Από την έντυπη έκδοση
Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Με ιδεολογικό πατέρα τον προτεστάντη πάστορα και θεολόγο Φρίντριχ Νάουμαν (1860-1919), το σημερινό Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας (FDP) έχει πίσω του 69 χρόνια ιστορίας, από τα οποία πέρασε σχεδόν τα 45 συγκυβερνώντας είτε με τους Χριστιανοδημοκράτες (4 φορές) είτε με τους Σοσιαλδημοκράτες από το 1969 έως το 1982. Ωστόσο, στις εκλογές του 2013 το κόμμα απέτυχε να πιάσει το απαιτούμενο 5% και έμεινε εκτός της Ομοσπονδιακής Βουλής, για πρώτη φορά στη μέχρι τότε πορεία του.
Αυτή η αποτυχία είχε σοβαρές επιπτώσεις στο εσωτερικό του FDP, το οποίο μετά την ήττα έχασε και τα μισά σχεδόν από τα 60.000 μέλη του. Δεν ήσαν δε λίγοι αυτοί που απέδιδαν την αποτυχία στη φθορά της εξουσίας και στην ιδεολογική αδυναμία του κόμματος να αρθρώσει έναν διαφορετικό πολιτικό λόγο από αυτόν που άρθρωναν οι Χριστιανοδημοκράτες και οι Σοσιαλδημοκράτες, τα δύο μεγάλα γερμανικά κόμματα εξουσίας.
Το κλίμα στο εσωτερικό του Φιλελεύθερου Δημοκρατικού Κόμματος άρχισε να αλλάζει στο μέτρο που στη γερμανική πολιτική αγορά κέρδιζε πόντους το νεοσύστατο κόμμα «Εναλλακτική για τη Γερμανία» -το οποίο ξεκίνησε ως φορέας σκεπτικισμού έναντι του ευρώ, για να καταλήξει σε ένα ήπιας μορφής εθνικιστικό μόρφωμα, με ισχυρά ερείσματα στην πρώην κομμουνιστική Γερμανία. Όταν λοιπόν μία μερίδα του επιχειρηματικού κόσμου που στήριζε τους ευρωαμφισβητίες άρχισε να απομακρύνεται από τους ακροδεξιούς του AfD, είχε σημάνει για το FDP η ώρα του Κρίστιαν Λίντνερ.
Ο νεαρός ηγέτης του FDP από την πρώτη στιγμή άρχισε να μιλάει μία γλώσσα την οποία άκουγε ευχάριστα ένα ακροατήριο νέων που θα ήθελαν να ακολουθήσουν την ψηφιακή εποχή και να μπορέσουν να αναπτυχθούν στους κόλπους της τόσο επιχειρηματικά όσο και προσωπικά. Κατά τον Κρ. Λίντνερ, «η επιθυμία του επιχειρηματία να καινοτομεί και να ρισκάρει είναι ακριβώς το αντίθετο του προσοδοθήρα που ενδιαφέρεται μόνον για τη συσσώρευση πλούτου και τίποτε άλλο».
Στο πλαίσιο αυτό, ο νέος ηγέτης του FDP ασκεί οξεία κριτική στη γραφειοκρατική Ευρώπη και τονίζει, σε όσους θέλουν να τον ακούσουν, ότι αυτή τελικά «τρώει τα παιδιά της». Κατά τον Κρ. Λίντνερ, μία Ευρώπη που υποχωρεί δημογραφικά και που κυριαρχείται από τηννοοτροπία των «επιδοτούμενων πολιτών» από το κράτος, θα γίνει εύκολη βορά κυρίως από τους Ασιάτες ανταγωνιστές της στο σημερινό παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον.
Υπό αυτή την έννοια, ο Κρ. Λίντνερ πιστεύει ότι η Ελλάδα, για παράδειγμα, αποτελεί βαρίδι για το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι γιατί έχει συνηθίσει να επιβιώνει με μεταφορές πόρων τις οποίες αρνείται να χρησιμοποιήσει παραγωγικά. «Συνεπώς», έχει τονίσει ο επικεφαλής του FDP, «θεωρώ ότι υπάρχουν όρια στη γενναιοδωρία προς την Ελλάδα». Μία Ελλάδα, εξάλλου, για την οποία πιστεύει ότι η παραπαίουσα κυβέρνηση σκοπίμως την οδηγεί προς τη φτωχοποίηση και την εξόντωση της μεσαίας τάξης.
Με βάση λοιπόν τη λογική αυτή, σε μία Γερμανία που έχει πλέον πλημμυρίσει από νόμιμους και παράνομους μετανάστες, ο Κρ. Λίντνερ πιστεύει ότι θα ήταν τραγικό λάθος του να μοιραστεί την εξουσία με τους Χριστιανοδημοκράτες και τους Πράσινους. Βάζοντας στη ρητορική του και λίγες δόσεις αντιμεταναστευτικής πολιτικής, πιστεύει ότι σε πιθανές νέες εκλογές θα προσελκύσει προς το κόμμα του και ένα μέρος των ψηφοφόρων του AfD, γεγονός που θα ενισχύσει την κοινοβουλευτική του παρουσία σε μία Ευρώπη που πάει προς τα δεξιά.
Στην Ευρώπη αυτή ο Κρ. Λίντνερ πιστεύει ότι το επιχειρείν αποτελεί λύση για χιλιάδες νέους, γι’ αυτό σε πρόσφατη ομιλία του χρησιμοποίησε την έκφραση «οικογενειακός καπιταλισμός» -σε αντίθεση με αυτόν των μεγάλων κρατικών και όχι πολυεθνικών επιχειρήσεων.
Ξεκάθαρη είναι επίσης, σε αντίθεση με τα δύο μεγάλα κόμματα και με τους Πράσινους, η θέση του FDP και απέναντι στην ισλαμική τρομοκρατία. «Δεν θα επιτρέψουμε στους εχθρούς των αξιών μας να διαβρώσουν και να απαξιώσουν τις δημοκρατικές μας ελευθερίες» λέει ο επικεφαλής του κόμματος και δεν είναι λίγοι αυτοί που συμφωνούν μαζί του.
Σήμερα, λοιπόν, με βάση τις παραπάνω θέσεις, ο Κρίστιαν Λίντνερ επιδιώκει να βρει κοινά σημεία και με την Ομάδα των Δημοκρατών Φιλελευθέρων στην Ευρωβουλή, πιστεύοντας ότι η Ευρώπη πρέπει «να ανοίξει νέους αντιγραφειοκρατικούς δρόμους». Και στο επίπεδο αυτό έχουμε την αίσθηση ότι έως τις ευρωεκλογές του 2019 αρκετά θα δουν τα μάτια μας…
