«Το ΠΑΣΟΚ εάλω» τιτλοφορείται το άρθρο που έγραψε ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ Γιάννης Ραγκούσης στην «Εφημερίδα των Συντακτών», στο πλαίσιο αφιερώματος που κάνει η εφημερίδα για τα 37 χρόνια της νίκης του Κινήματος, στις 18 Οκτωβρίου 1981. Μάλιστα, όπως σημειώνει ο κ. Ραγκούσης, έγραψε το συγκεκριμένο κείμενο «είναι αλήθεια με μεγάλη λύπη», καθώς όπως σημειώνει στο άρθρο του, το ΠΑΣΟΚ στην πορεία του μέσα στον χρόνο, έπαψε να υπάρχει όπως το είχε οραματιστεί ο ιδρυτής του, Ανδρέας Παπανδρέου. Συγκεκριμένα, ο κ. Ραγκούσης γράφει στην «Εφημερίδα των Συντακτών»:
«Το ΠΑΣΟΚ εάλω.
Είναι ανεπίτρεπτο να κρίνεις την αλληλουχία ιστορικών γεγονότων και εξελίξεων μιας εποχής με τα δεδομένα μιας άλλης, μεταγενέστερης. Εκτός εάν με εντιμότητα το γνωστοποιήσεις. Με τη σημερινή γνώση λοιπόν –και εκ των υστέρων, τονίζω– μια βασική αντίθεση που ο Ανδρέας Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ υποτίμησαν ήταν η αντίθεση μεταξύ εγχώριων παραγωγικών και παρασιτικών δυνάμεων.
Από αυτήν την οπτική γωνιά, η πορεία του ΠΑΣΟΚ, πέραν των άλλων, μπορεί να διαβαστεί και ως μια πορεία χαρακτηρισμένη από τη διαρκή προσπάθεια των παρασιτικών δυνάμεων -της διαπλοκής- να το υποδουλώσουν κι αυτό όπως τη Ν.Δ. Προφανώς, ζητούμενο και επιδίωξή τους δεν ήταν η αποτροπή σοσιαλιστικών πολιτικών κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής, δεν ήταν καν η συνεργασία οικονομικής και πολιτικής εξουσίας. Ζητούμενο και επιδίωξη των διαπλεκόμενων παρασιτικών δυνάμεων ήταν “να προηγούνται αυτές”, αυτές να λαμβάνουν τις αποφάσεις.
Εργαλεία τους; Η συστημική αρχιτεκτονική της ελληνικής πολιτείας. Το μοντέλο διακυβέρνησης του Συντάγματος του 1975. Το μπόνους της ενισχυμένης αναλογικής, ο σταυρός προτίμησης, οι μεγάλες εκλογικές περιφέρειες, το πολιτικό χρήμα. Η μιντιακή δύναμη. Η high tech τηλεοπτική 4η εξουσία. Η προσπάθεια αυτή ήταν διαρκής και πέρασε πολλά στάδια. Τις πρώτες δεκαετίες προσέκρουσε στη μεγάλη και ισχυρή πολιτική προσωπικότητα του Ανδρέα Παπανδρέου. Στην τελική της φάση εισήλθε μετά την προσωρινή –όπως αποδείχτηκε– ήττα της στις εσωκομματικές εκλογές του Νοεμβρίου του 2007.
Τελικά η διαπλοκή τα κατάφερε. Νίκησε. Τον Νοέμβριο του 2011 έγινε η συνθηκολόγηση, “παραδόθηκαν τα όπλα”. Τον Ιούνιο του 2012 έγινε η πλήρης υποδούλωση. Από τότε το ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει. Αλώθηκε πλήρως. Νεκρώθηκαν όλα τα κομματικά του όργανα. Το αυτό συνέβη και με το ΚΙΝ.ΑΛΛ., που υποτίθεται θα γινόταν ένα νέο κόμμα.
Δυστυχώς, τον Νοέμβριο του 2017, αντί για ένα κόμμα γεννήθηκε ένα κέλυφος. Όπως ποτέ και κανένα κομματικό όργανο δεν συνεδρίασε για να αποφασίσει την πρωθυπουργοποίηση του Αντώνη Σαμαρά το 2012, έτσι και κανένα κομματικό όργανο δεν συνεδρίασε για να αποφασίσει την καταψήφιση της απλής αναλογικής ή την καταψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών. Από το 2012 οι μεγάλες, οι στρατηγικές αποφάσεις δεν λαμβάνονται στα πολιτικά όργανα με τη συμμετοχή στελεχών. Λαμβάνονται αλλού, εκτός πολιτικών θεσμών.
Τελικά το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν κόμμα, μάλλον ούτε κίνημα. Ήταν ένα κύμα. Ένα ιστορικό και πολιτικό κύμα μιας κοινωνικής, προοδευτικής αντίδρασης. Της συντελεσμένης προοδευτικής παράταξης που, θέλοντας να απαλλαγεί από το ψυχολογικό βάρος του αιματοβαμμένου Εμφυλίου, προσπάθησε με το ΠΑΣΟΚ να αναπτυχθεί, να εκμοντερνιστεί, να πλήξει τους παρασιτικούς φορείς της καθυστέρησής της.
Υπό αυτήν την έννοια, η μεγαλύτερη προσφορά μας σε εκείνο το ΠΑΣΟΚ είναι να μην αφήνουμε άλλο να εξελίσσεται ο κατ’ εξακολούθηση ιδεολογικός και πολιτικός διασυρμός του. Αυτό αποτελεί ιστορικό καθήκον τουλάχιστον όλων εμάς που έχουμε συναίσθηση της προσφοράς του ΠΑΣΟΚ στην πατρίδα και νιώθουμε ότι σημάδεψε τη ζωή μας. Κάτι που εγώ με περηφάνια όσο ζω θα συνεχίσω να λέω στα τρία μου παιδιά».
