Η «Ida» του Πάβελ Παβλικόφσκι, συνεχίζει να εμπλουτίζει την συλλογή με τα βραβεία της, αποσπώντας και το βραβείο Lux, το οποίο απένειμε στον σκηνοθέτη ο ίδιος ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Μάρτιν Σουλτς.
«Αυτό είναι ένα από τα πιο όμορφα και ευχάριστα εγχειρήματα για τον πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου», είπε ο Μάρτιν Σουλτς, απονέμοντας στον Παβλικόφσκι το Βραβείο Lux, στο φινάλε μιας επτάμηνης διαδρομής προώθησης του ευρωπαϊκού σινεμά. Η «Ida» συγκέντρωσε τις περισσότερες ψήφους των Ευρωβουλευτών που είδαν τις τρεις επιλεγμένες ταινίες – μαζί με το «Bande de Filles» της Σελίν Σιαμά και το «Class Enemy» του Ροκ Μπίτσεκ.
Παραλαμβάνοντας το βραβείο του, ο Πολωνός σκηνοθέτης ανέφερε: «το σινεμά είναι μια χώρα, όπως μου είπε η Σελίν Σιαμά, με ξεκάθαρα χαραγμένα σύνορα, που η Ευρωπαϊκή αρχή προσπαθεί να καταργήσει. Οι ταινίες μας μπορεί να γράφονται σε διαφορετικές γλώσσες, αλλά μιλούν την κοινή γλώσσα των συναισθημάτων. Κι όσο λιγότερο ρητορικό είναι το σινεμά μας, τόσο πιο καθολική θα είναι η επίδρασή του».
Το ασπρόμαυρο πολωνικό δράμα το οποίο, πριν λίγες μέρες, θριάμβευσε στα 27α Ευρωπαϊκά Βραβεία Κινηματογράφου με πέντε διακρίσεις – καλύτερης ευρωπαϊκής ταινίας για το 2014, σκηνοθεσίας και σεναρίου για τον Πάβελ Παβλικόφσκι, διεύθυνσης φωτογραφίας για τους Λούκας Ζαλ και Ριζάρ Λεντζέφσκι και βραβείου κοινού -, θίγει κάποια από τα πιο επίμαχα ζητήματα στην ιστορία της χώρας του και, κυρίως, τι έγινε μεταξύ Πολωνών Καθολικών και Εβραίων κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η ταινία του Παβλικόφσκι είναι η επίσημη πολωνική υποψηφιότητα σε πέντε κατηγορίες για τα Όσκαρ ενώ είναι, επίσης, υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα ξενόγλωσσης ταινίας.
«H “Ida” είναι μια ταινία για την ταυτότητα, την οικογένεια, την πίστη, την ενοχή, τον σοσιαλισμό και τη μουσική» εξηγεί ο σκηνοθέτης, ο οποίος επιστρέφει στην πατρίδα του για πρώτη φορά στην καριέρα του. «Ήθελα να κάνω μια ταινία για την ιστορία, η οποία δεν θα ήταν ιστορική. Μια ηθική, αλλά όχι διδακτική ταινία. Ήθελα να πω μια ιστορία, στην οποία ο καθένας “έχει τους λόγους του”, μια ιστορία πιο κοντά στην ποίηση, παρά στην αφήγηση. Περισσότερο από όλα, όμως, ήθελα να αποστασιοποιηθώ από τη συνήθη ρητορική του πολωνικού κινηματογράφου. Η Πολωνία, στην “Ida,” παρουσιάζεται από έναν “αουτσάιντερ”, φιλτραρισμένη μέσα από τη προσωπική μνήμη και το συναίσθημα, τους ήχους και τις εικόνες της παιδικής ηλικίας».
naftemporiki.gr
