Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Δεν το έβγαζαν έξω. Δεν το (πολυ)βλέπαμε το παιδάκι». Η γειτόνισσα συμμαζώνει σε λίγες λέξεις την ασυμμάζευτη ιστορία, που φτιάχτηκε με υλικό από τραγωδία.
Στη σκηνή η εξάχρονη και ο πατέρας. Ο θύτης παραδόθηκε στη Δικαιοσύνη και είναι δική της ευθύνη να τον κρίνει.
Στέκομαι στη Στέλλα, με τα μάτια καθαρά και άδολα, που έχυναν στο δροσοπεριχυμένο πρόσωπό της θλίψη ήμερη και ασκητική. Στέκομαι στη Στέλλα με τα κινητικά προβλήματα και τρέχει ο νους σε καλοκαίρι στο χωριό, όταν πρωτάκουσα τη λέξη. Παράουρος = κακοφτιαγμένος. Δεν την ψιθύριζαν πίσω από κλειστές πόρτες, έρεε στις συζητήσεις. Κάποια παιδιά εμπρός στις κορμοστασιές, που παράλλαξε της αρρώστιας η κρυφή ενέργεια, προσποιούνταν τη σωματική βλάβη.
Χειμώνας μπήκε ώς το μυαλό, κι ας ήταν ζωηρό το μαστίγιο της γλώσσας. Σκληροί άνθρωποι σαν τη γη τους, σκέφτηκα. Σε άλλα εδάφη, εύφορα, γρήγορα κατάλαβα ότι το σωματικό ή άλλο διαφορετικό ενίοτε γίνεται θέμα συνωμοτικό. Τον κρύβουν τον «προβληματικό». Η αρρώστια -την οποία συχνά δεν ονοματίζουν καν, λες κι έτσι την ξορκίζουν- εξοστρακίζεται μέσα σ’ έναν κλειστό χώρο, όπου δεν υπάρχει διάχυση.
Ποιος ντρέπεται για το παιδί του το τετραπληγικό, ποιος ντρέπεται για του δικού του το άγουρο μυαλό, ποιος προσκολλάται στου κόσμου το γοργοτρέξιμο και του καιρού την επιρροή, όταν όλοι πορεύονται τρωτοί, πεπερασμένοι, αναλώσιμοι;
Ένας ίσκιος μεγαλώνει. Ο φόβος ανοίγει λαγούμι και τρυπώνει. Ο φόβος για την ιδιαίτερη φροντίδα, το άγχος για τα έξοδα, ο φόβος για τη ζωή του ανάπηρου, όταν φύγει ο γονιός από τη ζωή, ο φόβος για τις δυσκολίες. Είναι πολλά, βαριά και θλιβερά. Μια πραγματικότητα που δεν επιδέχεται αντίρρηση. Άμεση και πυκνή.
Ποιος ντρέπεται; Φέρτε καινούργια μάτια τώρα να σκύψουν στον κάθε κοπής ευάλωτο, φέρτε καινούργια χέρια, μερέψτε του φόβου τα μαχαίρια.
«Βγάλτε τα παιδιά σας έξω στην κοινωνία, αγαπήστε τα και να είστε σίγουροι πως θα γίνουν πολύ καλύτερα στην υγεία τους. Δεν είναι μιάσματα. Το παιδί σου δεν διάλεξε την αναπηρία του. Αν σε κάνει να ντρέπεσαι, τότε είσαι “ελάχιστος”. Η ντροπή που νιώθεις για το παιδί σου ΑμεΑ είναι προσωπική σου αναπηρία».
Έχετε δίκιο, κυρία Χρονοπούλου. Αυτή η αναπηρία φέρνει απελπισία.
