Από την έντυπη έκδοση
Του Γιώργου Κούρου
[email protected]
Η φοροδιαφυγή είναι ένα πολύ παλιό «σπορ», το οποίο πιθανόν πρωτοεμφανίστηκε μαζί με τη φορολογία. Ο περιορισμός της δε εξελίσσεται στα βάθη του χρόνου σε «κυνήγι μαγισσών».
Το ύψος των φόρων, όπως και η είσπραξή τους, απασχολούσε ανέκαθεν τους κυβερνώντες, ιδιαίτερα μάλιστα σε περιόδους οικονομικών κρίσεων, όπως η σημερινή. Και πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι όσο οι συντελεστές φορολόγησης φυσικών και νομικών προσώπων παραμένουν σε υψηλά επίπεδα, η «μάχη» δεν θα κερδηθεί.
Οι επιτήδειοι θα ανακαλύπτουν συνεχώς καινούργια κόλπα, νέα συστήματα, νέες μεθόδους για να αποφύγουν τα «πλοκάμια» της εφορίας και για να μην πληρώσουν ή να κρύψουν εισοδήματα ή να αυξήσουν τις δαπάνες τους που θα μειώνουν τα έσοδα, άρα και τη φορολογία τους. Τι POS μέσω Βουλγαρίας, τι φορολογικούς «παραδείσους» και ό,τι άλλο βάλει ο νους θα εφεύρουν απλώς και μόνο για να «νικήσουν» την εφορία.
Ακόμη και τα λουκέτα προτιμούν ορισμένοι μόνο και μόνο για να «αντισταθούν» στο κατά τη γνώμη τους «άδικο» κράτος, που γίνεται συνεταίρος στο εισόδημά τους.
Το πρόβλημα είναι γνωστό και το είχε επισημάνει πολύ εύστοχα στη «Ν», κατά την επίσκεψή του στη χώρα μας, στις αρχές Ιουνίου, ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών Μισέλ Σαπέν, ο οποίος τόνισε ότι πίσω από τους υψηλούς φόρους κρύβεται η φοροδιαφυγή.
Σε καμία φυσικά περίπτωση αυτό δεν δίνει άλλοθι στους παραβάτες της φορολογικής νομοθεσίας, πολύ δε περισσότερο δεν αθωώνει τους φοροφυγάδες που ζουν εις βάρος των συνεπειών. Από καθαρά εξάλλου μακροοικονομική και δημοσιονομική σκοπιά, η φοροδιαφυγή «ευθύνεται» για το ήμισυ σχεδόν του ελλείμματος του δημόσιου τομέα, καθώς και για τις επακόλουθες μακροοικονομικές ανισορροπίες.
Ο σημαντικός επομένως περιορισμός της φοροδιαφυγής θα ήταν αρκετός για να δημιουργηθεί πρωτογενές πλεόνασμα στον δημόσιο τομέα και να μειωθεί βαθμιαία ο λόγος του δημόσιου χρέους προς το ΑΕΠ. Άρα, να μειωθούν φόροι και χαράτσια, να έρθουν επενδύσεις και η οικονομία να περάσει στη φάση της ανάπτυξης.
Οφείλουν όμως όλοι να παραδεχθούν ότι μεγάλη συμβολή στην εμφάνιση και διάδοση των φαινομένων ανειλικρίνειας και ασυνέπειας έχει και το ίδιο το ελληνικό κράτος.
Με την άναρχη και διαρκώς μεταβαλλόμενη φορολογική νομοθεσία του, το χαμηλό επίπεδο των παρεχόμενοι δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών του, τη συχνά «εχθρική» ή «εκβιαστική» έναντι των φορολογούμενων συμπεριφορά του και την παροχή «επιβραβεύσεων» προς συστηματικούς φοροφυγάδες με μέτρα «αμνήστευσης» παραβάσεων του παρελθόντος, αφενός ενθαρρύνει τον κακόπιστο φορολογούμενο και αφετέρου προκαλεί δυσφορία και αγανάκτηση στον καλόπιστο.
Το πρόβλημα είναι γνωστό, όπως άλλωστε και οι λύσεις του. Μόνο που δύσκολα θα εφαρμοστούν στην Ελλάδα, γιατί είναι απλές και εύκολες και πρωτίστως χρειάζεται πολιτική βούληση…
