Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Είναι ένα πρόβλημα της Γερμανίας, εκεί θέλουν να πάνε». Ο Όρμπαν του 2015 με τη στάση του και τις απειλές του για χρήση βίας στριμώχνει την καγκελάριο στη γωνία. Η ισχυρή κυρία παίρνει την απόφαση-ορόσημο στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία. Είναι 4 Σεπτεμβρίου 2015. Ανοίγει τα σύνορα της χώρας της και της Ευρώπης στους εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες που είχαν φτάσει στην ουγγρο-γερμανική μεθόριο.
Τέσσερα χρόνια μετά, το μεταναστευτικό ακόμη λύσεις ζητά, οι Γερμανοί, που αρχικά χαιρέτισαν την επιλογή της «μητερούλας», στράφηκαν εναντίον της, το AfD από τα έδρανα της Bundestag της απαντά, η Ευρώπη τον εθνικισμό και τον λαϊκισμό βρίσκει μπροστά.
Ήταν τα κίνητρα της καγκελαρίου ηθικά, ήταν οι μνήμες από τον Αύγουστο του 1989, μερικές εβδομάδες πριν από την πτώση του Τείχους, που ζωντάνεψαν ξανά, ήταν τα οικονομικά πιο πειστικά ή ο φόβος για βίαιη κλιμάκωση σε περίπτωση ανάσχεσης της πορείας των αποφασισμένων απελπισμένων αυτό που μέτρησε τελικά;
Ό,τι κι αν ήταν, το κεφάλαιο «μεταναστευτικό» δεν κλείνει και η αποκαλούμενη συμφωνία Ε.Ε. – Τουρκίας δοκιμάζει τα νεύρα στο καμίνι.
Ο Ερντογάν και πάλι απειλεί. «Είτε μας βοηθάτε ή διαφορετικά θα πρέπει να ανοίξουμε τις πόρτες. Είτε δίνετε υποστήριξη ή -μας συγχωρείτε-, αλλά δεν θα σηκώσουμε αυτό το βάρος μόνοι. Δεν μπορέσαμε να έχουμε βοήθεια από τη διεθνή κοινότητα, για την ακρίβεια, από την Ευρωπαϊκή Ένωση». Ο Ερντογάν απειλεί, οι διακινητές με κλεμμένα γιοτ κάνουν τη γραμμή Μπόντρουμ – ελληνικά νησιά (ο πρόεδρος της Μπεσίκτας ενημερώθηκε από την αστυνομία ότι το «Paradiso» του εμφανίστηκε στην… Κω, με κεφάλια εκατό), η ευρωπαϊκή προστασία συνόρων είναι στη φαντασία, όταν 16 φουσκωτά έρχονται σε μια ημέρα στη Λέσβο, η Ελλάδα δεν μπορεί και η Ευρώπη απορεί.
Κι όμως, παρά τις αγκυλώσεις ή την ολιγωρία, «καμιά χώρα, ούτε ακόμη η Γερμανία και η Γαλλία, δεν θα μπορούσε να διεκπεραιώσει 72.000 αιτήσεις για άσυλο, όπως εκτιμάται ότι δέχεται η Ελλάδα τον χρόνο». Όταν το λέει ο εμπνευστής της συμφωνίας Ε.Ε. – Τουρκίας, Γκέραλντ Κράους, έχει μία κάποια αξία. Οι πράξεις όμως και το αποτέλεσμα έχουν σημασία.
