Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Πώς διαγράφεται το άμεσο μέλλον; Επικίνδυνα όμοιο με το παρελθόν. Οι πολιτικές και η ρητορική του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ πυροδοτούν συγκρίσεις με τις δεκαετίες του 1950 ή και του 1930.
Τα σχέδια της Τερέζα Μέι για αυστηρούς και δη άμεσους περιορισμούς στην εισροή νέων εργαζομένων από οικονομίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης μας πηγαίνουν επίσης δεκαετίες πίσω, όπως και η καλπάζουσα άνοδος της ακροδεξιάς σε πολλές χώρες της γηραιάς ηπείρου.
Στη σύγκρουση ανάμεσα στους υπέρμαχους του ανοιχτού και τους θιασώτες του κλειστού κόσμου, η οποία τείνει να αντικαταστήσει τον κλασικό διαχωρισμό Αριστεράς- Δεξιάς, φαίνεται να επικρατούν οι δεύτεροι.
Γιατί αφέθηκαν να ορίσουν πρώτοι την πολιτική ατζέντα. Είχαν έτσι την ευκαιρία να συνδέσουν για παράδειγμα τη μετανάστευση με την ανεργία, τη φτώχεια και την τρομοκρατική απειλή. Να απευθυνθούν σε μύχιους φόβους. Τι κι αν το έκαναν με σαθρά επιχειρήματα ή και προφανή ψεύδη;
Μίλησαν πρώτοι για όσα οι άλλοι φοβούνταν να θέσουν στην πολιτική αντιπαράθεση. Τώρα βρίσκονται στην εξουσία ή τη διεκδικούν και το ερώτημα είναι εάν μπορεί κάποιος να τους ανακόψει.
Όσοι επιλέγουν να ολισθήσουν στη δική τους ρητορική και τακτική δεν έχουν ελπίδα, καθώς οι ψηφοφόροι τείνουν να επιλέγουν το αυθεντικό.
Υπάρχει λοιπόν ένα άλλο όραμα; Ναι, αλλά δεν φτάνει. Πρέπει να εξελιχθεί σε συγκεκριμένο σχέδιο, σε πειστικές προτάσεις. Αυτό είναι ευθύνη των πολιτικών.
Υπάρχουν όμως και οι δικές μας ευθύνες, των ψηφοφόρων. Ας σκεφτούμε, λοιπόν, το ακόλουθο. Οι σημερινοί εξηντάρηδες ή εβδομηντάρηδες (που κυβερνούν στη Βρετανία, στη Γερμανία, στις ΗΠΑ) γνώρισαν ως νέοι έναν κόσμο στον οποίο η μετακίνηση σε άλλες χώρες για εργασία δεν ήταν εύκολη υπόθεση και όταν γινόταν ήταν μάλλον από ανάγκη παρά από επιλογή.
Όσο μεγάλωναν έβλεπαν τα σύνορα και τις αγορές να ανοίγουν και μαζί με αυτά ενδεχομένως τις προκλήσεις, αλλά σίγουρα και τις προοπτικές να πολλαπλασιάζονται.
Αυτόν τον ανοιχτό κόσμο, με τις ευκαιρίες για εκπαίδευση και εργασία στο εξωτερικό (και ιδιαίτερα στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης) κληρονομήσαμε από τους γονείς μας.
Δεν θα είναι θλιβερό να κληροδοτήσουμε εμείς στα παιδιά μας έναν κόσμο με τους περιορισμούς και τους κινδύνους που έζησαν στα νιάτα τους οι παππούδες τους ή και ακόμη γηραιότεροι;
