Από την έντυπη έκδοση
Του Α. Δ. Παπαγιαννίδη
[email protected]
Έτσι όπως βαραίνει «στην κοινωνία» το κλίμα με το θέμα του κλεισίματος των διαπραγματεύσεων για τη διαβόητη αξιολόγηση/review του Μνημονίου-3, αλλά και για το προληπτικό δημοσιονομικό πακέτο 2% του ΑΕΠ που θα είναι η εγγύηση (για τους «εταίρους»/δανειστές) ότι θα πιαστεί ο (άπιαστος) στόχος πρωτογενούς πλεονάσματος 3,5% για το 2018, κανείς δεν θα στοιχημάτιζε το πού θα μας βγάλει η φετινή Μεγάλη Εβδομάδα και εκείνη της Διακαινησίμου.
Ούτως ή άλλως, δεν είναι μόνον η ελληνική πλευρά που παίζει ένα παιχνίδι εντυπώσεων, που κάνει μαγικά με τους καθρέφτες -γιατί αυτό είναι η συζήτηση για «νομοθέτηση μέτρων υπό αίρεση» που δήθεν την αποκλείει η σεβαστή μας έννομη τάξη, λες και δεν μπορούν να νομοθετηθούν με απλή μνεία στην Αιτιολογική Έκθεση ότι, εφόσον ανάγκη δεν προκύψει, θα εισάγεται στη Βουλή νομοσχέδιο κατάργησης…- αλλά και η ευρωπαϊκή, που μετέρχεται το αντίστροφο (=το ίδιο, ιδωμένο ανάποδα) τέχνασμα. Όπως δήλωνε και ο Αλέκος Παπαδόπουλος, «οι χωρίς προηγούμενο μέθοδοι πολιτικής εξαπάτησης δεν ανθούν μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Εσπερία. […] Είναι γνωστό στους παροικούντες ότι το ποσό αυτό είναι ανεπαρκές και θα αυξηθεί, η συμφωνία είναι ένα λιπόψυχο, πλην αναγκαίο, τέταρτο και όχι τελευταίο Μνημόνιο».
Έχει μια σπαρακτική απλοϊκότητα η -σωστή, δυσάρεστα σωστή στον πυρήνα της- διαπίστωση του πεισματικά απόντος από το πολιτικό προσκήνιο Αλέκου Παπαδόπουλου. Αφήνει να αναδυθεί η, τόσο συχνή σ’ εμάς στη γωνία αυτή της Βαλκανικής / «Νοτιοανατολικής Ευρώπης» λέμε σήμερα, παλιότερα «Εγγύς Ανατολής», αντίληψη ότι εκείνοι της Εσπερίας είναι τεχνοκρατικότεροι, πιο δεσμευόμενοι από την πραγματικότητα, πιο συνεπείς, λιγότερο επιρρεπείς στην πολιτική ίντριγκα ή/και το επιδέξια διατυπωμένο ψεύδος. Ενώ έχουν όλα -μα όλα!- τα αντανακλαστικά και αλογοπάζαρου και πολιτικής σκοπιμότητας και βραχυπρόθεσμου των χειρισμών. Ναι, ισχύει αυτό και για τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, και για το Eurogroup και για τους τραπεζικούς πρίγκιπες της Φραγκφούρτης και (βεβαίως, βεβαίως) για την Κριστίν Λαγκάρντ. Ας μην το ξεχνάμε αυτό, π.χ. το πώς καταστρατήγησαν οι ίδιοι την ιερή no-bail-out clause το 2010 (ευτυχώς) και πώς καθυστερούσαν επί μήνες και μήνες το 2010 και το 2012.
Όμως… Όμως ας μείνουμε στα δικά μας. Όπου το ζήτημα δεν είναι μόνο, δεν είναι τόσο τι ακριβώς αντίθεση θα αποκρυσταλλωθεί προς το κλείσιμο της αξιολόγησης και το «προληπτικό Μνημόνιο-4» μεταξύ των 53+ και των με κοινοβουλευτική παρουσία 11 εξ αυτών (εκ των οποίων «αποφασισμένοι» 6 ή 7). Ή πώς θα επενεργήσει στις ψηφοφορίες στη Βουλή άμα φτάσουν τα ήδη υπονομευμένα νομοσχέδια για ασφαλιστικό (αντισυνταγματικότητες κατά το Ελεγκτικό Συνέδριο) και φορολογικό (αντίθεση προς ευαίσθητα συντεχνιακά συμφέροντα) και κάποια στιγμή υπερ-Ταμείο Ιδιωτικοποιήσεων/ «Εγγυοδοσίας» η κόντρα π.χ. Σκουρλέτη-Πιτσιόρλα, ή οι στάσεις Θοδωρή Δρίτσα και Χρήστο Σπίρτζη (άπαντες βουλευτές!). Ή πώς θα «χτιστεί» π.χ. μέσω του μπουσουλήματος του Δημοσιονομικού Συμβουλίου και ενός Συμφώνου Δέσμευσης ο μηχανισμός που θα παριστάνει ότι εγγυάται τη λήψη προληπτικών μέτρων. Το ζήτημα είναι πόσο αποσαρθρωτικά ήδη λειτουργεί η έκκληση των δημοσιογραφικών Ενώσεων προς τους βουλευτές-δημοσιογράφους να αναλογιστούν τη στάση τους πριν ψηφίσουν και φανταστείτε τι θα γίνει άμα η ίδια έκκληση απευθυνθεί προς τους βουλευτές – δικηγόρους (μετά από κοντά 10 βδομάδες απεργίας/αποχής) και προς τους βουλευτές-μηχανικούς.
Πάντως, αφού στην προηγούμενο παράγραφο αναφερθήκαμε και σε δημοσιογράφους και σε απεργιακές κινητοποιήσεις, ας έχουμε καταθέσει μιαν τελευταία σκέψη. Όταν ξεκινούσε, την περασμένη βδομάδα, η κυλιόμενη -όπως απεδείχθη πρωτοβουλία απεργιών σε Τύπο και ηλεκτρονικά Μέσα, η μόνη «πολιτική» απορία που ανακινήθηκε ήταν… τι θα λείψει από την κάλυψη των συνεδριακών διαβουλεύσεων της Ν.Δ. Τώρα όμως, τώρα που σφίγγουν τα γάλατα, προκύπτει ότι ενδεχομένως πορευόμαστε προς την πιο κρίσιμη φάση ψήφισης/μετεξέλιξης των μνημονίων υπό συσκότιση ενημέρωσης. (Άλλωστε, πέφτουν στη μέση και οι πασχαλινές διακοπές. Α, ναι, και η Πρωτομαγιά της 3ης Μαΐου. Ή, άμα η απεργία και οι αργίες αφήνουν χαραμάδες, υπό συνθήκες “σπαστής” ενημέρωσης.)
Σε μια κοινή γνώμη που ήδη αποστασιοποιείται από τα πολιτικά πράγματα -θυμηθείτε την αποχή 44,1% από τις κάλπες του Σεπτεμβρίου 2015 έναντι 36,4% του Ιανουαρίου 2015 και 34,9%-37,5% των δίδυμων του 2012…- αυτή η πορεία στο μισόφωτο δημιουργεί περίεργες σκέψεις.
