Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Ενας ρομαντικός θα το έκανε τραγωδία, ένας ξένος θα το ζούσε σαν κωμωδία και θα γύριζε ήδη σελίδα για μια νέα ειρωνεία.
Μια κυβερνητική κρίση μέσα στη βαθιά κρίση, και μάλιστα λίγες μόνο ώρες πριν από την κρίσιμη σύνοδο για το προσφυγικό. Αλλη μια… κρίσιμη.
Η τέλεια καταιγίδα με χαλασμένη πυξίδα; Δημοσιονομικά, ανεργία, διάλυση δημόσιας διοίκησης, ασφαλιστικό και προσφυγικό, με το οποίο έχουμε μπλέξει και περιπλέξει τα ελληνοτουρκικά, τις σχέσεις με την πΓΔΜ, το ΝΑΤΟ, το Κυπριακό και ό,τι άλλο στο σκηνικό.
Κι όποιος νομίζει πως τίποτα χειρότερο δεν μπορεί να προκύψει, και το Οσκαρ μπορεί να κερδίσει, κι ας μην έχει πρωταγωνιστήσει. Αλλά γι’ αυτά ποιος θα συζητήσει;
Η ελληνική παιδική χαρά, η οποία ακόμη και τώρα μάχεται για τις εντυπώσεις, ενώ το παιχνίδι έχει στρωθεί με άλλες αξιώσεις; Ενα ανέκδοτο, παλιό βερολινέζικο, που προϊδέαζε για τις εξελίξεις, δεν αφήνει χώρο σε εκπλήξεις.
«Ενας άνδρας πάει σ’ ένα φίλο του και παραπονείται ότι δεν έχει χρήματα ν’ αγοράσει καροτσάκι για το μωρό. Ο φίλος τυχαίνει να δουλεύει σ’ ένα εργοστάσιο που τα κατασκευάζει και προσφέρεται να του φέρει κάποια κομμάτια, ώστε να μπορέσει να συναρμολογήσει ένα μόνος του. Οταν οι δύο φίλοι ξαναβρίσκονται, ο πατέρας εξακολουθεί να κουβαλάει το μωρό στην αγκαλιά.
Ο φίλος που συνέδραμε απορεί και τον ρωτάει γιατί δεν χρησιμοποιεί το καροτσάκι.
“Να, βλέπεις”, απαντά ο πονηρός, “ξέρω ότι δεν σκαμπάζω πολλά από μηχανολογία, αλλά έχω συναρμολογήσει το ρημάδι τρεις φορές κι όλο μού βγαίνει όπλο”».
Το πρόβλημα δεν είναι οι πονηροί, αλλά οι χαλαροί που τους οπλίζουν και δημιουργούν τετελεσμένα.
Το πρόβλημα δεν είναι οι επίμονοι κυνηγοί, αλλά οι ελαφροί, που πέφτουν απ’ τα σύννεφα με πρόζες και συνθήματα, με συμφωνίες που καταρρέουν και αέρια που ρέουν.
