Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Προσφορά ή πολιτική με τον πόνο των άλλων, συμπλήρωμα της κρατικής δυσλειτουργίας ή στρατευμένη ευαισθησία, ακόμη και μια δυνατότητα χρηματοδότησης, στην οποία στριμώχνεται μια ιδέα; Κάπως έτσι η καχυποψία παίρνει αμπάριζα και τα χλωρά. Οι ψίθυροι για τις παθογένειες κάποτε φτάνουν στις δικαστικές αίθουσες, με κάτι απίθανες συνέργειες.
Τα έχουμε γράψει και ξαναγράψει, λίγα έχουν αλλάξει, μα τα προβλήματα στο προσφυγικό ούτε αρχίζουν ούτε τελειώνουν με των ΜΚΟ τη δράση.
Η κυβέρνηση θέλει να τις καταγράψει. Πόσες, ποιοι, τι. Η διασαφήνιση έχει να κάνει με το χαρτί, τα κονδύλια. Στοιχειώδες, πρόνοια που έπρεπε να αναληφθεί, το «περίπου» δεν είναι πολιτική…
Σαφής η λογική, αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι ο καταυλισμός στη Μόρια είναι μία πυριτιδαποθήκη, η οποία μπορεί από μια σπίθα να εκραγεί, όπως στα πρόσφατα επεισόδια επειδή κάποιοι θεωρούν ότι η εξέταση της αίτησής τους για παροχή ασύλου καθυστερεί, αλλά κυρίως επειδή τα όρια, σε όλα τα επίπεδα, έχουν ξεπερασθεί. Η πικρή πραγματικότητα υποκινεί.
«Είναι η αντιμετώπιση των ΜΚΟ ντροπή», όπως επιγράφεται σχόλιο της γερμανικής συντηρητικής «Die Welt»;
Ντροπή είναι τα κράτη να μη στέκονται στο ύψος των περιστάσεων. Το προσφυγικό δεν είναι ένα θέμα που μπορούν να αντιμετωπίσουν οι πολίτες ή οι ΜΚΟ. Ο εθελοντισμός και η αλληλεγγύη -όταν δεν γίνεται επάγγελμα- σε τόσο μεγάλα θέματα είναι για το πρώτο διάστημα, μέχρι να λειτουργήσουν οι κρατικές δομές.
Ντροπή είναι η Ευρώπη να πετά στην Ελλάδα το τόπι, μόλις έκλεισε τα σύνορα και μια συμφωνία με την Τουρκία, που καθιστά έως αδύνατη την επαναπροώθηση όσων μεταφέρονται στην ενδοχώρα. Τις ιδέες τους «ενησιώτισαν», τα ελληνικά νησιά φόρτωσαν.
Ντροπή είναι η πολιτική εγκλωβισμού της χώρας, των χιλιάδων στοιβαγμένων σε άθλιες συνθήκες, των νησιωτών. Η Ελλάδα δεν μπορεί να λύσει μόνη της το προσφυγικό, η Ε.Ε. πρέπει να βρει έναν τρόπο αποτελεσματικό.
