Από την έντυπη έκδοση
Της Αγγελικής Κοτσοβού
[email protected]
Σχεδόν έξι χρόνια κρίσης, βαθιάς ύφεσης και σκληρών μέτρων λιτότητας. Εξι χρόνια που έθεσαν σε δοκιμασία τις αντοχές όχι μόνο της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, αλλά και ολόκληρης της Ευρωζώνης, οδηγώντας στο μνημόνιο εκτός από την Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία και την Κύπρο.
Μετά το Δουβλίνο και τη Λισαβόνα, έρχεται και η σειρά της Λευκωσίας για την οριστική έξοδό της από το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής τον Μάρτιο.
«Τρία χρόνια μετά την ύφεση, η κυπριακή οικονομία ανακάμπτει και υπάρχει σταθεροποίηση του τραπεζικού τομέα», επιτεύγματα που οφείλονται στις θυσίες και τις προσπάθειες του λαού, δήλωσε πρόσφατα ο Κύπριος υπουργός Οικονομικών Χάρης Γεωργιάδης.
Η Ιρλανδία ήταν η πρώτη που τα κατάφερε, ενώ λίγο αργότερα ακολούθησε το παράδειγμά της η Πορτογαλία και πολύ σύντομα και η Κύπρος.
Οι τρεις χώρες, υλοποιώντας τις επώδυνες μεν αλλά αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, αποκατέστησαν την εμπιστοσύνη οίκων αξιολόγησης και επενδυτών.
Η Ελλάδα όμως, αντί να οδεύει προς την πόρτα της εξόδου, βρίσκεται περίπου στο σημείο από όπου ξεκίνησε, αν όχι σε χειρότερο.
Την ώρα που οι άλλες χώρες γυρίζουν σελίδα, εμείς αγωνιζόμαστε να ολοκληρώσουμε την πρώτη αξιολόγηση του τρίτου κατά σειρά και πιο σκληρού μνημονίου.
Οι εικόνες των τελευταίων ημερών γνώριμες: Οι αγρότες στήνουν μπλόκα στους δρόμους, δημόσιος και ιδιωτικός τομέας παραλύουν λόγω απεργιακών κινητοποιήσεων, εις ένδειξη διαμαρτυρίας κατά της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης.
Έξι χρόνια οικονομικής ύφεσης, με το υψηλότερο ποσοστό ανέργων στην Ευρωζώνη, και ακόμη δεν έχουμε δει φως στο τούνελ.
Γιατί δεν μπορεί και η Ελλάδα να καταφέρει το δικό της «success story»; Φταίνε οι θεσμοί, που είναι τόσο αμείλικτοι στις απαιτήσεις τους;
Φταίνε οι εταίροι, που δεν προχωρούν στην ελάφρυνση χρέους, ώστε να δώσουν «ανάσα» στην ελληνική οικονομία;
Ή μήπως φταίμε κι εμείς, που αφήσαμε τις επώδυνες προσπάθειες τόσων ετών να πάνε χαμένες, με κορύφωση τη «χειρότερη διαπραγματευτική τακτική όλων των εποχών» -σύμφωνα με τη Νομική Σχολή του Χάρβαρντ-, καθώς αντί για τη μεγάλη ανατροπή οδήγησε και πάλι στο πικρό χάπι του μνημονίου;
«Είναι η εφαρμογή, ανόητε!», για να θυμίσουμε την πρόσφατη δήλωση του Γερμανού ΥΠΟΙΚ, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων.
Σωστή η έμμεση απάντηση του Ευκλείδη Τσακαλώτου, «είναι η κοινωνία, ανόητε», εννοώντας ότι για τη μεταρρύθμιση της οικονομίας χρειάζεται να έχει κανείς στο πλευρό του και την κοινωνία, αφού οι πολίτες είναι εκείνοι που σηκώνουν στους ώμους τους το βάρος των μέτρων.
Το να τακτοποιήσουμε όμως τα του οίκου μας και να στραφούμε επιτέλους προς την κατεύθυνση μιας ανταγωνιστικής οικονομίας είναι πρωτίστως προς το δικό μας συμφέρον. Και αυτή τη φορά οφείλουμε να τα καταφέρουμε.
