Ήταν θέμα χρόνου να συμβεί το μοιραίο. Ας είμαστε ειλικρινείς. Όλοι γνωρίζουμε τις αδυναμίες του Δημοσίου. Η υπόθεση των Τεμπών αποκάλυψε, με τον πλέον τραγικό τρόπο και σε όλο του το… μεγαλείο, πώς λειτουργεί το κράτος. Ποια είναι η κουλτούρα του μέσου δημοσίου υπαλλήλου, όπως και την αδιαφορία που επιδεικνύουν στην πλειονότητά τους οι κρατικοί
λειτουργοί -ανεξαρτήτως θέσεως για τις ευθύνες που βαραίνουν τους οργανισμούς τους.
Το επιχειρησιακό σκέλος του Δημοσίου έχει μείνει πίσω. Στρατηγικά αναλαμβάνονται πρωτοβουλίες, όμως η διοίκηση δεν ακολουθεί στο σύνολό της και τα αίτια είναι πολλά.
Η απαξίωση των δομών και των υπηρεσιών του κράτους, όπως και η υποβάθμιση -πληθυσμιακή και ποιοτική- του προσωπικού του, κατά την περίοδο των μνημονίων. Η αδυναμία ανταπόκρισης μεγάλης μερίδας των δημοσίων υπαλλήλων -ελλείψει δεξιοτήτων- στις σύγχρονες ανάγκες των νέων θέσεων εργασίας. Η κουλτούρα τού… δεν βαριέσαι, της μονιμότητας, του παραγοντισμού, του παρασκηνίου, του άβατου…
Ίσως ήθελε το πλήρωμα του χρόνου η κυβέρνηση, η όποια κυβέρνηση, να αναθεωρήσει την έννοια του Δημοσίου. Να αναδομήσει τη λειτουργία του. Να το αλλάξει εκ βάθρων. Να το καταστήσει περισσότερο ποιοτικό, φιλικό, υπεύθυνο, ανταποδοτικό στον πολίτη. Μακριά από κομματικά, συνδικαλιστικά, οικονομικά μικροσυμφέροντα.
Το «INTERCITY 62» δεν είναι παρά το ελληνικό Δημόσιο που κινείται «τυφλά» και «επικίνδυνα». Με άπειρους «μηχανοδηγούς» και ανεύθυνους «σταθμάρχες». Δίχως σχέδιο δράσης, δίχως στόχους, δίχως όραμα.
Κάποιος πρέπει να το σταματήσει, να το θέσει στη σωστή κατεύθυνση… να πράξει το αυτονόητο.
Σε αυτή τη χώρα μια ακόμη φορά αποδείχθηκε ότι το αυτονόητο δεν είναι δεδομένο. Ας το αναζητήσουμε. Ποτέ δεν είναι αργά.
