Από την έντυπη έκδοση
Του Α. Δ. Παπαγιαννίδη
[email protected]
Προσλαμβάνει όντως σουρεαλιστικό χαρακτήρα η πορεία της δημόσιας συζήτησης για την πορεία της οικονομίας. Έρχεται στο προσκήνιο με τις προβλέψεις του για το 2018 το Δημοσιονομικό Συμβούλιο, σχολιάζοντας τα διαλαμβανόμενα στο προσχέδιο του Προϋπολογισμού. Και «δέχεται» πρόβλεψη για ανάπτυξη 2,4% (με 1,8% για φέτος – στο όριο) και για αποκλιμάκωση της ανεργίας. Όμως δείχνει με μελαγχολία την περαιτέρω μείωση των δημοσίων επενδύσεων -κατά 1,1%- που «απαιτεί», αντισταθμιστικά, κάτι σαν απογείωση των ιδιωτικών επενδύσεων. Προσέρχονται με θετικά/εποικοδομητικά σχόλια «οι ξένοι», εντελώς πρόσφατα ο Βέρνερ Χόγερ της Ευρ. Τράπεζας Επενδύσεων.
Επόμενο βήμα: αναμένει υπερπροσέλευση επενδύσεων -investment glut- ο Ευκλείδης Τσακαλώτος συνεντευξιαζόμενος με τον Νίκο Χατζηνικολάου. Όμως συνεχίζει να αμφιβάλλει για το κλίμα ο Γιάννης Στουρνάρας μιλώντας στο Ελληνοβρετανικό Επιμελητήριο. Κι αν το πράγμα έως εδώ διατηρεί ένα στοιχείο σοβαρότητας, έρχεται το συνεχιζόμενο έπος του Ελληνικού ως μεγα-αρχαιολογικού χώρου μετά δάσους (με την κυβέρνηση να ανακαλύπτει -εν έτει 2017- το «δεν θα αποδεχθεί σκόπιμες κωλυσιεργίες που θα έθεταν σε αμφισβήτηση τη δεδηλωμένη βούλησή της»). Ενώ ο σουρεαλισμός απογειώνεται με την απόπειρα απαγόρευσης ιντερνετικών εφαρμογών με την υπόθεση Χρ. Σπίρτζη – Θύμιου Λυμπερόπουλου/ΣΑΤΑ – Taxibeat, σε ανώμαλη προσγείωση η εν λόγω νομοθέτηση με την βοήθεια Στέργιου Πιτσιόρλα: «Πρέπει να αποδεχθούμε τις νέες ιδέες: οι ηλεκτρονικές πλατφόρμες έχουν μπει πια στη ζωή μας σ’ όλον τον κόσμο».
Μπροστά, λοιπόν, σ’ αυτό το φόντο επιχείρησε να φέρει κάποια στοιχεία έλλογου προβληματισμού το INEPΠΟΣΤ. Το Ινστιτούτο Στρατηγικής της Λούκας Κατσέλη και μνήμης Γεράσιμου Αρσένη. Θέμα «Επενδυτική επανεκκίνηση: Τι; Πώς και Από ποιους;». Η δομή ήταν αρκετά απαιτητική: ιχνηλάτηση του διεθνούς και του ευρωπαϊκού περιβάλλοντος (ως προωθητικού η ανασχετικού παράγοντα). Ένα πιο τεχνικό μπαράζ αναζητήσεων – ιδίως φορολογικών και χρηματοδοτικών/οργανωτικών. Για να καταλήξει στο «Τι – Πώς – Με Ποιους» όπου και ο επιχειρηματικός κόσμος και η (υποτιθέμενη) επενδυτική κοινότητα έθεσε τις παραμέτρους ζήτησης και προσφοράς: οι επιχειρήσεις «ζητούν» επενδύσεις, οι επενδυτές τις «προσφέρουν» αλλά «ζητούν» κατάλληλες ευκαιρίες. Κλείσιμο πολιτικότερο, με πρέσβεις ξένων χωρών -ΗΠΑ/Γερμανίας/Γαλλίας/Ιταλίας- να επιχειρούν να τοποθετήσουν την Ελλάδα στον παγκόσμιο χάρτη.
Οι συζητήσεις της ημερίδας υπήρξαν πολλαπλά ενδιαφέρουσες. Κάπως αυθαίρετα, θα ξεχωρίσουμε εδώ τρεις εισηγήσεις «της πρακτικής πτέρυγας των πραγμάτων» που ζητούν -θα απαιτούσαν αν ζούσαμε σ’ έναν κόσμο αναζήτησης του αποτελέσματος…- την προσοχή μας. Πρώτον, την εισήγηση της δικηγόρου Ασπασίας Μάλλιου που έφερε την (πικρή) πείρα του φορολογικού/των φορολογικών ελέγχων/της εκδίκασης των φορολογικών υποθέσεων: π.χ. αλλοδαπή τράπεζα ελέγχεται για τη χρήση 1994, όμως για τα τέλη του 2017 έχει προσδιορισθεί η…. δεύτερη αναίρεση! ή πάλι η φορολόγηση των αεροπορικών εταιρειών, με την έκτακτη εισφορά επί του κατ’ αποκοπήν ποσοστού του τζίρου πήγε να διακόψει τη λειτουργία όλων τους εν Ελλάδι έως ότου με «ερμηνευτική διάταξη αναδρομικού χαρακτήρα» αποσύρθηκε. Για να δώσει σήμα κίνδυνου για τα «δεσμευτικά προληπτικά μέτρα» και τη δημιουργία παράλληλων ελεγκτικών μηχανισμών στην Οικονομική Εισαγγελία – που υπόσχονται νέο πάγωμα των πάντων εν ονόματι της αυστηροποίησης. Να προειδοποιήσει για τις παρενέργειες της εύκολης ποινικοποίησης και της διεύρυνσης της ευθύνης των διοικούντων.
Πάμε τώρα στην εισήγηση του -πανεπιστημιακής προέλευσης/ LBS- Ηλία Παπαϊωάννου. Βλέποντας την αποτελεσματικότητα του δικαιικού, ιδίως του δικαστικού συστήματος της Ελλάδας της Ευρωζώνης να κινείται χαμηλότερα και από χωρών της υποσαχάριας Αφρικής, διαπιστώνοντας και τη «μετάσταση των προβλημάτων από τις φορολογικές αρχές και τη διοίκηση στα δικαστήρια» μέσα από τις εκκρεμούσες υποθέσεις (με 280.000 υποθέσεις στον αέρα για 30 πρωτόδικους σχηματισμούς, 951 δικαστών και 600 προσωπικού υποστήριξης) αποτόλμησε μια πρόταση. Την πρόσληψη -με διαδικασίες!- 5.000 δικηγόρων. Και στήριξη σ’ αυτούς, επί 5ετία, της επέκτασης λειτουργίας των δικαστηρίων και μετά τη λήξη του ωραρίου, ενδεχομένως και τα Σάββατα για τις απλούστερες υποθέσεις. Ώστε… αντί να θρηνούμε για τις εκκρεμείς υποθέσεις, να αρχίσουμε να τις απορροφούμε.
Τελευταίο παράδειγμα πρακτικής προσέγγισης, η ανάλυση του -προέδρου του ΤΕΕ- Γιώργου Στασινού για εκείνο που ονόμασε «χωρική ανασφάλεια» κάθε επενδύσεως, που σημαίνει ότι κανένας επενδυτής στην Ελλάδα και πουθενά δεν μπορεί να υπολογίσει τον χρόνο αδειοδότησης, που εύκολα πάντως φθάνει τους 30 μήνες. Προτείνει λοιπόν τη δημιουργία ενός One Click Land Info System το οποίο να συγκεντρώνει από τις διάφορες υπηρεσίες τα (διαθέσιμα) στοιχεία. Ώστε να υπάρχει ένας συνολικός ψηφιακός χάρτης που, για κάθε ακίνητο, να μπορεί να καταστεί διοικητική πράξη και να οδηγεί σε ηλεκτρονικά εκδιδόμενη άδεια. Όνειρα; Αν ναι… αναγκαία.
