Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
«Στην Τουρκία έχουμε γάμο του Ισλάμ με τη Δημοκρατία… Το παιδί αυτού του γάμου είναι η εκκοσμίκευση. Αυτό αρρωσταίνει από καιρού εις καιρόν και οι τουρκικές Ένοπλές Δυνάμεις είναι οι γιατροί που το σώζουν». Με τα λόγια αυτά θέλησε να δικαιολογήσει, το καλοκαίρι του 1997, ο στρατηγός Τσεβίκ Μπιρ το λεγόμενο μεταμοντέρνο πραξικόπημα, με το οποίο εκδιώχθηκε από την εξουσία η πρώτη κυβέρνηση με συμμετοχή ισλαμιστών στη σύγχρονη ιστορία της γειτονικής χώρας.
Ο τουρκικός λαός δεν πείστηκε ποτέ ότι η «θεραπεία» απέναντι στον όποιο ιό απειλεί τις δημοκρατικές αρχές μπορεί να είναι το πραξικόπημα. Γι’ αυτό και όταν πριν από έναν χρόνο κάποιοι επιχείρησαν να καταφύγουν σε αυτήν, αντιστάθηκε. Περισσότεροι από 240 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους λέγοντας όχι στα τανκς. Πώς «τίμησε» τη θυσία τους ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν; Με μία συνταγματική αναθεώρηση, που του χάρισε εξουσίες σουλτάνου. Και πριν από αυτήν, με μαζικές εκκαθαρίσεις. Περισσότεροι από 150.000 δημόσιοι υπάλληλοι, αστυνομικοί, δικαστικοί, πανεπιστημιακοί απολύθηκαν ή τέθηκαν σε αργία, 50.000 συνελήφθησαν, δεκάδες μέσα ενημέρωσης σίγησαν.
Ο Ερντογάν θέλει με κάθε τρόπο να μείνει στην Ιστορία ως ο μεγαλύτερος ηγέτης της σύγχρονης Τουρκίας, να υποσκελίσει τον Κεμάλ Ατατούρκ, διαβάζουμε στον διεθνή Τύπο. Στην εξουσία από το 2002, θα μπορούσε να μείνει στην Ιστορία ως ο ηγέτης που έβγαλε τη χώρα από την οικονομική και πολιτική παράλυση και ταυτόχρονα εκατομμύρια πολίτες από τη φτώχεια. Ο ηγέτης που υπερδιπλασίασε το μέσο κατά κεφαλήν ΑΕΠ από τα 3.800 στα 10.000 δολάρια, έχτισε σύγχρονες υποδομές, άνοιξε νοσοκομεία και σχολεία, έβαλε την Τουρκία στον ευρωπαϊκό δρόμο. Αλλά δεν του ήταν αρκετό. Οι φιλοδοξίες του ήταν άλλες και τον οδήγησαν στο μονοπάτι του αυταρχισμού, της σύγκρουσης, του διχασμού. Στον κατά Ερντογάν γάμο Ισλάμ – Δημοκρατίας ο σύζυγος-αφέντης έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο. Και η γυναίκα παλεύει μόνη να σώσει το παιδί.
