Από την έντυπη έκδοση
Του Δημήτρη Η. Χατζηδημητρίου
[email protected]
Στις 11 Μαρτίου 2004 ήταν η Μαδρίτη με 191 νεκρούς πολίτες. Στις 7 Ιουλίου 2005 το Λονδίνο με 56 νεκρούς και 700 τραυματίες. Στις 13 Νοεμβρίου 2015 είχε σειρά το Παρίσι με 130 νεκρούς και χθες 22 Μαρτίου 2016 οι Βρυξέλλες με 34 νεκρούς.
Μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001 στις Ηνωμένες Πολιτείες, η Ευρώπη βιώνει σε πολλαπλές εκδοχές τις δικές της μαύρες ημερομηνίες, με εκατόμβες αθώων και ανυποψίαστων θυμάτων.
Κάθε φορά οι ηγέτες της, ο ένας μετά τον άλλον, με μια επαναληπτικότητα που καταντάει πλέον ενοχλητική, διαπιστώνουν ότι «η Ευρώπη δέχεται επίθεση, η Ευρώπη βρίσκεται σε πόλεμο» και μετά αποσύρονται στην ασφάλεια των διαμερισμάτων τους, για την οποία πληρώνουν οι -απροστάτευτοι όπως αποδεικνύεται- Ευρωπαίοι φορολογούμενοι πολίτες, περιμένοντας το επόμενο επεισόδιο αίματος.
Και σαν να μην είναι αυτό αρκετό, κάθε φορά έπειτα από κάθε επίθεση ακολουθεί η ακατάσχετη πολυλογία στα ερτζιανά και ποταμοί μελάνης στα έντυπα, για να εξηγηθεί ορθολογικά, υποτίθεται, και να εκλογικευθεί μια αποτρόπαια πράξη ωμής βίας.
Περισσεύουν οι αναλύσεις για τον φανατισμό των εξ αποκαλύψεως μονοθεϊστικών θρησκειών, για το τραύμα των σταυροφοριών που συνέχει τον μουσουλμανικό κόσμο -αποσιωπoύνται όμως το Πουατιέ, ο Κάρολος Μαρτέλος και ο Σουλεϊμάν προ των πυλών της Βιέννης- και τη «συγγνώμη» που αιωνίως οφείλουν να αρθρώνουν οι Ευρωπαίοι, ως μόνιμοι αχθοφόροι ενός προπατορικού αμαρτήματος.
Η Ευρώπη, παρά τα πολλαπλά πλήγματα, αρνείται να αποδεχθεί το προφανές.
Οτι δηλαδή, το πρότυπο των πολυπολιτισμικών κοινωνιών απέτυχε οικτρά, οδήγησε σε γκετοποίηση – περιθωριοποίηση του διαφορετικού, του αλλόφυλου, του αλλόθρησκου.
Αποθάρρυνε, εάν δεν εμπόδισε, την ομαλή ένταξή του και την ενεργό συμμετοχή του στο κοινωνικό γίγνεσθαι, γεγονός που διαμόρφωσε αντίστοιχες νοοτροπίες και συμπεριφορές, εν πολλοίς εχθρικές.
Η ανάδειξη της ιδιαιτερότητας ως κυρίαρχου στοιχείου, πλην του ιδιωτικού, και στον δημόσιο χώρο, με πρόσχημα ακριβώς την ανάγκη να γίνει αποδεκτή και σεβαστή, διαμόρφωσε τελικά μια στάση ανοχής στην ανομία και μιαν αντίληψη συγκατάβασης στην παραβατικότητα (ως συμπεριφορά υπαγορευόμενη από θρησκευτικές δοξασίες).
Στις πλέον σκοτεινές στιγμές της ευρωπαϊκής Ιστορίας, ο Βάλτερ Μπένγιαμιν διεκδικούσε να είναι ένας Ευρωπαίος πολίτης κι όχι ένας Εβραίος με δικαιώματα στην Ευρώπη.
Η διαφορά είναι προφανής, αλλά το μάθημα δεν φαίνεται να κατανοήθηκε…
Η Ευρώπη πληρώνει το γεγονός ότι αποδέχτηκε να αναπτυχθούν στο εσωτερικό των κοινωνιών της οργανωμένοι θύλακες, που εννοούν να επικυριαρχήσει η ιδιαίτερη ταυτότητά τους στους κανόνες του κράτους δικαίου.
Αλλά αυτό φθείρει τη δημοκρατία στην Ευρώπη και διαφθείρει το ευρωπαϊκό πνεύμα, νοθεύοντας το αξιακό της σύστημα.
Η δημοκρατική Ευρώπη, η Ευρώπη των αξιών, στην οποία ομνύουν οι ηγέτες της, οφείλει να αντιδράσει με όλα -κι όσα- τα μέσα τα οποία κριθούν πρόσφορα για να αντιμετωπιστεί ο κίνδυνος που την απειλεί.
Γιατί, εάν η εγγύηση ασφάλειας των πολιτών αναδειχθεί κύριο κριτήριο για την ψήφο τους, την απάντηση θα αναλάβουν να τη δώσουν οι «Μελανοχίτωνες»…
