Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Η «επανίδρυση της ισχυρής και ενωμένης Ευρώπης», που οραματίζεται ο Εμανουέλ Μακρόν, θα μπορούσε να είναι ακόμη ένα σύνθημα κενού περιεχομένου. Θα μπορούσε, όμως, να αποδειχθεί αυτό ακριβώς που έχει ανάγκη μία κουρασμένη, κατακερματισμένη ένωση, ανίκανη να εμπνεύσει στους πολίτες της εμπιστοσύνη και ελπίδα. Το ερώτημα είναι: από πού θα αρχίσει; Οι ιδέες του Γάλλου προέδρου στο πεδίο της οικονομικής ενοποίησης είναι εξαιρετικά αμφίβολο εάν θα βρουν στήριξη από τη νέα κυβέρνηση της Γερμανίας, ειδικά εάν επιβεβαιωθούν τα σενάρια που θέλουν κρίσιμα χαρτοφυλάκια να περνούν στον έλεγχο των Φιλελεύθερων Δημοκρατών. Και εκείνες για τον ευρωπαϊκό στρατό και την κοινή στρατηγική απέναντι στην τρομοκρατία, αν και αντιμετωπίζονται θετικά από πολλά μέλη, μάλλον θα αργήσουν να γίνουν πράξη.
Ο ίδιος γνωρίζει καλά τα εμπόδια. Και φαίνεται να πιστεύει πως το πρώτο μεγάλο βήμα για το φιλόδοξο πολιτικό όραμά του θα μπορούσε να έρθει μέσα από κάτι πιο «πεζό»: τις business.
Έτσι εξηγείται η στροφή 180 μοιρών στο θέμα των ναυπηγείων STX, αλλά και η θέρμη με την οποία υποδέχθηκε το Παρίσι τη συμφωνία των Siemens και Alstom.
Τον περασμένο Ιούλιο ο Γάλλος πρόεδρος είχε εκπλήξει αρκετούς και είχε πυροδοτήσει την οργή της Ρώμης, όταν είπε «όχι» στην εξαγορά των ναυπηγείων από την ιταλική Fincantieri και αποφάσισε την εθνικοποίησή τους. Στο εσωτερικό έστελνε το μήνυμα στους πολίτες πως θα κρατήσει σε γαλλικά χέρια στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις και θα προστατεύσει το εθνικό συμφέρον και τις θέσεις εργασίας. Στο εξωτερικό, ωστόσο, έδινε την εντύπωση πως δεν εμπιστεύεται τους Ιταλούς για τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού πρωταθλητή, ικανού να ορθώσει ανάστημα σε Κινέζους και Κορεάτες. Σήμερα έρχεται να πει το «ναι» στον γαλλο-ιταλικό γάμο, δίνοντας μάλιστα στη Fincantieri το 51%.
Την ίδια ώρα οι υπερταχείες – σύμβολο της γαλλικής βιομηχανίας, ΤGV, θα αρχίσουν να μιλούν γερμανικά, σε μία απόφαση άκρως δυσκολοχώνευτη για πολλούς στη Γαλλία. Το deal αυτό, όμως, δημιουργεί τον δεύτερο ισχυρότερο παίχτη στην παγκόσμια σιδηροδρομική αγορά, πίσω από τον κινεζικό γίγαντα CRRC, που επεδίωκε να κάνει αισθητή την παρουσία του και στην Ευρώπη. Έρχεται να ανακόψει τον ασιατικό δράκο, αλλά και να δηλώσει ότι ο γαλλο-γερμανικός άξονας είναι εδώ και το τρένο της Ευρώπης ετοιμάζεται για υψηλές ταχύτητες.
