Ένα νέο σύστημα παραγωγής ηλιακής ηλεκτρικής ενέργειας που χαρακτηρίζεται ως το πιο αποτελεσματικό στον κόσμο, δοκιμάζεται αυτές τις ημέρες στην έρημο Καλαχάρι της Νοτίου Αφρικής.
Χρησιμοποιώντας στρατιωτική τεχνολογία και μια μηχανή μηδενικών εκπομπών που εφευρέθηκε τον 19ο αιώνα, η σουηδική εταιρεία Ripasso επιδιώκει να φέρει επανάσταση στην παραγωγή ηλιακής ενέργειας.
«Όλη η ομάδα μας στη Νότια Αφρική έχει στελεχωθεί από τοπικούς επαγγελαμτίες, και όλα τα νέα συστημάτά μας έχουν κατασκευαστεί από Νοτιοαφρικανούς εργάτες», δήλωσε ο Γκούναρ Λάρσον, διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας. «Εξασφαλίσαμε χρηματοδότηση και είμαστε έτοιμοι για παραγωγή σε μεγάλη εμπορική κλίμακα», πρόσθεσε.
Το 34 τοις εκατό της ηλιακής ενέργειας που προσλαμβάνεται από τα φωτοβολταϊκά κάτοπτρα της εγκατάστασης μετατρέπεται απευθείας σε ηλεκτρική ενέργεια διαθέσιμη για το τοπικό δίκτυο. Τα συμβατικά φωτοβολταϊκά συστήματα μετατρέπουν μόνο το 23 τοις εκατό της ηλιακής ενέργειας στην οποία εκτίθενται, και αυτό το ποσοστό πέφτει μόλις στο 15 τοις εκατό πριν να είναι έτοιμο να χρησιμοποιηθεί στο δίκτυο παροχής ηλεκτρικής ενέργειας.
Μία μόνη ηλιακή μονάδα της εταιρείας, η οποία μοιάζει εμφανισιακά με δορυφορικό πιάτο διαμέτρου 30 μέτρων, μπορεί να παράγει 75 με 85 μεγαβατώρες ετησίως, αρκετή ενέργεια για την τροφοδότηση 24 νοικοκυριών. Η παραγωγή της ίδιας ποσότητας ηλεκτρικής ενέργειας με καύση άνθρακα θα σήμαινε την απελευθέρωση περίπου 81 τόνων διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα.
Η τεχνολογία, η οποία αποδίδει μόνο σε περιοχές με σταθερή ηλιοφάνεια, λειτουργεί με τη χρήση κατόπτρων ως γιγαντιαίους φακούς που εστιάζουν την ενέργεια του ήλιου σε ένα μικροσκοπικό καυτό σημείο, το οποίο με τη σειρά του τροφοδοτεί μία μηχανή Stirling με μηδενικές εκπομπές.
Η μηχανή Stirling αναπτύχθηκε στο Εδιμβούργο το 1816 ως εναλλακτική της ατμομηχανής. Η μηχανή λειτουργεί θερμαίνοντας και ψύχοντας διαδοχικά ένα συμπιεσμένο αέριο για την οδήγηση εμβόλων, που με τη σειρά τους κινούν τον σφόνδυλο ενός κινητήρα. Λόγω των υλικών περιορισμών της εποχής, η μηχανή δεν αναπτύχθηκε εμπορικά έως το 1988, όταν μία σουηδική εταιρεία ξεκίνησε να την κατασκευάζει για χρήση σε υποβρύχια.
