προσπαθεί να τον καταλάβει, να δει πώς θα γινόταν να τον σταματήσει, να τον επιβραδύνει, να κρατήσει μια στιγμή για πάντα. Προσπαθεί να τον κατανοήσει ως ύλη, σαν ένα χαρτί που μπορεί να το πιάσει και να το κόψει σε κομμάτια. Οι γύρω του δυσκολεύονται να τον κατανοήσουν και τους φαίνεται αρκετά ιδιόρρυθμος εξαιτίας αυτής της εμμονής του αλλά και εξαιτίας άλλων ιδιαιτεροτήτων του. Δυσκολεύεται να επικοινωνήσει και να σχετιστεί μαζί τους διότι τον ίδιο τον απασχολούν άλλα πράγματα και μικρή σημασία δίνει για τα απλά καθημερινά. Είναι ένας άνθρωπος που η σκέψη του προσπαθεί να δραπετεύσει. Από μικρός δεν κοιτούσε γύρω του αλλά πάνω. Πέρα, λοιπόν, από τις συγκρούσεις που όλο αυτό αναγκαστικά φέρνει με τους γύρω του, συγκρούεται πρωτίστως κι ο ίδιος με τον εαυτό του μιας και το μυαλό του δεν τον αφήνει ήσυχο ποτέ».
Ο κεντρικός ήρωας που υποδύεστε, ο Άλμπερτ, προσπαθεί, λοιπόν, να κατανοήσει τον χρόνο. Είναι αυτή μια μάχη μάταιη;
«Νομίζω πως κι η παράσταση θέτει αυτό το ερώτημα, χωρίς να δίνει την απάντηση. Μόνο να στοχαστεί κανείς πάνω σε αυτό μπορεί. Ναι, ενδεχομένως να είναι μάταιο να προσπαθήσεις να κατανοήσεις τον χρόνο και στην προσπάθειά σου αυτή να σπαταλήσεις τη ζωή σου -δηλαδή τον χρόνο σου. Αυτό, νομίζω, πως συνέβη με τον Αϊνστάιν. Αν υποθέσουμε, λοιπόν, πως ο χρόνος αποτελείται από στιγμές, είναι μια μάταιη μάχη. Αξίζει να ζούμε την κάθε μας στιγμή και χρειάζεται να τη ζούμε ως έχει, χωρίς να προσπαθούμε να την εκλογικεύσουμε. Για τον Αϊνστάιν, βέβαια, τον διασημότερο επιστήμονα του κόσμου, ο χρόνος ήταν ο συντελεστής μιας δύσκολης εξίσωσης που έπρεπε να λύσει. Και την έλυσε. Έτσι, λοιπόν, αυτή η μάχη από τη μια κερδήθηκε, από την άλλη ενδεχομένως να θυσίασε πολλές στιγμές του. Για την ανθρωπότητα ήταν κάτι πολύ σημαντικό. Για τον ίδιο, σίγουρα είχε ένα τεράστιο κόστος. Σε κάθε περίπτωση, ο σύγχρονος άνθρωπος νομίζω πως είναι αναγκασμένος να δίνει τη μάχη του με τον χρόνο καθημερινά. Όλο βιάζεται, όλο έχει προθεσμίες, να κάνει το ένα, να κάνει το άλλο, να κάνει καριέρα, να κάνει οικογένεια, όλο κάτι επείγει και τις περισσότερες φορές ο χρόνος δε μοιάζει αρκετός. Η ίδια η ζωή είναι μια μάχη με τον χρόνο, να προλάβουμε να ζήσουμε πριν πεθάνουμε. Άρα με αυτή την έννοια, καθόλου μάταιη δεν είναι. Αξίζει να ζούμε τη ζωή μας όσο το δυνατόν καλύτερα».
Εξαντλημένος και φλεγόμενες από ιδέες, βλέπει ασταμάτητα όνειρα. Ποιο από αυτά σάς γέννησε τα πιο έντονα συναισθήματα και γιατί;
«Πως βλέπει ασταμάτητα όνειρα. Το καταλαβαίνω πολύ αυτό, διότι κι εγώ είμαι ένας άνθρωπος που ονειροπολώ συνέχεια και χάνομαι. Όπως κοιτάζει ο Άλμπερτ ένα μυρμήγκι στο ταβάνι και χάνεται, το ίδιο συμβαίνει και σε μένα σχεδόν καθημερινά. Ομολογώ πως πολλές φορές, αυτό μπορεί να είναι εξαντλητικό. Όμως… όπως διερωτάται κι ο Άλμπερτ: “ποιος είναι σε καλύτερη θέση, εγώ που ταξιδεύω στα σύννεφα ή εσύ που βρίσκεσαι εδώ”;»
Παρελθόν, παρόν και μέλλον. Τρεις εκφάνσεις του χρόνου. Τι συνειρμούς σάς προκαλεί κάθε μια από αυτές και γιατί;
«Μου έρχεται στο μυαλό η σύνδεση αυτών των τριών εκφάνσεων του χρόνου που κάνει ο Άλμπερτ: “Σήμερα είναι το αύριο; -Όχι, σήμερα είναι το σήμερα. Τότε σήμερα είναι το χθες; -Όχι, σήμερα είναι το σήμερα. -Ναι αλλά σήμερα είναι το χθες τού αύριο και το αύριο είναι το χθες τού μεθαύριο. Τελικά, πότε θα έρθει το αύριο;”
Φαίνεται πως ο χρόνος μας δε μπορεί να αποσυνδεθεί από το πριν και το μετά, απλώς κυλά. Για μένα το παρελθόν είναι οι ρίζες μας, οι μνήμες μας. Το παρόν είναι όσο γοητευτικό και μαγικό εμείς το κάνουμε. Το μέλλον μας είναι άγνωστο· για μένα είναι η ελπίδα».
Ποιοτικός χρόνος. Τι είναι για εσάς; Πού τον επενδύετε;
«Ποιοτικός χρόνος είναι τα μικρά διαστήματα χρόνου που αποκτούν μεγαλύτερη αξία γιατί συμπυκνώνουν κάτι ωφέλιμο για μας. Έτσι παύουμε να μετράμε τον χρόνο ποσοτικά αλλά με την ουσία της κάθε στιγμής. Για μένα είναι να κάνω κάτι καλό για τον εαυτό μου, να κάνω κάτι που θα με κάνει χαρούμενο, να τον μοιραστώ με αγαπημένα μου πρόσωπα, να δω μια ωραία ταινία ή να τον αξιοποιήσω σε κάτι που θα με κάνει καλύτερο. Εδώ και μεγάλο διάστημα, παρατηρώ πως επενδύω το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου μου στα επαγγελματικά μου. Δυσκολεύομαι να τον βρω λόγω απαιτητικών ωραρίων, όμως προσπαθώ να είναι ποιοτικός ο χρόνος που έχω για μένα και για τους άλλους».
Με τι συναισθήματα θα θέλατε ιδανικά να φύγει το κοινό από την παράστασή σας;
«Θα ήθελα να σκεφτεί πώς, τελικά, ζει τη ζωή του και να την αλλάξει προς το καλύτερο».
Ταυτότητα παράστασης
ΜΟΜΕΝΤ
Εμπνευσμένο από το βιβλίο του Alan Lightman «Τα Όνειρα του Αϊνστάιν».
Διασκευή– Σκηνοθεσία: Ειρήνη Αναγνωστοπούλου
Σύμβουλος Δραματουργίας: Γεωργία Αγγουριδάκη
Κίνηση: Πέπη Ζαχαροπούλου
Σκηνικά – Κοστούμια: Δάφνη Αηδόνη
Μουσική: Theodore
Σχεδιασμός Φωτισμών: Χριστίνα Θανάσουλα
Βοηθός Σκηνοθέτη: Γεωργία Αγγουριδάκη
Βοηθός Σκηνογράφου: Κυριακή Φόρτη
Βοηθός Φωτισμών: Ιφιγένεια Γιαννιού
Φωτογραφίες: Υπατία Κορνάρου
Επιμέλεια Φωτογράφισης: Χαρά Κονταξάκη
Μακιγιάζ: Έλενα Παπάζογλου
Σχεδιασμός Αφίσας: Αντώνης Κοντολέων
Trailer: Δημήτρης Καπνούλας
Δημόσιες Σχέσεις και επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου – We Will
Ερμηνεύουν: Ηλίας Βογιατζηδάκης, Χριστέλα Γκιζέλη, Λάμπρος Παπαγεωργίου, Γιάννης Πλιάκης, Ειρήνη Αναγνωστοπούλου
Μια παραγωγή της Θεατρικής Εταιρείας ΕΑΝ
