Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Η γεωγραφία καθιστά δύο χώρες γείτονες. Η ιστορία φίλους, τα οικονομικά εταίρους και η ανάγκη συμμάχους», έλεγε ο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι.
Κάπως έτσι θα μπορούσε να είναι τα πράγματα για την Ελλάδα και τους γείτονες του ευρωπαϊκού Νότου, που είδαν τις οικονομίες τους τα τελευταία χρόνια να μοιράζονται μία οξύτατη κρίση και τις κοινωνίες τους να υποβάλλονται σε μία πρωτοφανούς βιαιότητας «προσαρμογή».
Οι χώρες αυτές είχαν συμφέρον να διεκδικήσουν από κοινού νέα γραμμή πλεύσης στην Ευρωζώνη και κάποια στιγμή φάνηκε ότι θα το πράξουν.
Οι συμμαχίες στην πολιτική, όμως, δεν είναι αυτονόητες. Απαιτούν στρατηγική για να τις συγκροτήσεις και μαεστρία για να τις διατηρήσεις. Και εκεί είναι που χωλαίνουμε.
Τον περασμένο Ιανουάριο κανείς στην Ευρώπη δεν πανηγύρισε περισσότερο την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ από το Podemos της Ισπανίας, το οποίο διεκδικεί με αξιώσεις την εξουσία. Θερμό ήταν το κλίμα και στη Ρώμη της κεντροαριστερής κυβέρνησης του Ματέο Ρέντσι, ενώ προσβλέπαμε σαφώς σε στήριξη από το Παρίσι του σοσιαλιστή Φρανσουά Ολάντ, που οραματιζόταν συστράτευση του Νότου με στόχο τη χαλάρωση της λιτότητας και στροφή στην ανάπτυξη. Και ξαφνικά ο «άνεμος της αλλαγής» σίγασε και οι μεγάλες προσδοκίες μετατράπηκαν σε χαμένες ψευδαισθήσεις.
Πρώτη ήταν η Γαλλία, η οποία ξεκαθάρισε ότι η διαφωνία της με την ακολουθούμενη πολιτική των τελευταίων ετών δεν σημαίνει ότι είναι διατεθειμένη να έρθει σε μετωπική σύγκρουση με τη Γερμανία για χατίρι δικό μας ή όποιου άλλου εταίρου. Η Ιταλία δήλωσε τη στήριξή της, σπεύδοντας όμως να θυμίσει στις αγορές ότι η ίδια «δεν είναι Ελλάδα».
Ακόμη και το «αδελφό» κόμμα Podemos επιλέγει σήμερα να τηρήσει αποστάσεις από την Αθήνα. Η στάση του δεν θα πρέπει να εκπλήσσει.
Με τις διαπραγματεύσεις να βρίσκονται σε αδιέξοδο και τα σενάρια για έξοδο από «ατύχημα» ή «φιλικό διακανονισμό» να έχουν και πάλι φουντώσει, δεν θέλει να συνδέσει την προεκλογική του εκστρατεία με μία «χρεοκοπημένη», όπως τη θέλουν τα σενάρια, χώρα.
Οσο για την κυβέρνηση του Μαριάνο Ραχόι, είναι μαζί με τη Λισαβόνα αλλά και τις κυβερνήσεις μικρών κρατών της Ανατολικής Ευρώπης οι πλέον σκληροί επικριτές μας, έχοντας να απευθυνθούν σε ένα εκλογικό σώμα που έχει βιώσει σκληρές πολιτικές λιτότητας και επώδυνες (όσο και αμφιβόλου αποτελεσματικότητος) μεταρρυθμίσεις.
Η μεγαλύτερη αποτυχία μας δεν είναι ότι δεν πείσαμε το Βερολίνο. Είναι ότι με μία φωνή οι αξιωματούχοι σε Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, ακόμη και Κύπρο ξεκαθαρίζουν πως είναι θωρακισμένοι από τον ελληνικό ιό.
Πως μπορεί να μην επιθυμούν, αλλά πάντως μπορούν να αντέξουν το Grexit. Το όποιο σοκ θα είναι διαχειρίσιμο, διαμηνύουν. Και αυτό ίσως ισχύει σε οικονομικό επίπεδο.
Γιατί σε πολιτικό όλοι γνωρίζουν, ακόμη κι αν δεν το παραδέχονται, ότι μία ελληνική έξοδος θα πήγαινε πολλά χρόνια πίσω το εγχείρημα της «ολοκλήρωσης» και θα ήταν η καλύτερη «τροφή» για ευρωσκεπτικιστικές και λαϊκίστικες δυνάμεις.
