Από την έντυπη έκδοση
Πριν αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις είναι μία κάποια λύσις. Γνωστοποιείς προτάσεις και θέσεις, ιδέες και σκέψεις, το γενικό πλαίσιο. Οταν τελειώσουν οι συνομιλίες, ενημερώνεις για το αποτέλεσμα.
Στα μισά του ποταμού, όμως, και με δεδομένο ότι γνωρίζεις ότι δεν υπάρχει λογική συναίνεσης, ούτε καν συνεννόησης, είναι προφανές ότι για άλλους λόγους συγκαλείται εκτάκτως η Ολομέλεια.
Δεν πρέπει, λοιπόν, να εκπλήσσει και η έκτακτη («έξοχη») συζήτηση. Ο καθείς και ο διάλογός του. Ρητορικές διέξοδοι.
Μία από τα ίδια, έπειτα από τόσους διαλόγους, που αναδεύουν τη σκόνη, αλλά μένει η κλεισούρα. Και θέαμα, φυσικά.
Οι μη εξοικειωμένοι, όμως, με την ελληνική πολιτική ιδιαιτερότητα, όπως η Σκα Κέλερ, Γερμανίδα ευρωβουλευτής των Πρασίνων, τιτιβίζει: «Ιs that normal?#vouli».
Απολύτως φυσιολογικό, κυρία Κέλερ. Ακόμη και τώρα, που μας υπενθυμίζουν ότι αδειάζει το φλασκί του χρόνου και «δεν έχουμε ποτάμια (χρημάτων), δεν έχουμε πηγάδια, δεν έχουμε πηγές / μονάχα λίγες στέρνες, άδειες κι αυτές»;
Εχουμε, όμως, σύνδρομα ανωτερότητας, που μπλέκονται με την… έκρηξη τεστοστερόνης και γίνονται οι θεσμοί -εσωτερικού, όχι οι νεοβαπτισθέντες- μαλλιά κουβάρια.
Εχουμε και βολικά άλλοθι. Υπεράσπιση των ιερών και των οσίων της διαδικασίας, του παρελθόντος, των επιθυμιών ή των προσωπικών ρόλων.
Κυρίως, όμως, έχουμε τις ίδιες απορίες και τις ίδιες αγωνίες, γιατί δεν γίναμε σοφότεροι από την παράσταση της Δευτέρας. Το πρόσωπο της γνώσης κρύφτηκε θολό πίσω από σκηνογραφίες.
Δεν μας λείπει η φαντασία, μπροστά στις πλάστιγγες, τους ιμάντες, τα αντίβαρα και τις τροχαλίες της περίπλοκης κατασκευής. Ο,τι μας διαφεύγει σε νόημα, το αναπληρώνουμε με την αναπαράσταση του πιθανού.
Δεν μας λείπει η αβεβαιότητα και η σύγχυση, αλλά ο ξεκάθαρος λόγος και η διαύγεια προθέσεων και δράσεων.
Α, και οι ενδείξεις σοβαρής προετοιμασίας, που «είναι σαν το ποτάμι: όσο πιο βαθύ είναι, τόσο λιγότερο θόρυβο βγάζει».
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΖΩΡΤΖΙΝΑΚΗ – [email protected]
