Οι νέοι, οι «διαβασμένοι», όσοι μελετούν σε βάθος την κοινωνία μας, απαιτούν, διεκδικούν, εκφράζουν άποψη, επιλέγουν. Επιλέγουν τη ζωή τους, τη διαμορφώνουν οι ίδιοι. Επιλέγουν το πού και το πώς θα ζήσουν, αν θα μείνουν ή θα φύγουν, αν θα μοιραστούν και με ποιους τη σκέψη τους.
Οι «διαβασμένοι» νέοι μάς επιλέγουν, δεν τους επιλέγουμε κι ας πιστεύουμε έτσι.
Αυτοί είναι που δεν φυγοδικούν, δεν μασάνε τα λόγια τους, δεν φοβούνται να βγουν μπροστά, δεν χαρίζουν κάστανα.
Το να είσαι νέος είναι από μόνο του σπουδαίο, πόσο μάλλον να είσαι και «διαβασμένος». Να ξέρεις τι θέλεις, να παλεύεις για το προσωπικό σου όραμα, να τα δίνεις όλα, να πιστεύεις στις δυνάμεις σου, να επενδύεις στη γνώση. Να καλλιεργείς το είναι σου και να επιστρέφεις στην κοινωνία τον καλύτερό σου εαυτό.
Αυτούς τους νέους χρειάζεται η χώρα. Αυτούς τους νέους καλούμαστε να πλάσουμε, εμείς οι έχοντες θέσεις ευθύνης και εξουσίας. Εμείς, που κάποτε ήμασταν νέοι και βλέπαμε τον κόσμο με τα δικά μας μάτια και που πιστέψαμε ότι θα τον αλλάξουμε. Γελαστήκαμε όμως. Ο κόσμος παρέμεινε ίδιος. Το ίδιο προσιτός ή δυσπρόσιτος, δίκαιος ή άδικος. Το μόνο που άλλαξε ήμασταν εμείς. Εμείς που πάψαμε να υπάρχουμε νέοι, που συμβιβαστήκαμε, υποχωρήσαμε, αναθεωρήσαμε πιθανώς λάθος.
Κάποιοι αφήσαμε στην άκρη τις διδαχές της επιστήμης, ιδεώδη και αρχές κι ας γνωρίζαμε ότι οι εκφάνσεις του κόσμου που αναζητούσαμε ήταν ζήτημα Παιδείας. Όχι δημόσιας ή ιδιωτικής, επώνυμης ή ανώνυμης, εισαγόμενης ή εγχώριας, δεξιάς, κεντρώας ή αριστερής. Απλά Παιδείας.
Αν συνεχίσουμε να μην αντιλαμβανόμαστε στην απλότητά του ένα τόσο σοβαρό θέμα, στο τέλος θα διώξουμε και τους τελευταίους «διαβασμένους» νέους της χώρας. Αυτούς που παλεύουν για την πανεπιστημιακή γνώση από απόσταση, μελετούν από απόσταση, διδάσκονται από απόσταση, διαγωνίζονται από απόσταση. Αυτούς που αύριο μεθαύριο θα βλέπουν την Ελλάδα από απόσταση.
