Ενα πέπλο μολυβένιο σκεπάζει τη σκέψη. Δεν την αφήνει ν’ αναπνεύσει. Θύμα ένας νεκρός. Φρίκη. Οργή.
Καθύβριζαν τον Βαγγέλη Γιακουμάκη, μόλις έγινε γνωστό ότι βρέθηκε η σορός του αδικοχαμένου 20χρονου φοιτητή. Δεν έχουν πρόσωπο.
Οχυρωμένοι πίσω από τα προσωπεία τους. Ταμπουρωμένοι στα υπολείμματα από τις μεμβράνες και το κέλυφος του αβγού. Ρυπαροί, που εξάγουν του ρύπους τους στο διαδίκτυο. Νεκρές ψυχές, διαλυμένες κουβέντες.
Θα τους ανεχτούμε, όπως ανεχτήκαμε και τα «παιχνίδια ατιμωρησίας» για «γεγονότα που προκαλούν φρίκη και αποτροπιασμό σε οποιονδήποτε εχέφρονα άνθρωπο»;
Θα ανεχτούμε το κανάκεμα των «ζωηρών» αγοριών και τη «διακριτική» σιωπή, που σπέρνει αγριότητα; Χθες, στη Βέροια, σήμερα στα Γιάννενα, αύριο, κάπου αλλού. Δεν είναι μοιραίο, δεν είναι τυχαίο. Είναι χυδαίο, επειδή αφήνεται να συμβαίνει.
Τους ανεχτήκαμε. Σπρώξαμε τα σαρίδια κάτω από το χαλί. Αύριο, είπαμε, τα σαρίδια. Τώρα, έχει ζωή. Σιγά, να μην κάτσουμε να μαζέψουμε.
Τώρα, δεν έχει ζωή. Μόνο οικογένεια που πενθεί κι εμείς συζητάμε για ζωές, που φύγανε λάθος.
Κ.Τ.
