Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Ήταν τ’ ‘Αι-Νικόλα και μια στιγμή τ’ άλλαξε όλα. Για τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, για την οικογένειά του, για τους φίλους του, για πολλούς συνομηλίκους του, για την Αθήνα. Ήταν ένα γεγονός, άμεσο και βίαιο από εκείνα που γίνονται κάτι μεγαλύτερο. «Ο Δεκέμβρης του ‘08».
Ο Επαμεινώνδας Κορκονέας καταδικάστηκε για ανθρωποκτονία από πρόθεση του 15χρονου. Σήμερα, είναι ελεύθερος μετά την απόφαση του εφετείου, που του χορήγησε το ελαφρυντικό του πρότερου σύννομου βίου, και έσπασε τα ισόβια, αλλά περιμένει την κρίση του Αρείου Πάγου, που μπορεί να τον ξαναστείλει στο εδώλιο.
Κατά τον ανώτατο εισαγγελικό λειτουργό, «χωρίς κανένα λόγο, χωρίς καμιά πρόκληση από τα επί της οδού Τζαβέλα των Εξαρχείων νεαρά άτομα, μετά από αντίθετη με τις συγκεκριμένες υπηρεσιακές εντολές μετάβαση στο χώρο του εγκλήματος και μετά από ψύχραιμη προσέγγιση της ομάδας των νεαρών προσώπων, μεταξύ των οποίων και ο παθών Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, προπηλακισμός αυτών, με χυδαίες εκφράσεις και επονείδιστους χαρακτηρισμούς… Τα περιστατικά αυτά, λαμβάνοντας χώρα μάλιστα, υπό τις εκτεθείσες συνοδευτικές περιστάσεις, πριν την τέλεση της πράξης της ανθρωποκτονίας με πρόθεση, ήταν στοιχεία αρνητικά για την αναγνώριση της ελαφρυντικής περίστασης…».
Ανθρωποκτονία από πρόθεση. Πόσες φορές το ακούσαμε και το διαβάσαμε τόσα χρόνια. Έγινε δίκη, καταδίκη, έμεινε πίσω από τα κάγκελα 11 χρόνια ο δράστης και αποφυλακίστηκε στα τέλη Ιουλίου. Τι δεν καταλαβαίνουν κάποιοι, όπως ο Οργανισμός Αστικών Συγκοινωνιών Αθηνών (ΟΑΣΑ), που ενημέρωσε το επιβατικό κοινό για τη λειτουργία των ΜΜΜ κατά τη διάρκεια των κυκλοφοριακών ρυθμίσεων «λόγω των εκδηλώσεων-κινητοποιήσεων για τη συμπλήρωση έντεκα ετών από τον θανάσιμο τραυματισμό του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου»;
Θανάσιμος τραυματισμός; Δεν γλίστρησε το θύμα, δεν χτύπησε υπερπηδώντας μια αυλόπορτα, δεν έπεσε παίζοντας.
Λίγο αργότερα, ο συγκοινωνιακός φορέας άλλαξε τη διατύπωση «για τη συμπλήρωση έντεκα ετών από τον θάνατο…». Τέλος ιστορίας για έναν άνθρωπο και τον κόσμο στον οποίο έζησε; Υπέκυψε στην κοινή μοίρα; Αυτό ήταν, λοιπόν;
Μη σκοτώνουμε και με τις λέξεις γεγονότα και προθέσεις. Ακόμη, κι όταν μιλάμε για ζωές, που φύγανε λάθος.
