Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Δύσκολα θα μπορούσε να φανταστεί κανείς την απόδοση του ελληνικού 10ετούς ομολόγου στο 2,38% πριν από έναν χρόνο ή ακόμη και πριν από έναν μήνα. Μετά την υποχώρησή του σε ναδίρ 13 ετών, λίγο κάτω από το 3,3%, τον Απρίλιο, είχαν ακολουθήσει ένας επώδυνος μήνας για τις αγορές και αλλεπάλληλα καμπανάκια για τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας, που είχαν ωθήσει και πάλι προς τα επάνω το κόστος δανεισμού.
Τι ξύπνησε την όρεξη για ελληνικό χρέος; Το κυνήγι των υψηλών αποδόσεων είναι σίγουρα ένας σημαντικότατος παράγοντας. Την ώρα που οι επενδυτές πρέπει να πληρώνουν τη Γερμανία, την Ολλανδία, ακόμη και τη Γαλλία για να τις… δανείσουν και ενώ οι αποδόσεις των άλλων μνημονιακών χωρών προσεγγίζουν το μηδέν, το επιτόκιο των ελληνικών τίτλων είναι άκρως ελκυστικό. Κανείς άλλωστε δεν φοβάται πια Grexit, χρεοκοπίες και άλλα «σοκ». Οι αγορές ακούν τις προειδοποιήσεις για την αναιμική ανάπτυξη και για ανατροπή των μεταρρυθμίσεων, αλλά δεν μπορούν να αντισταθούν σε μία επένδυση που δίνει κέρδος μετά ασφάλειας. Το μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους βρίσκεται στα χέρια των επίσημων πιστωτών και επομένως δεν ενέχει και τόσο ρίσκο.
Η προκήρυξη των εκλογών για τις 7 Ιουλίου, η οποία απομάκρυνε το σενάριο μιας παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου με παροχολογία και τοξικές αντιπαραθέσεις, ήρθε να ανεβάσει ακόμη περισσότερο την ταχύτητα της κούρσας. Στις αναλύσεις των οίκων επισημαίνεται σταθερά και η προσδοκία για μια κυβέρνηση που θα δημιουργήσει ένα πιο φιλικό στις επιχειρήσεις και τις επενδύσεις περιβάλλον, την ώρα που η χώρα φιγουράρει σε απογοητευτικές θέσεις στις σχετικές κατατάξεις.
Ωστόσο το τόσο δυναμικό ράλι δεν θα ήταν δυνατόν εάν το διεθνές περιβάλλον δεν ευνοούσε τη μαζική στροφή των επενδυτών σε κρατικό χρέος. Τη ραγδαία πτώση των αποδόσεων πιστώνεται οπωσδήποτε και το νέο «ό,τι χρειαστεί» του Μάριο Ντράγκι.
Μπορούμε να ελπίζουμε ότι η δυναμική θα διατηρηθεί ή και θα ενισχυθεί και την επομένη των εκλογών; Σίγουρα. Αλλά οι επενδυτές θα περιμένουν και κάτι ακόμη. Το «ό,τι χρειαστεί» της νέας κυβέρνησης για ένα πραγματικά αναπτυξιακό μίγμα πολιτικής. Και εδώ οι φραστικές παρεμβάσεις δεν αρκούν. Οι πράξεις θα πρέπει να «τρέξουν» πιο γρήγορα και από τα ομόλογα.
