Από την έντυπη έκδοση
Της Έφη Τριήρη
[email protected]
Λένε ότι «ο δρόμος που οδηγεί στην κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις». Ποια είναι όμως η κόλαση και ποιες οι καλές προθέσεις; Το εμπόριο και η απελευθέρωσή του, που αποτελεί ουσιαστικά και το ελιξίριο της παγκοσμιοποίησης, φαίνεται να έχει καλές προθέσεις, αφού υπόσχεται οφέλη προς όλους.
Το θέμα είναι τι αλλαγές και τι αναπροσαρμογές θα χρειαστεί να γίνουν για να στηριχθεί η απελευθέρωση του εμπορίου και με τι κοινωνικό κόστος. Γιατί είναι συχνές οι περιπτώσεις που το εμπόριο δεν λειτουργεί προς όφελος των εργαζομένων και των κοινωνιών αλλά των πολυεθνικών.
Επίκαιρο το παράδειγμα της Διατλαντικής Συνεργασίας Εμπορίου και Επενδύσεων, της πολλά υποσχόμενης TΤΙΡ, ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, που ανακοινώθηκε πρo 3ετίας με τυμπανοκρουσίες για να κινδυνεύει σήμερα να ναυαγήσει στον «βωμό» των διενέξεων, των αμφιλεγόμενων συμφερόντων και των «δόλιων» κρυφών πτυχών της, που εν τέλει «έκαναν μεγάλο θόρυβο» από την πρώτη στιγμή.
Η συμφωνία ΤΤΙΡ χαιρετίστηκε ως «πανάκεια» για την παγκόσμια οικονομία και την αγορά εργασίας, καθώς θα έδιδε ώθηση στην αναιμική ανάπτυξη και θα δημιουργούσε εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Και ξαφνικά όλα άλλαξαν, ωσάν να μην το γνώριζε κανένας από την αρχή και η συμφωνία φαίνεται να έχει καταρρεύσει.
Ο αντικαγκελάριος και υπουργός Οικονομίας της Γερμανίας Ζίγκμαρ Γκάμπριελ διαμήνυσε πριν από λίγο καιρό ότι οι συζητήσεις με τις ΗΠΑ έχουν «de facto» αποτύχει, ενώ στο πλευρό του συμπαρατάχθηκε και ο Γάλλος πρωθυπουργός Μανουέλ Βαλς, σε έναν εμπορικό γαλλογερμανικό άξονα που φέρεται να δίδει γραμμή και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Ακολούθησαν οι υπουργοί Βελγίου και Αυστρίας. Τουλάχιστον προς το παρόν. Πέρα από το πρίσμα ενός ευρύτερου εμπορικού πολέμου που έχει ξεσπάσει μεταξύ των δύο πλευρών του Ατλαντικού, όπως αποδεικνύει μία σειρά διενέξεων σε θέματα επιχειρήσεων, τραπεζών και φορολογίας, η ΤΤΙΡ φέρει την απόλυτη κυριαρχία των πολυεθνικών κολοσσών στις δύο μεγαλύτερες οικονομικές ζώνες της Δύσης, αφού απομακρύνει κάθε ρυθμιστικό «φραγμό».
Οι προδιαγραφές για τα εμπορεύματα γίνονται ενιαίες για ΗΠΑ και Ε.Ε., γεγονός που προκαλεί ανησυχίες, ειδικά για τρόφιμα και περιβαλλοντικά ζητήματα, καθώς οι ΗΠΑ θεωρείται πως τηρούν χαμηλότερα στάνταρ.
Οι κανονιστικές ρυθμίσεις αποδεικνύεται ότι αποτελούν εμπόδιο στην κερδοφορία των πολυεθνικών, όμως αυτές οι ρυθμίσεις στην Ευρώπη συνιστούν κοινωνικές κατακτήσεις δεκαετιών, που έχουν ως επίκεντρο τον άνθρωπο. Το λυπηρό, όπως συμβαίνει πάντα, είναι ότι ο ανθρώπινος παράγοντας μπαίνει στην άκρη…
