Από την έντυπη έκδοση
Του Μωυσή Λίτση
[email protected]
«Ό,τι χρειάζεται». Η φράση αυτή χάρισε στον πρώην πρόεδρο της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι το προσωνύμιο «σούπερ Μάριο». Ήταν το 2012, έναν χρόνο αφότου ανέλαβε τα ηνία της ΕΚΤ, όταν ο Ντράγκι, μπροστά στον κίνδυνο η Ιταλία και η Ισπανία να έχουν την τύχη της… Ελλάδας, έσπευδε να δηλώσει: «Στο πλαίσιο της εντολής μας, η ΕΚΤ είναι έτοιμη να κάνει οτιδήποτε χρειάζεται για να διατηρηθεί το ευρώ. Και, πιστέψτε με, θα είναι αρκετό».
Το ελικόπτερο της ΕΚΤ άρχισε μετά τη δήλωση αυτή να πετά… ευρώ, με τη μορφή της ποσοτικής χαλάρωσης, αγοράζοντας ιταλικά και ισπανικά κρατικά ομόλογα. Με προίκα τη φήμη του «σούπερ Μάριο», που έσωσε το ευρώ από την κατάρρευση, ο Ντράγκι καλείται τώρα να βγάλει την Ιταλία από το νέο πολιτικό αδιέξοδο. Θα τα καταφέρει;
Οι διαβουλεύσεις για τον σχηματισμό κυβέρνησης συνεχίζονται. Ο εντολοδόχος πρωθυπουργός φαίνεται μάλιστα να έχει τη συναίνεση των δύο υποτιθέμενων κομμάτων που μάχονταν το… κατεστημένο: του Κινήματος των Πέντε Αστέρων και της Λέγκας.
Οι προκλήσεις που καλείται να αντιμετωπίσει ο νέος Ιταλός πρωθυπουργός είναι πολύ μεγαλύτερες από αυτές το 2012. Η πανδημία έχει προκαλέσει μεγάλες οικονομικές απώλειες σε όλη την Ευρώπη. Όλος ο καβγάς γίνεται για το πώς θα γίνει η διαχείριση του ευρωπαϊκού πακέτου άνω των 200 δισ. ευρώ που θα δοθεί για την ανάκαμψη της οικονομίας. Ο Ντράγκι με τις διασυνδέσεις του θεωρείται εγγύηση.
Οι αγορές έχοντας κατά νου το «success story» του Ντράγκι στο τιμόνι της ΕΚΤ επικρότησαν με πτώση των ιταλικών spreads την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης «τεχνοκρατικού χαρακτήρα».
Ο «σούπερ Μάριο» είναι, άλλωστε, σάρκα από τη σάρκα τους. Το πλούσιο βιογραφικό σημείωμα του Ντράγκι περιλαμβάνει και θητεία τη δεκαετία του 2000 στην αμερικανική επενδυτική τράπεζα Goldman Sachs, γνωστή -εκτός των άλλων- για την οικονομική της επιρροή και την τροφοδότηση με στελέχη της του αμερικανικού υπουργείου Οικονομικών και όχι μόνο…
Σύμφωνα με τις μέχρι τώρα διαρροές, στην υπό σχηματισμό κυβέρνηση μπορεί να ενταχθούν οκτώ τεχνοκράτες και δώδεκα στελέχη των διαφόρων κομμάτων. Μια μικτή δηλαδή κυβέρνηση τεχνοκρατών – πολιτικών, η οποία θα έχει -υποτίθεται- τη δυνατότητα να παίρνει μέτρα χωρίς να υπολογίζει σε μεγάλο βαθμό το πολιτικό κόστος.
Μόνο που τα προβλήματα της Ευρώπης δεν είναι τεχνοκρατικά αλλά πολιτικά. Για την επίλυσή τους δεν χρειάζονται «ψυχροί τραπεζίτες», αλλά πολιτικοί ικανοί να αφουγκράζονται τα καθημερινά προβλήματα του κόσμου.
