Ερευνητές του Universidad Politechnica de Madrid (UPM) ανέπτυξαν μια νέα τεχνολογία, με βάση συνθετικά υλικά και ιξωδοελαστικά στρώματα, που βελτιώνει κατά πολύ την αντοχή του κύτους των ταχύπλοων, καθιστώντας τα πολύ ασφαλέστερα.
Οι υψηλές ταχύτητες με τις οποίες κινούνται τα ταχύπλοα τείνουν να τα καταπονούν πολύ, επηρεάζοντας την ασφάλειά τους. Γι’ αυτό, ερευνητές του UPM προτείνουν ένα νέο σύστημα κατασκευής που εισάγει, μεταξύ των στρώσεων συνθετικών υλικών που χρησιμοποιούνται στο κύτος ένα λεπτό, ιξωδοελαστικό στρώμα, το οποίο απορροφά και «πνίγει» την ενέργεια που παράγεται από την επαφή με την επιφάνεια του νερού.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, οι δοκιμές έδειξαν ότι η συχνότητα επισκευής που απαιτείται όταν χρησιμοποιείται το σύστημα αυτό είναι τρεις φορές μικρότερη, ενώ δεν επεκτείνεται απλά η διάρκεια ζωής των ταχυπλόων, αλλά βελτιώνεται και η ασφάλεια των επιβαινόντων.
Αντίθετα με άλλα είδη σκαφών, τα ταχύπλοα «γλιστρούν» στην επιφάνεια και κινούνται με μεγάλες ταχύτητες, καθώς δεν χρειάζεται να εκτοπίζουν όγκους νερού όταν κινούνται. Τα σκάφη αυτά στηρίζονται στο πίσω μέρος και η πλώρη ανυψώνεται και πέφτει, ερχόμενη σε επαφή με δύναμη με την επιφάνεια του νερού. Σε μεγάλες ταχύτητες το νερό, ως γνωστόν, «συμπεριφέρεται» σαν τοίχος, αποτελώντας σημαντικό πρόβλημα και προκαλώντας ζημιές, ειδικά όταν χρησιμοποιούνται συνθετικά υλικά που είναι μεν πιο ελαφριά από τα μέταλλα που χρησιμοποιούνται στα «κανονικά» πλοία, αλλά είναι και λιγότερο ανθεκτικά.
Ερευνητές της Σχολής Ναυτικής Αρχιτεκτονικής και Θαλάσσιας Μηχανολογίας ανέπτυξαν το νέο αυτό σύστημα, στο πλαίσιο του οποίου εισάγεται ένα λεπτό ιξωδοελαστικό στρώμα ανάμεσα στις στρώσεις συνθετικών υλικών από τις οποίες αποτελείται το κύτος, προκειμένου να απορροφάται και να εξουδετερώνεται η ενέργεια που προκύπτει από τις συγκρούσεις με το νερό. Πρόκειται για ένα στρώμα το οποίο αποτελείται από εξάγωνα ενός άκαμπτου πολυμερούς, που εγκιβωτίζουν ένα ελαφρύ και ιξωδοελαστικό υλικό, ειδικά σχεδιασμένο για αυτή τη χρήση. Το υλικό αυτό απορροφά την ενέργεια και παραμορφώνεται για να την αποθηκεύει προσωρινά, προστατεύοντας το κύτος. Εν τέλει, την απελευθερώνει όταν έρχεται ξανά σε επαφή με το νερό. Το βασικό πλεονέκτημα της συγκεκριμένης μεθόδου είναι ότι δεν πρόκειται για κάποια επιπλέον προστασία που προστίθεται στις δομές του σκάφους, αλλά είναι ενσωματωμένη στο ίδιο το υλικό, καθιστώντας τη πιο αποτελεσματική.
