Η δημοσιογραφική έρευνα που οδήγησε στην καταδίκη και τη φυλάκιση του Χάρβεϊ Γουάινστιν απασχολεί το «Κάποια μίλησε» της Μαρία Σρέιντερ, σε σενάριο της Ρεμπέκα Λίνκιεβιτς («Ida»). Οι δυο τελευταίες πατούν γερά στη συνταγή του Άλαν Τζ. Πάκουλα («Όλοι οι άνθρωποι του Προέδρου») και ευτυχώς δηλαδή, γιατί υπάρχει και η σχολή του Όλιβερ Στόουν, και δεν ξέρω αν θα άντεχα ένα νέο «JFK» για το #metoo. Λίγες είναι οι δημιουργικές επεμβάσεις – το είδος το επιτάσσει – αλλά η Σρέιντερ καταφέρνει να ξεπεράσει αυτούς τους φραγμούς σε στιγμές αληθινής έμπνευσης: Ένα ηχητικό ντοκουμέντο, που πολλοί από εμάς είχαμε ακούσει εκείνες τις μέρες, «δραματοποιείται» με ακίνητα, «παγωμένα» πλάνα στον τόπο του εγκλήματος, και το αποτέλεσμα είναι συγκλονιστικό σε αυτή την «σοβαρή» πρόταση της Αμερικής για τα φετινά Όσκαρ. Που όμως πάτωσε στα ταμεία, παρά την αξία της. Ίσως το internet να έχει «σκοτώσει» αυτό το σινεμά: Η είδηση πλέον φτάνει παντού σε δευτερόλεπτα. Όσο γρήγορα αντανακλαστικά και να αποκτήσει το μέσο, δε θα καλύψει ποτέ αυτό το κενό.
Η «Νύχτα της 12ης» του Ντομινίκ Μολ ξεκινά κι αυτή από ένα πραγματικό συμβάν: Το 2016, σε μια απόμακρη περιοχή της Γαλλίας, κάποιος καίει μια νεαρή κοπέλα ζωντανή. Και η ταινία μας ενημερώνει από το πρώτο λεπτό: Πρόκειται για ένα έγκλημα που δεν έχει ακόμα εξιχνιαστεί. Οπότε με τι καταπιάνεται εδώ ο Μολ; Μα με το δαιδαλώδες κομμάτι της έρευνας – το οποίο αφήνει και μια πόρτα ανοιχτή για να μπει το ψυχολογικό δράμα: Πότε έρχεται η στιγμή να πεις, «έκανα ό,τι μπορούσα»; Για τον ντετέκτιβ που ερευνά αδιάκοπα την υπόθεση, μοιάζει να αναβάλλεται ξανά και ξανά. Για τον Μολ πάλι, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: Ή θα ζεις με τους νεκρούς, ή με τους ζωντανούς.
Στη «Μεγάλη ρήξη», ένα ζευγάρι, η Ραφαέλ (Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι) και η Ζουλί (Μαρίνα Φουά) αναγκάζονται να περάσουν μαζί τη νύχτα σε ένα κεντρικό νοσοκομείο του Παρισιού, όταν η πρώτη τραυματίζεται από αμέλεια της. Το κλου είναι πως η σχέση τους βρίσκεται στα τελειώματα – ενώ την ίδια στιγμή το νοσοκομείο γεμίζει από μέλη των κίτρινων γιλέκων, όταν η αστυνομία διαλύει την πορεία τους. Κοινωνικός αναστοχασμός, «ξεμπρόστιασμα» του νεοφιλελευθερισμού, με το ανθρώπινο δράμα σε πρώτο πλάνο – όμως ο τόνος δεν είναι ποτέ βαρύς. Αντιθέτως, το χιούμορ δεν απουσιάζει ποτέ, ούτε όμως και καταπνίγει το σχόλιο. Όχι πως ακούγεται και κάτι εξαιρετικά βαθυστόχαστο δηλαδή, αλλά δε νομίζω πως η ταινία είχε τέτοιες φιλοδοξίες ούτως η άλλως.
Ανάμεσα στις υπόλοιπες ταινίες (στις οποίες συμπεριλαμβάνονται και δυο παιδικά φιλμ), εμφανίζεται και ο «Τζογαδόρος» σε σκηνοθεσία του Ράσελ Κρόου με τον ίδιο στον πρώτο ρόλο. Δεν έγινε δημοσιογραφική προβολή…
