Του Χάρη Αναστασιάδη *
Τα συνολικά αδιέξοδα στα οποία έχει περιέλθει η Ελληνική Οικονομία και Κοινωνία γενικότερα, μόνο έκπληξη δεν αποτελούν για όσους διατηρούν στοιχειώδη Ιστορική και Πολιτική μνήμη. Έτσι, αν κάποιος επιχειρούσε να απεικονίσει τις διαδρομές των Ελληνικών Πολιτικών Ηγεσιών στα έξι χρόνια της κρίσης, δεν θα μπορούσε να διαπιστώσει τίποτα άλλο από παλινωδίες, ουτοπικές προεκλογικές υποσχέσεις, διαρκείς αθετήσεις ανειλημμένων δεσμεύσεων προς του Εταίρους – Πιστωτές, και γενικότερα μία στάση αφερεγγυότητας και αναξιοπιστίας που μόνο θετικές εξελίξεις για τους Πολίτες και την Οικονομία δεν θα μπορούσε να επιφυλάσσει.
Κορυφαία εκδήλωση της ασυνάρτητης και επικίνδυνης αυτής Πολιτικής απετέλεσε η θέσπιση και υιοθέτηση της Συμφωνίας του Αυγούστου 2015, που στο αμέσως προσεχές μέλλον πρέπει να μετουσιωθεί σε εφαρμοστικούς Νόμους με δραματικές αρνητικές επιπτώσεις στα εισοδήματα, τις Συντάξεις , την κατανάλωση και τις δημοσιονομικές αντοχές των Πολιτών.
Αναμφίβολα έπρεπε να εξευρεθεί μία Πολιτική φόρμουλα συνεννόησης και συμφωνίας με τους δανειστές, η οποία θα εξασφάλιζε για την Ελλάδα την αδιαμφισβήτητη και απαρέγκλιτη Ευρωπαϊκή της πορεία. Πλην όμως με διαρκή εκδήλωση αριβιστικών και αμφιταλαντευομένων πολιτικών φτάσαμε στο σημείο να μην έχουμε καν την δυνατότητα να εφαρμόσουμε τα συμφωνηθέντα.
Και εδώ εγείρεται το κρίσιμο ερώτημα: Πραγματικά η Πολιτική Ηγεσία πίστευε ότι η εντατικοποίηση της εφαρμοζόμενης πολιτικής της δημοσιονομικής επιδρομής θα καρποφορήσει; Η’ μήπως δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι εδώ και καιρό έχουμε περιέλθει ως Σύστημα στο αδιέξοδο του Laffer, όπου όσο και να αυξήσεις τους συντελεστές φορολογίας, η εισπραξιμότητα των φόρων δεν βελτιώνεται;
Όποια από τις ανωτέρω δύο εκδοχές και να υιοθετήσει κανείς, δεν θα αποφύγει την διαπίστωση ότι το οριστικό αδιέξοδο πλησιάζει με ταχύτατους ρυθμούς, μέσα από την υπέρβαση των προϋπολογισμένων ελλειμμάτων, την γιγάντωση των ανείσπρακτων φόρων και ασφαλιστικών εισφορών, καθώς και την ανυπαρξία πραγματικών και ουσιαστικών δομικών μεταρρυθμίσεων.
Η συμφωνία Αναγέννησης της θνήσκουσας Ελληνικής Οικονομίας μπορεί και πρέπει να γραφεί εξαρχής σε λευκό χαρτί. Μία Συμφωνία ρεαλιστική, αξιόπιστη, που θα ανατρέπει τις παθογένειες και αγκυλώσεις που συντηρούν και επιτείνουν τα αδιέξοδα, οδηγώντας έτσι μαθηματικά σε μη αναστρέψιμη Χρεωκοπία.
Η Συμφωνία για το Μέλλον, δεν μπορεί παρά να διασφαλίζει κατά τρόπο αδιαπραγμάτευτο, το ισχυρότερο ζητούμενο μίας διαπραγματευτικής διαδικασίας τόσο με τους Κοινωνικούς Εταίρους και τους Πολίτες στο εσωτερικό της χώρας, όσο και με τους Εταίρους – Δανειστές στο εξωτερικό, την Αξιοπιστία.
*Υπεύθυνος Φορολογικής & Δημοσιονομικής Πολιτικής τής Νέας Πορείας Νέας Ελλάδας
