Το «1968», η καινούρια ταινία του Τάσου Μπουλμέτη, βρίσκεται σε στάδιο μοντάζ, μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων της την άνοιξη.
Ο σκηνοθέτης της «Πολίτικης κουζίνας» και του «Νοτιά» επικεντρώνει την καινούρια του ταινία σε έναν πραγματικό άθλο που έγραψε ιστορία, ένωσε ολόκληρη την Ελλάδα σε μια νύχτα και απέδειξε περίτρανα τη δύναμη της ελληνικής ψυχής ενάντια σε κάθε αντίπαλο, όσο ισχυρός κι αν είναι.
Ο Τάσος Μπουλμέτης εμπνέεται από τον επικό αγώνα ΑΕΚ – Σλάβια Πράγας του 1968 και, 50 χρόνια μετά, επιστρατεύει ένα πλούσιο και ταλαντούχο καστ, για να αποκαλύψει το συναρπαστικό παρασκήνιο πίσω από το άπιαστο όνειρο που έγινε πραγματικότητα.
Ο Αντώνης Καφετζόπουλος, ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης, ο Γιώργος Μητσικώστας, η Βασιλική Τρουφάκου, ο Ορφέας Αυγουστίδης, ο Στέλιος Μάινας και πολλοί ακόμα αγαπημένοι ηθοποιοί ζωντανεύουν καθημερινές ιστορίες, σε μια χρονιά που σημαδεύτηκε από καθοριστικές αλλαγές σε όλο τον πλανήτη, το 1968. Μια χρονιά, που η αναπάντεχη νίκη μιας ομάδας με ψυχή ανακήρυξε για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού την Ελλάδα κυπελλούχο Ευρώπης.
Το βράδυ της 4ης Απριλίου του 1968, ένα λεπτό πριν τελειώσει ο αγώνας μπάσκετ ΑΕΚ – Σλάβια Πράγας, χιλιάδες κεράκια άναψαν στο Παναθηναϊκό Στάδιο, για να φωτίσουν τις μέχρι εκείνη τη στιγμή σκοτεινές εξέδρες, καθώς τότε φωτισμός υπήρχε μόνο στον αγωνιστικό χώρο.
80.000 θεατές σηκώθηκαν από τις θέσεις τους με τα κεριά αναμμένα, φωνάζοντας και πανηγυρίζοντας, καθώς όλα έδειχναν πως η ΑΕΚ θα γινόταν κυπελλούχος. Όταν το ταμπλό έγραψε 89 – 82, το στάδιο βούιξε από τις ιαχές και ο αρχηγός της ελληνικής ομάδας Γιώργος Αμερικάνος, με το κύπελλο στα χέρια, κλαίγοντας, έκανε τον γύρο του θριάμβου.
Για πρώτη φορά, μια ελληνική ομάδα κέρδιζε ευρωπαϊκό τίτλο και, για πρώτη φορά, συγκεντρώθηκαν 80.000 άτομα να παρακολουθήσουν αγώνα μπάσκετ, πράγμα που θεωρήθηκε ρεκόρ για τα παγκόσμια αθλητικά δεδομένα και γράφτηκε στο βιβλίο Γκίνες. Οι πανηγυρισμοί που ακολούθησαν δεν είχαν προηγούμενο. Περίπου 300.000 άτομα μαζεύτηκαν έξω από το στάδιο και η ουρά έφτασε μέχρι την Ομόνοια, σε μια εποχή που η χούντα είχε απαγορεύσει τις εκδηλώσεις και τις συγκεντρώσεις για παραπάνω από πέντε άτομα.
Ο απεσταλμένος της γαλλικής Εκίπ έγραψε χαρακτηριστικά: « Ο έναστρος ουρανός αυλακωνόταν από χιλιάδες χρωματιστές φωτοβολίδες κάθε φορά που η ελληνική ομάδα σημείωνε ένα καλάθι και, πάνω από δύο ώρες, η ιαχή «ΑΕΚ-ΑΕΚ» κάλυπτε κάθε άλλον θόρυβο».
naftemporiki.gr
