Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Δεν ξέρω αν είμαι η μόνη, αλλά δεν έχω καταλάβει γιατί είναι ευκαιρία να βρεθεί λύση στο όνομα της FYROM. Μην αρχίσουμε με τα γνωστά, που δεν απαντούν στο ερώτημα και πολύ πειστικά. Η νέα κυβέρνηση στα Σκόπια ισχυρίζεται ότι όλα αλλάζουν. Σύμφωνοι, δείχνει να αντιλαμβάνεται τα σφάλματα της εθνικιστικής πολιτικής Γκρουέφσκι, επιβεβαιώνοντας τις ελληνικές αιτιάσεις, αλλά πολλές υποσχέσεις που μένουν υποσχέσεις και τα αγάλματα και οι ονομασίες στις γνωστές θέσεις.
Άλλωστε, θετικό κλίμα υπήρχε και τη δεκαετία 1995 – 2004, με υπογραφή μιας εικοσάδας συμφωνιών, ώσπου τον Νοέμβριο του 2004 μας την «έφεραν» οι ΗΠΑ. Αναγνώρισαν τα Σκόπια με τη συνταγματική ονομασία -με πρόσχημα τη συμφωνία της Αχρίδας- φουντώνοντάς τους την αλαζονεία.
Είναι κι εκείνη η ασταθής πολιτική ισορροπία που γεννά αμφιβολία. Ο Ζάεφ έχει οριακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, το δημοψήφισμα προσπαθεί να τ’ αποφύγει, αλλά απ’ την ενισχυμένη πλειοψηφία πώς θα ξεφύγει; Όπως σε περίπτωση συνταγματικής αναθεώρησης. Εκτός κι αν εμφανιστούμε κιμπάρηδες και σ’ αυτό, οπότε αλλάζει το σκηνικό.
Δεν υποτιμώ τις διαβεβαιώσεις καλών προθέσεων ή την υπογραφή Μνημονίου Κατανόησης για ενίσχυση της διμερούς συνεργασίας, αλλά αν δεν ήταν το ΝΑΤΟ στη γωνία δεν είμαι πολύ σίγουρη ότι οι FYROMίτες θα ‘χαν αγωνία. Πώς το ‘πε ο Λαβρόφ; «Εφόσον η Ελλάδα είναι ήδη στο ΝΑΤΟ, δεν της προτείνεται να κάνει υποχωρήσεις, σε αντίθεση με τα Σκόπια τα οποία πρέπει να τα εντάξουν στο ΝΑΤΟ». Καλά η Ρωσία, που μην το ξεχνούμε στήριζε τον Γκρουέφσκι, τα συμφέροντά της υπερασπίζεται. Δεν έκανε το περασμένο καλοκαίρι ο Πούτιν το παιχνίδι του εις το όνομα του Κυρίλλου και Μεθόδιου, που τους πίστωσε στα Σκόπια;
Πολλοί παίκτες, κάμποσοι τσέτες και δύο-τρεις αφέντες στους βαλκανικούς δέκτες. Αντί να ξεμπερδεύουμε, φοβάμαι μη βρεθούμε πιο μπερδεμένοι, ακόμη και με ανταλλάγματα χαμένοι…
