Skip to main content

Η τσάντα του Κάντα

Από την έντυπη έκδοση

Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]

Αξιωματικός εν αποστρατεία. Αναπληρωτής διευθυντής της Γενικής Διεύθυνσης Εξοπλισμών του υπουργείου Εθνικής Άμυνας μεταξύ 1997 και 2002. Έχει καταδικαστεί, αλλά αρκετές φορές κάθεται στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Ήταν πολλά τα λεφτά. Τόσες συμφωνίες για αγοραπωλησίες. Επέστρεψε στο ελληνικό Δημόσιο το σύνολο των 11,4 εκατ. που είχε λάβει στην πενταετία για «αγαστή συνεργασία», 11,4 εκατ. που έκρυβε για 11 χρόνια σε λογαριασμούς του εξωτερικού και ξεσκεπάστηκαν από μια σύμπτωση τρελή.

«Δεν ζήτησα ποτέ χρήματα», λέει ο Κάντας. «Μου τα προσέφεραν». Γιατί τα δεχόταν; «Σου τα προσφέρουν και όταν υπάρχει σχέση εμπιστοσύνης, τότε τα παίρνεις. Γνωρίζω ότι ήταν λάθος, αλλά έτσι ήταν» είπε σε συνέντευξη που παραχώρησε στη «Suddeutsche Zeitung» και τους δημοσιογράφους Κριστιάνε Σλέτσερ και Τάσο Τέλλογλου.

Όταν διηγείται την ιστορία του, περιμένεις έναν σκηνοθέτη και στο σελιλόιντ η «Υπόθεση Greek Team» βγαίνει. Σαν ταινία του Πάκουλα. Το ντεκόρ, η διαφθορά στα ψηλά και τα χαμηλά, να κυριαρχεί και οι άνθρωποι να επιπλέουν και να παρασύρονται από τα γεγονότα, τη «λάσπη». Κολλώδης αίσθηση.

«Όταν έφυγε (σ.σ.: ο εκπρόσωπος της γερμανικής Krauss-Maffei Wegmann), άφησε μια τσάντα. Έτρεξα πίσω του λέγοντας: “Ξέχασες κάτι”, αλλά μου είπε: “Είναι για σένα”. Μέσα ήταν 800.000 ευρώ». Αρχές του 2002. Δεν εξέφραζε πια αμφιβολίες, δεν προκαλούσε καθυστερήσεις, δεν ρωτούσε πολλά. Με τέτοια δώρα, τα λόγια ήταν περιττά.

Cut, μακρινό πλάνο ντυμένο στα καφέ της συσκότισης των μηχανισμών. Τότε στα εξοπλιστικά, αύριο σε άλλον τομέα, σήμερα σε πιο πεζά, με δεσμίδα, χωρίς τσάντα που σώζει 30 χρόνων την παρτίδα. Συμφέροντα, μικρά και μεγάλα, διά, περί και συν, διαπλεκόμενα, περιπλεκόμενα και συμπλεκόμενα.

Ένας μίλησε, κι απ’ ό,τι λέει ο ίδιος, την πλήρωσε. Ένας μίλησε, μα πόσοι το «λάδι» μίσησαν; Διεφθαρμένοι, αδιάφθοροι και διαφθορείς πάντα θα υπάρχουν. Και οι ευθύνες μπορεί ξεκάθαρα να είναι ατομικές, αλλά το πρόβλημα είναι πολιτικό και μόνο με παγίδες στο δρόμο για το ξέπλυμα, κάποτε αποκαλύπτεται το έγκλημα και κελαηδά η μπάντα για την τσάντα του κάθε Κάντα.