Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Πόσες τραγωδίες χρειάζονται για να δούμε το πρόβλημα; Και πόσα λόγια για να περάσουμε στις πράξεις; Στην Ευρώπη αφήνουμε τα δράματα να εξελίσσονται, αναλωνόμαστε σε αντιπαραθέσεις και βαρύγδουπες διακηρύξεις και καταλήγουμε σε «λύσεις» που σπρώχνουν το πρόβλημα κάτω από το χαλάκι… έως ότου φουσκώσει και ξαναβγεί απειλητικά στην επιφάνεια. Το μεταναστευτικό είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Πριν από λίγους μήνες ολόκληρη η ήπειρος είχε σοκαριστεί από τις τραγωδίες στη Μεσόγειο. Σήμερα από την κρίση στη σήραγγα του Καλέ. Τον Απρίλιο ήταν οι χώρες του Νότου που ζητούσαν εναγωνίως συγκροτημένη μεταναστευτική πολιτική, η οποία θα προστατεύει την ανθρώπινη ζωή, αλλά και θα μοιράζει ισότιμα τα βάρη στα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Σήμερα είναι η Βρετανία και η Γαλλία που φωνάζουν για μέτρα.
Τι στάση τήρησαν, όμως, οι δύο αυτές χώρες στην ευρωπαϊκή Σύνοδο Κορυφής του Ιουνίου; Είπαν ένα βροντερό «όχι» στην υποχρεωτική κατανομή των προσφύγων βάσει ποσόστωσης. Και το έκαναν με την πεποίθηση ότι το πρόβλημα δεν είναι δικό τους, ότι οι αδικίες της Συνθήκης του Δουβλίνου δεν τους αφορούν. Είναι, λοιπόν, τουλάχιστον υποκριτικό σήμερα να ζητούν «πιο υπεύθυνη στάση» από την Ελλάδα και την Ιταλία, τις οποίες κατηγορούν για αδυναμία να ελέγξουν τα σύνορά τους.
Το πρώτο εξάμηνο του έτους περισσότεροι από 180.000 άνθρωποι έφθασαν στη χώρα μας και την Ιταλία μέσω θαλάσσης, με τον αριθμό να αυξάνεται, εάν συνυπολογιστούν όσοι εισέρχονται από τα βόρεια σύνορα. Οι αιτήσεις ασύλου από Σύρους, Αφγανούς και άλλους πρόσφυγες, που αναζητούν μία ευκαιρία, είναι βεβαίως λιγότερες (περίπου 60.000 στην κάθε χώρα).
Τις περισσότερες (τουλάχιστον 250.000) έχει δεχθεί φέτος η Γερμανία, την ώρα που στη Βρετανία δεν υπερβαίνουν τις 25.000. Αγνοεί άραγε τα στοιχεία ο Ντέιβιντ Κάμερον, που σε ένα κρεσέντο λαϊκισμού μίλησε για «εισβολή» από «σμήνος»; Αντί να διαγωνίζονται σε ακραίους χαρακτηρισμούς, οι ηγέτες των μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών καλό θα ήταν να αναγνωρίσουν τις ευθύνες τους.
