Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Η μεγάλη ένταση της μάχης διήρκεσε σχεδόν 4 ώρες, και ήταν τόσο αιματηρή και φοβερή, ώστε η θάλασσα και η φωτιά έμοιαζαν να έχουν γίνει ένα, καθώς πολλές τούρκικες γαλέρες καίγονταν και η επιφάνεια του νερού είχε γίνει κόκκινη από το αίμα… αλλά κυρίως πτώματα, χριστιανών και Τούρκων. Άλλοι ήταν νεκροί, άλλοι τραυματίες, άλλοι ήταν κομματιασμένοι, ενώ κάποιοι δεν είχαν αφεθεί ακόμη στην έσχατη μοίρα τους και αγωνίζονταν να κρατηθούν στην επιφάνεια στις τελευταίες τους στιγμές, ενώ οι δυνάμεις τους τους εγκατέλειπαν… αλλά παρ’ όλη αυτή τη δυστυχία οι άνδρες μας δεν αισθάνονταν οίκτο για τους εχθρούς… και ενώ αυτοί ζητούσαν έλεος, αντίθετα δέχονταν βολές από αρκεβούζια και χτυπήματα με τα κοντάρια».
Κάπως έτσι η 7η Οκτωβρίου 1571 πέρασε στην Ιστορία και η ναυμαχία της Ναυπάκτου έπνιξε τους Οθωμανούς με την «σταυροφορία». Ο στόλος της Lega Santa (Ιερά Ένωση) αντιμετώπισε επιτυχώς τον στόλο του σουλτάνου Σελίμ Β’ στην είσοδο του Κορινθιακού Κόλπου, η νίκη σήμανε το τέλος της εποχής της οθωμανικής υπεροχής στη Μεσόγειο, ο υπόδουλος, βέβαια, δεν επωφελήθηκε, ο ζυγός δεν λύθηκε, αλλά είχε τη σημασία της η ναυμαχία στην ανάπτυξη της ελληνικής εμπορικής ναυτιλίας.
Τι θυμηθήκαμε τώρα, τόσους χρόνους από την μπόρα. Το θυμήθηκαν στην Πολωνία κι έστησαν μια λιτανεία. «Προσευχόμαστε, γιατί η Ευρώπη πρέπει να μείνει χριστιανική για να σώσει την κουλτούρα της», δήλωσε ο Αρχιεπίσκοπος της Κρακοβίας. «Κάποτε μας πολεμούσαν οι Οθωμανοί, σήμερα μας απειλεί το Ισλάμ με την τρομοκρατία», είπε, σύμφωνα με τη La Repubblica, ένας από τους άνω του ενός εκατομμυρίου πιστούς, που με τα ροζάρια στο χέρι ήθελαν να ξορκίσουν το μουσουλμανικό μεταναστευτικό ασκέρι.
Άλλαξαν ως και οι προσευχές. Πάνε οι εποχές της ευρυχωρίας. Ο φόβος και η εναντίωση μαίνονται και μαινόμενοι βασιλεύουν. Το μικρό ευρωπαϊκό χωριό κυριεύουν. Περιμένοντας τον από μηχανής θεό, το πρόβλημα θα παραμένει άλυτο, οι ακροδεξιοί θα δρέπουν εκλογικές δάφνες και οι κοινωνίες πικροδάφνες.
