Από την έντυπη έκδοση
Της Μάρως Βακαλοπούλου
Τρία χρόνια αφότου η Τερέζα Μέι ανέλαβε -μάταια- να βάλει σε τάξη το χάος που άφησε πίσω του ο Ντέιβιντ Κάμερον, η Βρετανία έχει ξανά νέο πρωθυπουργό. Αυτό που έμεινε τότε όνειρο για τον Μπόρις Τζόνσον, γίνεται πραγματικότητα.
Ο Ντόναλντ Τραμπ ήταν από τους πρώτους ξένους ηγέτες που προέβλεψε ότι θα είναι «καταπληκτικός». Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Αμερικανός πρόεδρος εξέφραζε τη φιλία του για τον Τζόνσον. Δημοσίως είχε δηλώσει την προτίμησή του στο πρόσωπο του ανθρώπου που χαρακτηρίζεται ο Βρετανός Τραμπ – ακόμη και επί Μέι. Ο νέος πρωθυπουργός της Βρετανίας είναι ένας από τους πολλούς πολιτικούς που κατά καιρούς έχουν χαρακτηριστεί ως το τοπικό ισοδύναμο του Αμερικανού προέδρου, είτε επειδή ακολούθησαν τη γραμμή «Πρώτα η Αμερική» -όπως ο Ματέο Σαλβίνι- είτε γιατί συμμερίζονται τις ίδιες απόψεις για το κλίμα ή τη θέση των γυναικών στις κοινωνίες τους – όπως ο Ζαΐχ Μπολσονάρου.
Στην περίπτωση του Τζόνσον, ωστόσο, οι ομοιότητες με τον Τραμπ είναι όντως εντυπωσιακές.
Εκτός από το πανομοιότυπο στιλ στα μαλλιά τους, Τζόνσον και Τραμπ μοιράζονται πολύ πιο ουσιώδη κοινά στο πολιτικό στιλ που λανσάρουν, από την «ευελιξία» στη ρητορική τους, τις γενικόλογες απαντήσεις τους υποτιμώντας την αξία της γνώσης στην πολιτική, την ατέρμονη αυτοπροβολή τους, το επικοινωνιακό προφίλ τους που βασίζεται στη λογική «λέμε τα πράγματα ως έχουν» και παράλληλα σε μία απόσταση από την πολιτική ορθότητα.
Τραμπ και Τζόνσον καταφέρνουν να ασκούν μια γοητεία εντός των συνόρων τους, αν και εκτός δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς, κυρίως στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Και οι δύο έχουν κάνει ακρογωνιαίο λίθο της πολιτικής τους την προστασία των πολιτών από τις αρνητικές επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης.
Ο μεν Τραμπ επιμένοντας να υψώσει ένα τείχος κατά μήκος των συνόρων με το Μεξικό. Ο δε Τζόνσον επιμένοντας να βγάλει τη χώρα από το τρένο της Ένωσης και παίρνοντας πίσω τα σύνορα της χώρας του.
Ο Τζόνσον είναι ίσως ο πιο Ευρωπαίος Τραμπ όσο η Βρετανία είναι η πιο «αμερικανική» χώρα στην Ευρώπη. Δεν παύει ωστόσο να είναι ο πρωθυπουργός της Βρετανίας και ο Τραμπ ο πρόεδρος των ΗΠΑ, της ισχυρότερης δύναμης του κόσμου, που, έστω και αποδυναμωμένη, έχει περισσότερα περιθώρια να γίνει «ξανά μεγάλη».
