Από την έντυπη έκδοση
Του Γιώργου Χατζηλίδη
[email protected]
Αν υποτιμήσεις ένα πρόβλημα, πρέπει να είσαι πολύ τυχερός για να μην το βρεις μπροστά σου.
Είναι ένας κανόνας της ζωής που βρίσκει πιστή εφαρμογή και στην πολιτική.
Στην πρώτη θητεία της, η ελληνική κυβέρνηση, έμπλεη από την ουτοπική ιδεοληψία των «ανοιχτών συνόρων», υποτίμησε το μέγεθος ενός προβλήματος κολοσσιαίων διαστάσεων, όπως είναι το προσφυγικό.
Δεν εκπόνησε έγκαιρα ένα επιχειρησιακό σχέδιο, επιδεικνύοντας αμέλεια στην προετοιμασία των δομών καταγραφής και φιλοξενίας των μεταναστών και προσφύγων, και τώρα τρέχει πίσω από τις εξελίξεις.
Οχι ότι αν έκανε τα παραπάνω, το προσφυγικό θα επιλυόταν ως διά μαγείας.
Οι ροές θα ήταν πάλι μεγάλες, αλλά θα υπήρχε ένας σαφώς πιο οργανωμένος τρόπος αντιμετώπισής τους και η χώρα θα εμφάνιζε το πρόσωπο ενός αξιόπιστου εταίρου.
Τώρα, βέβαια, η ελληνική κυβέρνηση έχει το δίκιο με το μέρος της. Η ΠΓΔΜ έχει επί της ουσίας σφραγίσει τα σύνορά της, την ώρα που η ροή των προσφύγων στο Αιγαίο κορυφώνεται.
Η Τουρκία πράγματι επιχειρεί να τινάξει στον αέρα το σχέδιο του ΝΑΤΟ για τον έλεγχο των προσφυγικών ροών, επιδιώκοντας διχοτόμηση του Αιγαίου. Και η Αυστρία πράγματι παραβιάζει το γράμμα της πρόσφατης συμφωνίας των Βρυξελλών, προωθώντας ανοιχτά εθνικές και μονομερείς πολιτικές εντός της ΕΕ, όπως επιβεβαίωσε η χθεσινή διάσκεψη στη Βιέννη, που πραγματοποιήθηκε με τη συμμετοχή των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων, αλλά χωρίς την Ελλάδα, για ένα θέμα που αφορά πριν από όλους την Ελλάδα.
Οσοι, όμως, παρακολουθούν στενά τις οικονομικές εξελίξεις και έμαθαν ότι ο πρωθυπουργός στη Σύνοδο Κορυφής δεν άσκησε το δικαίωμα του βέτο, λαμβάνοντας προφορικές και μόνο διαβεβαιώσεις από τους Ευρωπαίους ηγέτες ότι τα σύνορα θα μείνουν ανοιχτά, μάλλον θα βίωσαν ένα «deja vu».
Ακριβώς ένα χρόνο πριν, ο τότε ΥΠΟΙΚ Γ. Βαρουφάκης υπέγραφε την παράταση του ελληνικού μνημονίου, με τις προφορικές και μόνο διαβεβαιώσεις του Μ. Ντράγκι ότι θα επαναφέρει το waiver για τα ελληνικά ομόλογα. Ακόμη το περιμένουμε…
Το πάθημα, λοιπόν, του Φεβρουαρίου του 2015 δεν έγινε μάθημα τον Φεβρουάριο του 2016.
Αρκεστήκαμε ξανά στις προφορικές διαβεβαιώσεις, χωρίς να λάβουμε έγγραφες δεσμεύσεις.
Κι αν πέρυσι η κυβέρνηση αποπειράθηκε, με αποτυχία όπως έδειξε η τελική έκβαση των διαπραγματεύσεων, να μετατρέψει το ελληνικό οικονομικό πρόβλημα σε ευρωπαϊκό, φέτος συμβαίνει το αντίστροφο: δυνάμεις εντός της Ε.Ε. επιχειρούν να μετατρέψουν το προσφυγικό από ευρωπαϊκό πρόβλημα σε ελληνικό.
Εάν τα καταφέρουν, χαμένη θα είναι ξανά η Ελλάδα, με δραματικές επιπτώσεις για την εθνική οικονομία, αλλά και για τους ίδιους τους πρόσφυγες.
Το επιμύθιο: στην άσκηση υπεύθυνης εθνικής πολιτικής δεν χωρούν ιδεοληψίες.
Αντίθετα, είναι απαραίτητη η διορατικότητα, στη βάση της γνώσης των πραγματικών δυνατοτήτων της χώρας, για να μπορείς να συμβιβάζεσαι όταν πρέπει και να απαιτείς όταν χρειάζεται.
Και, δυστυχώς, τους τελευταίους 12 μήνες, όταν έπρεπε να συμβιβαστούμε (δεύτερο μνημόνιο) νομίζαμε ότι κάναμε επανάσταση και όταν έπρεπε να απαιτήσουμε (προσφυγικό) συμβιβαζόμασταν.
Στην επόμενη Σύνοδο Κορυφής, στις 7 Μαρτίου, ο πρωθυπουργός ας κάνει πράξη τη δέσμευση που ανέλαβε, χθες, από τη Βουλή, απαιτώντας εμπράκτως από τους Ευρωπαίους εταίρους διαμοιρασμό των ευθυνών και βαρών.
