Από την έντυπη έκδοση
Του Κώστα Ιωαννίδη
[email protected]
Αρκετοί εγχώριοι πολιτικοί αναλυτές, στο πλαίσιο της αναζήτησης θετικών πτυχών στην τρέχουσα προεκλογική «μάχη» αναγνωρίζουν με ενθουσιασμό την απουσία υποσχέσεων στα μηνύματα προς την κοινωνία.
Μερικοί το παρουσίασαν σαν κατάκτηση του πολιτικού δυναμικού και των πολιτών, που εμφανίζεται για πρώτη φορά.
Στην εξαφάνιση των τερατωδών υποσχέσεων συνέβαλε κυρίως το σύνολο των εταίρων και ύστερων πιστωτών της Ελλάδας.
Κράτησαν ακλόνητη στάση στις πολλαπλές αλλαγές των αιτημάτων και των αιτιάσεων της ελληνικής πλευράς, που ήταν σε αντιστοιχία με τις «δεσμεύσεις» των πολλών κομμάτων που κυβέρνησαν, παράγοντας επτά πρωθυπουργούς σε έξι χρόνια.
Η κοινωνία, παρά το αφήγημα για την επίτευξη της τελευταίας συμφωνίας από τον ΣΥΡΙΖΑ, κατάλαβε ένα πράγμα.
Οτι με τον Γ.Α. Παπανδρέου, το ΠΑΣΟΚ και τον ΛΑΟΣ, με τους Σαμαρά, Βενιζέλο και Κουβέλη, αλλά και με τους Βαρουφάκη, Τσίπρα, Τσακαλώτο και Λαφαζάνη με στήριξη Καμμένου, οι πιστωτές για να δώσουν επιπλέον δανεικά θα ζητούν και επιπλέον δεσμεύσεις.
Τώρα λοιπόν που καταγράφεται απουσία διάθεσης για παραμύθια γύρω από τα μνημόνια, ορισμένοι θεωρούν πως τους βοηθά για το τρίτο να χρησιμοποιούν τον όρο «συμφωνία».
Ή να παρουσιάζουν ως επιτυχία την αλλαγή του ονόματος των ελεγκτών από τρόικα σε τέσσερις θεσμούς.
Μάλλον εκνευρίζουν τους πολίτες επιμένοντας στις διεξοδικές αναφορές στις αλλαγές των επουσιωδών ζητημάτων, όταν το ουσιαστικότερο παραμένει ως είχε, παρά τις περί του αντιθέτου υποσχέσεις, με βέβαιη την ύφεση από τα capital controls.
Η μάχη των δύο ισχυρότερων κομμάτων γίνεται για το bonus των 50 εδρών, αλλά τα στελέχη τους όπου κι αν βρεθούν ζητούν την ψήφο για το καλό του συνόλου.
Ομως το σύνολο με έναν τρόπο θα εξυπηρετηθεί αναμφισβήτητα.
Με τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας που δεν θα προκύψουν με δαπάνες των Ελλήνων φορολογουμένων, με την ήδη εξαντλημένη φοροδοτική ικανότητα.
Η ιδιωτική πρωτοβουλία και οι επενδύσεις της θα λύσουν το πρόβλημα. Αλλά υπάρχει χώρος γι’ αυτήν;
Την ιδιωτική πρωτοβουλία κινεί το κυνήγι του κέρδους. Οπου θεωρεί ότι υπάρχει το επιδιώκει με τη σύμπραξη των εργαζομένων.
Οι οπαδοί της σχεδιασμένης οικονομίας θεωρούν τη διεκδίκηση του ατομικού κέρδους μέσω της επιχειρηματικότητας περίπου αξιόποινη πράξη.
Αλλά αυτό δεν είναι Νέο. Είναι Παλιό, πολύ παλιό και αποτυχημένο, όχι απλά ξεπερασμένο.
Σε αυτόν τον κόσμο όπως έχει διαμορφωθεί από τους ισχυρούς του πλανήτη, το κέρδος, η συσσώρευσή του και η διάθεση για επέκτασή του μέσα από επενδύσεις, γεννά τις νέες θέσεις εργασίας.
Το κόμμα που θα παλέψει για την αποποινικοποίηση του κέρδους θα είναι εκείνο που μπορεί να υποσχεθεί και να προσφέρει θέσεις εργασίας.
Αλλά πιθανά αυτό θα είναι η κατάκτηση των επόμενων εκλογών.
