Η ύπαρξη νερού στον Άρη έχει επιβεβαιωθεί- ωστόσο, ακόμα και αν αυτό είναι σίγουρα κάτι θετικό, τα πράγματα δεν είναι αυτομάτως εύκολα: Ο Άρης είναι πολύ κρύος, και όποιο νερό δεν είναι παγωμένο, είναι σχεδόν σίγουρα γεμάτο άλατα από το έδαφος του Κόκκινου Πλανήτη, που μειώνουν τη θερμοκρασία στην οποία παγώνει. Το αλμυρό νερό, ως γνωστόν, δεν πίνεται, και η συνηθισμένη μέθοδος για τη διάσπασή του μέσω ηλεκτρισμού (ηλεκτρόλυσης) σε οξυγόνο (για να αναπνέει κάποιος) και σε υδρογόνο (για καύσιμα) προϋποθέτει αφαλάτωση- κάτι που είναι μια επίπονη και δαπανηρή διαδικασία, η οποία θα πρέπει να γίνεται σε ένα επικίνδυνο περιβάλλον. Ωστόσο, εάν το οξυγόνο και το υδρογόνο μπορούσαν να απομακρυνθούν απευθείας από το αλμυρό νερό, η διαδικασία ηλεκτρόλυσης θα ήταν πολύ λιγότερο πολύπλοκη και δαπανηρή.
Μηχανικοί στο McKelvey School of Engineering στο Washington University in St. Louis ανέπτυξαν ένα σύστημα που κάνει ακριβώς αυτό- και η έρευνά τους δημοσιεύτηκε στο Proceedings of the National Academy of Sciences (PNAS).
Η ομάδα, της οποίας ηγήθηκε ο Βιτζάι Ραμάνι, δεν δοκίμασε το σύστημα ηλεκτρόλυσής της απλά υπό γήινες συνθήκες, μα υπό συνθήκες προσομοίωσης αρειανής ατμόσφαιρας (στους -36 βαθμούς Κελσίου).
«Ο αρειανός ηλεκτρολύτης άλμης μας μεταβάλλει δραστικά τα επιμελητειακά δεδομένα των αποστολών στον Άρη και παραπέρα» είπε ο Ραμάνι. «Η τεχνολογία αυτή είναι εξίσου χρήσιμη στη Γη, όπου “ξεκλειδώνει” τον ωκεανό ως βιώσιμη πηγή οξυγόνου και καυσίμων».
Το 2008 το Phoenix Mars Lander της NASA «άγγιξε και δοκίμασε» αρειανό νερό- υδρατμούς από λιωμένο πάγο που ξέθαψε το σκάφος. Έκτοτε το Mars Express του ΕΟΔ έχει αποκαλύψει όγκους νερού στο υπέδαφος που παραμένουν σε υγρή μορφή, χάρη στην παρουσία άλατος.
Για να μπορέσουν να ζήσουν αστροναύτες στον Άρη, και να επιστρέψουν στη Γη, θα πρέπει να είναι σε θέση να παράγουν κάποια από τα απαραίτητα- μεταξύ των οποίων νερό και καύσιμα- στον Κόκκινο Πλανήτη. Το Perseverance της NASA είναι καθ’οδόν προς τον Άρη ήδη, φέροντας όργανα που θα χρησιμοποιήσουν ηλεκτρόλυση υψηλών θερμοκρασιών. Ωστόσο το το MOXIE (Mars Oxygen In-Situ Resource Utilization Experiment) θα παράγει μόνο οξυγόνο.
Το σύστημα στο εργαστήριο του Ραμάνι μπορεί να παράγει 25 φορές περισσότερο οξυγόνο από το ΜΟΧΙΕ, χρησιμοποιώντας την ίδια ποσότητα ενέργειας. Επίσης, παράγει υδρογόνο, που θα ήταν χρήσιμο ως καύσιμο. Αξίζει να σημειωθεί, πως πέραν αυτών των εφαρμογών, η τεχνολογία αυτή θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και σε πιο «κοντινές» μεν, επίσης δύσκολες δε αποστολές- όπως για παράδειγμα σε υποβρύχια, για την παραγωγή αέρα.
