Από την έντυπη έκδοση
Του Γιάννη Κανουπάκη
[email protected]
Επρεπε να περάσουν, λοιπόν, 8 ολόκληροι μήνες για να «κλειδώσει» ένα ακόμη μνημόνιο, χειρότερο από τα προηγηθέντα, με προαπαιτούμενα και φόρους, η κάλυψη των οποίων είναι αμφίβολη.
Οι μικρομεσαίοι έχουν «στεγνώσει», το ίδιο και οι ελεύθεροι επαγγελματίες, τα φυσικά πρόσωπα.
Μήπως, τελικά, ο αγρότες ήταν εκείνοι που θα έσωζαν την κατάσταση, ή οι αυτοαπασχολούμενοι, οι έχοντες ατομικές επιχειρήσεις – κλείνουν, ως γνωστόν, η μία μετά την άλλη.
Και δεν τελειώνουμε εδώ… Είναι μακρύς ο δρόμος.
Εχουμε και την πρώτη αξιολόγηση της εφαρμογής των μεταρρυθμίσεων οι οποίες συνδέονται με το γ’ πρόγραμμα διάσωσης, που θα γίνει από πλευράς θεσμών τον ερχόμενο Οκτώβριο.
Για την ταμπακέρα, δε, ούτε κουβέντα. Κάθε συζήτηση για ελάφρυνση του ελληνικού χρέους θα παραπεμφθεί σε επόμενο στάδιο διαπραγματεύσεων…
Στο μεταξύ, η ακινησία στη λειτουργία του κράτους και της αγοράς, συνεπεία των πολιτικών ζυμώσεων από τη μία και των capital controls από την άλλη, αγγίζει τα όρια της σχιζοφρένειας, παρότι το ελληνικό θέρος αμβλύνει τις συνέπειες, λόγω της αδήριτης ανάγκης για τα «μπάνια του λαού».
Περάσαμε, βλέπετε, από τη δημιουργική ασάφεια στην εξοντωτική, τη διαλυτική παραφιλολογία περί του μέλλοντος της Αριστερής Πλατφόρμας και των συνεπειών της στην πορεία του κυβερνητικού έργου, με «άρωμα» εκλογών, σε ημερήσια βάση.
Να κάνουμε και εκλογές, γιατί όχι;
Ούτως ή άλλως, στην παρούσα φάση μιλάμε για μια χώρα χρεοκοπημένη, λίγα έξοδα ακόμη δεν θα έβλαπταν…
Με 86 δισ. επιπλέον δανεισμό, άλλωστε, σε λιγότερο από μισό χρόνο, στέλνεις το δημόσιο χρέος ψηλά, πολύ ψηλά και τότε κάθε προγενέστερη κατάσταση μοιάζει, το δίχως άλλο, παραδεισένια.
Ναι, η νέα συμφωνία είναι μια σκληρή τιμωρία -αν όχι… καταδίκη- σε βάρος «όλων» μας.
Για τις επιλογές, τα λάθη και τις παραλείψεις, τις εμμονές, τις ιδεοληψίες, όχι «όλων» μας. Κάθε επιλήψιμη πράξη έχει «ονοματεπώνυμο». Και πριν και τώρα…
Για να μην ξεχνιόμαστε, δε, το «φρέσκο» μνημονιακό κείμενο το στηρίζουν εχθροί και φίλοι στην Εθνική Αντιπροσωπεία, ως «αναγκαίο κακό». Το υποσημειώνουμε αυτό, καθόσον μάλιστα και σε τούτη τη νέα συμφωνία η αναπτυξιακή προοπτική, σε πρώτη φάση τουλάχιστον, είναι δυσδιάκριτη.
Λογικά αναρωτιέται ο ψύχραιμος παρατηρητής πού εδράζεται η οπτιμιστική εκτίμηση ευρωπαϊκών πηγών περί του αντιθέτου.
Την ώρα, δε, που αποτελεί κοινή παραδοχή ότι το τρέχον έτος και το επόμενο έχουν «ταμπέλα» ύφεσης, με ενδεχόμενο επανόδου σε αναπτυξιακή τροχιά από το 2017.
Εως τότε, πώς θα έχει διαμορφωθεί άραγε το τοπίο στην οικονομία, την πολιτική, την κοινωνία;
Θα υπάρξει παραγωγικό μοντέλο στον τόπο;
Το Δημόσιο θα μείνει απείραχτο;
Οι ιδιώτες θα μείνουν εδώ ή θα αναζητήσουν άλλες περιοχές σταθερότητας και σιγουριάς;
