Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Εμείς σπρώχνουμε από τη μία και τραβάμε από την άλλη. Ωστόσο, ο χρόνος εξαντλείται, γιατί το τρέχον πρόγραμμα λήγει τέλος Ιουνίου».
Ο πρόεδρος του Eurogroup ήταν σαφής. Μένουν 45 ημέρες, για να πάρει μια κάποια μορφή η σχέση, που έχει περάσει από σαράντα κύματα κι αμέτρητα σκιρτήματα.
Σαράντα πέντε μέρες προθεσμία έχουν και οι ήρωες της ταινίας του Γιώργου Λάνθιμου «Ο Αστακός», που προβλήθηκε χθες στο 68ο Φεστιβάλ των Καννών, για να βρουν έναν ταιριαστό σύντροφο, άλλως δεν επιβιώνουν.
«Είναι μια ιστορία για την αγάπη, δίχως να είναι μια συμβατική ιστορία. Είναι μια ιστορία για τα τρομακτικά αποτελέσματα της μοναξιάς, του φόβου ότι θα ζήσεις μόνος και, πάνω απ’ όλα, του φόβου ότι θα ζήσεις με κάποιον άλλον. Ο “Αστακός” προσπαθεί να ανακαλύψει συνώνυμα για την αγάπη σε λέξεις όπως φόβος, κανόνες, διορίες, ταίριασμα, συγχρονικότητα, αφέλεια, ευημερία, ψέματα».
Και η δική μας ιστορία των διαπραγματεύσεων και των δεσμεύσεων σίγουρα δεν είναι μια συμβατική ιστορία αγάπης – μίσους, κύριε Λάνθιμε.
Εχει και φόβο και κανόνες και διορίες και αφέλεια και ψέματα και θέματα, αλλά δεν είναι αποστειρωμένη από αισθήματα.
Αυτή τη φαντασίωση, την ερωτική σχέση Ελλήνων – Ε.Ε., οι πολιτικοί σε Εσπερία και πολλοί εδώ σε αφασία ή αμηχανία δεν έχουν καταφέρει (ακόμη) να τη σκοτώσουν. Και μάλιστα σε δύσκολους καιρούς και για τα πολιτικά και για τα ερωτικά.
Επτά στους δέκα επιθυμούν την παραμονή στην Ε.Ε. και το ευρώ. Από χαύνωση λυπητερή, από το βασανιστήριο του φόβου της μοναξιάς σ’ ένα δυστοπικό μέλλον, από συνήθεια ή γιατί είναι φυσική, φυσιολογική;
Φυσικά, οι έρευνες δεν δίνουν απαντήσεις, γιατί μήπως είναι περιττό; Φυσικό δεν είναι τις σχέσεις να τις ζούμε; Φυσική δεν είναι και η δραματικότητά τους;
