Από την έντυπη έκδοση
Του Χρήστου Δόγα
[email protected]
«Είναι η εφαρμογή, ανόητε!». Η παράφραση της γνωστής ρήσης από τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, πριν από περίπου έναν χρόνο στο Νταβός, είχε προκαλέσει πλήθος αντιδράσεων.
Έρχεται όμως το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής να θυμίσει, επικαλούμενο περιοδική έκθεση του ΟΟΣΑ (OECD Economic Surveys, 2016), ότι η χώρα μας εμφανίζει συγκριτικά το μικρότερο ποσοστό υλοποίησης μεταρρυθμίσεων ανάμεσα στις χώρες που κλήθηκαν να εφαρμόσουν προγράμματα προσαρμογής.
Προειδοποιεί μάλιστα πως ελλοχεύει ο κίνδυνος αλλοίωσης στην πράξη ή ακόμη και εγκατάλειψης των μεταρρυθμίσεων σε βάθος χρόνου.
Η εμπειρία από την εφαρμογή του τρέχοντος αλλά και των προηγούμενων δύο μνημονίων καταδεικνύει τη μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην τυπική υιοθέτηση των μεταρρυθμίσεων και την αποτελεσματική εφαρμογή τους. Με άλλα λόγια, αναδεικνύει μία χρόνια παθογένεια του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Τη μεγάλη απόσταση ανάμεσα στα λόγια και τα έργα.
Η Ελλάδα δεσμεύεται, αλλά αναβάλλει. Καθυστερεί να εφαρμόσει, ενώ η υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων είναι αυτή που θα συμβάλει στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης, απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάταξη της οικονομίας και τη βελτίωση του επενδυτικού κλίματος.
Σύμφωνα με το ΙΟΒΕ, οι καθυστερήσεις αυτές οφείλονται στο έλλειμμα της δημόσιας διοίκησης να εφαρμόσει στην πράξη τις δεσμεύσεις που υιοθετούνται και στο γεγονός ότι δεν υπάρχει σαφής στόχευση για την ολοκλήρωση των αξιολογήσεων ώστε να πάρει μπρος η οικονομία.
Οι καθυστερήσεις συντηρούν την αβεβαιότητα και αποδυναμώνουν τη διαπραγματευτική θέση της χώρας, ειδικά στο σημερινό παγκόσμιο περιβάλλον στο οποίο οι αστάθμητοι παράγοντες πολλαπλασιάζονται απειλητικά.
Με απλά λόγια, όταν θεωρείς ότι μία δέσμευση δεν είναι προς όφελος της χώρας, δεν την υπογράφεις.
Όταν όμως την υπογράφεις, οφείλεις να την τηρήσεις στο ακέραιο. Παίζοντας καθυστερήσεις δεν διασφαλίζεις ότι θα αποφύγεις την ήττα, αλλά ότι θα εκνευρίσεις τον αντίπαλο.
Στο τέλος, το κόστος των καθυστερήσεων και αναβολών στις διαδικασίες αξιολόγησης ενδέχεται να αποδειχθεί βαρύτερο από το πιθανό όφελος.
