Από την έντυπη έκδοση
Του Δ. Η. Χατζηδημητρίου
[email protected]
Αν το 2008 -η χρονιά που η κρίση έφτασε στο κατώφλι της χώρας μας και σε πείσμα των επίσημων διαβεβαιώσεων ότι «η οικονομία μας είναι θωρακισμένη»- μας οδήγησε στο 2010 και στη συνειδητοποίηση της ουσιαστικής χρεοκοπίας της Ελλάδας -η τυπική αποφεύχθηκε χάριν της αλληλεγγύης των εταίρων-, το 2015 ήταν η χρονιά των πολλαπλών απωλειών, διαψεύσεων και εξαπατήσεων…
Σε δώδεκα μήνες χάθηκαν οι αιματηρές θυσίες σχεδόν μιας πενταετίας και ο αγώνας των πολιτών να στηρίξουν την έξοδο της πατρίδας από την καταστροφική σπείρα της κρίσης αποκτά χαρακτήρα σισύφειου μαρτυρίου.
Παρά τις ενέσεις αισιοδοξίας -και τις φιλότιμες προσπάθειες των επαγγελματιών της αισιοδοξίας- η χώρα δεν φαίνεται να διαθέτει την αναγκαία αλκή και πολύ περισσότερο η κοινωνία δεν μοιάζει ικανή να στηρίξει ένα εγχείρημα «εφόδου προς το μέλλον», όσο τα συμφραζόμενα θα εξακολουθούν να επιστρατεύονται για να συσκοτίζουν την πραγματικότητα και να περιορίζουν την αλήθεια στα στενά καλούπια της κομματικής αφήγησης…
Η κασίντα του ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε τέτοια εποχή πριν από ένα χρόνο, ως ωδή στην αντιμνημονιακή αντίσταση και κατέληξε, δώδεκα μήνες μετά, ως λυγμικός ψίθυρος ντροπιαστικών συμβιβασμών.
Φιλοδόξησε να είναι επαναστατική ελεγεία και αποκαλύφθηκε πως δεν ήταν παρά ένας δυσοίωνος και κακότεχνος ύμνος παραπλάνησης και διχασμού και μόνον αθεράπευτα ευηθείς ή αναίσχυντα ιδιοτελείς αρνούνται το προφανές και αυταπόδεικτο.
Οτι δηλαδή ο τακτικισμός είναι στοιχείο της πολιτικής δράσης, αλλά δεν είναι Πολιτική…
Οτι ηγεσία σημαίνει ανοίγω νέους δρόμους στο στέρφο, άγονο και σκληρό πεδίο μιας δυστοπικής πραγματικότητας, προκειμένου να θεραπευθούν βεβαιωμένες ανάγκες των πολλών κι όχι να συντηρηθούν διχαστικά στερεότυπα και να ικανοποιηθούν οι ιδεοληπτικές εμμονές εκείνων που η ιστορική εξέλιξη και η ζωή καταδίκασε να βιώνουν την πικρή γεύση των διαψευσμένων ουτοπιών…
Πράγματι. Το 2015 ήταν η χρονιά του ΣΥΡΙΖΑ και της ηγεσίας του. Πήραν ό,τι ζήτησαν.
Κέρδισαν τρεις απανωτές εκλογές, με διαφορετικό κάθε φορά αφήγημα και δείχνουν να αισθάνονται ακλόνητοι στις βεβαιότητές τους.
Το μαρτυρά ο τρόπος με τον οποίο χειρίζονται τα πράγματα. Από τα πλέον μικρά κι ασήμαντα, όπως οι μικροδιευθετήσεις και εκδουλεύσεις, έως τα πιο σημαντικά, όπως η Παιδεία, η Υγεία, η Εθνική Ασφάλεια.
Το επιβεβαιώνει το ήθος με το οποίο εννοούν να συνδιαλέγονται με τους πολιτικούς αντιπάλους τους…
Για όλους τους άλλους, τους πολλούς που δεν αναγνωρίζουν την ευτέλεια ως οδηγό ζωής και δεν αποδέχονται την παραπλάνηση ως κοινωνική σύμβαση, το 2015 είναι το annus horribilis που δεν θα ήθελαν να ξαναζήσουν…
Αλλά το «ευτυχώς τελείωσε» θα μείνει απλή έκφραση πρόσκαιρης ανακούφισης, εάν το 2016 βαδίσει στα ίδια, γνώριμα χνάρια που χάραξε μια επικοινωνιακή φενάκη, η οποία καμώνεται την Πολιτική.
