Από την έντυπη έκδοση
Του Δημήτρη Η. Χατζηδημητρίου
[email protected]
«Αυτό είναι αυτονόητο, δεν είναι δυνατόν ξαφνικά ο ΣΥΡΙΖΑ και οι βουλευτές του, γιατί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ είμαστε, όχι βουλευτές της κυβέρνησης, να ψηφίσουν υπέρ των μνημονίων».
Η δήλωση ανήκει σε βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ κι έγινε μόλις χθες, ως απάντηση στο ερώτημα «εάν στις 18 Αυγούστου θα ψηφίσει τη συμφωνία».
Παρέλκει η κοινολόγηση του ονόματός του.
Αρκεί η… καζούρα που υφίσταται, όπως κι αρκετοί ομόσταβλοί του, από τους ψηφοφόρους του (τους), τώρα που το κόμμα επιχειρεί μια «μνημονιακή προσαρμογή».
Ομως, πώς θα μπορούσε να περιγραφεί η δήλωση; Ως πολιτικός σουρεαλισμός; Πολιτική αμβλύνοια; Μικροπολιτικός υπολογισμός; Προσωπική ιδιοτέλεια; Ή μήπως όλα αυτά μαζί…
Στις Δημοκρατίες, ακόμη και οι ακραίες στάσεις είναι, μπορεί να αποβούν, χρήσιμες.
Οι ακραίες συμπεριφορές μπορούν να λειτουργήσουν όπως οι οδοδείκτες σε έναν κακοτράχαλο επαρχιακό δρόμο και να διατηρήσουν τον ανυποψίαστο και απροετοίμαστο οδοιπόρο στην ορθή πορεία.
Το πρόβλημα προκύπτει όταν αυτές οι συμπεριφορές εκφεύγουν από το περιθώριο και από τα άκρα του πολιτικού φάσματος εγκαθίστανται στο κέντρο του πολιτικού συστήματος, όπως ακριβώς συμβαίνει τώρα με τον ΣΥΡΙΖΑ και με μια όχι ευκαταφρόνητη μερίδα κεντρικών στελεχών του, τα οποία πολιτεύθηκαν, αναδείχθηκαν και διακρίθηκαν ως φορείς μιας παραδοξότητας…
Πορεύθηκαν και πολιτεύθηκαν με βάση προτάγματα του τέλους του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ού, που η ίδια η ζωή απέρριψε και η βιωμένη εμπειρία όσων λαών τα υπέστησαν καταδίκασε τελεσίδικα, δίχως να περιμένουν την Ιστορία να αποφανθεί.
Η άγνοια της περίπλοκης πραγματικότητας που καθορίζει τα πράγματα στην Ελλάδα, η ακηδία για το καλώς εννοούμενο γενικό συμφέρον, η καταφανής απαιδευσία και η περιφρόνηση των αδυσώπητων νόμων της πολιτικής και της οικονομίας, αλλοιώνουν τη σχέση oρθολογισμού και δημοκρατίας.
Ο εθισμός στο παράλογο, το σουρεαλιστικό, η επιμονή στο εκκεντρικό αμβλύνει τα αναγκαία, σε καιρούς οξείας κρίσης όπως οι τωρινοί, δημοκρατικά αντανακλαστικά, φθείρει επικίνδυνα το δημόσιο ήθος και διαφθείρει τις λειτουργίες μιας συντεταγμένης, δημοκρατικής πολιτείας.
Οι εσωτερικές αντιφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ ανακαλούν στη μνήμη και κάνουν επίκαιρη την αριστοτελική «ετερογονία των σκοπών», έννοια τόσο προσφιλή στον αείμνηστο Ηλία Ηλιού, όταν ήθελε να ψέξει τον «αδέξιο φορέα της ιστορικής στιγμής».
Αυτό το κόμμα δηλαδή, που για άλλον σκοπό ξεκινάει και στο εντελώς αντίθετο καταλήγει…
Αλλά η ασίγαστη πολιτική βουλιμία πάντα εκδικείται και με δραματικό, για την Ελλάδα και τους πολίτες της, τρόπο υπενθυμίζει μια ανεπανάληπτη ρήση του «Κυρίου, ανοξείδωτου», του Τζούλιο Αντρεότι, επτά φορές πρωθυπουργού της Ιταλίας κι άλλες 17 υπουργού Εξωτερικών: «Η κατοχή της εξουσίας ασφαλώς φθείρει, αλλά και η μακρά αποχή απ’ αυτήν διαφθείρει απόλυτα».
