«Η οικονομική κρίση δείχνει να επηρεάζει την εξέλιξη του σακχαρώδη διαβήτη, απορρυθμίζοντας τους ήδη διαβητικούς ασθενείς που αμελούν τη ιατρική τους φροντίδα, επειδή δυσκολεύονται να καλύψουν τα έξοδα που συνεπάγεται η συντήρηση της θεραπείας τους, μειώνοντας ακόμα και τις επισκέψεις στον διαβητολόγο τους, με το ποσοστό να κυμαίνεται γύρω στο 30%» τονίζει σε δηλώσεις της η παθολόγος-διαβητολόγος Δρ Ελισάβετ Ηλιάδου, με αφορμή πρόσφατη έρευνα για τις επιπτώσεις της κρίσης στο διαβήτη και την παχυσαρκία.
Ενδεικτικά, σύμφωνα με την έρευνα, η οικονομική κρίση έχει οδηγήσει σε αύξηση της παχυσαρκίας κατά 43% στις νησιωτικές περιοχές, 38% στη Μακεδονία-Θράκη και 30% στην Αττική.
Όπως διαπίστωσαν οι ερευνητές, η οικονομική δυσπραγία έχει οδηγήσει μεγάλες ομάδες του ελληνικού πληθυσμού σε αλλαγές των συνθηκών διατροφής τους, καταφεύγοντας σε υδατάνθρακες και λίπη, παραμελώντας τον ισόρροπο εφοδιασμό του οργανισμού τους με βιταμίνες και άλλα θρεπτικά συστατικά που βρίσκονται στα φρούτα, τα λαχανικά, το κρέας ή το ψάρι, με συνέπεια την αύξηση του σωματικού βάρους. Αυτό έχει ως επακόλουθο την επιβάρυνση του διαβητικού ασθενούς, με δεδομένο ότι το 80% περίπου των διαβητικών τύπου 2 είναι υπέρβαροι ή παχύσαρκοι.
«Αυτό», εξηγεί η Δρ Ηλιάδου, «μαζί και με την υιοθέτηση όλο και συχνότερα της καθιστικής ζωής και την αποφυγή της σωματικής δραστηριότητας και των επισκέψεων σε γυμναστήρια και άλλους χώρους άθλησης λόγω της οικονομικής κρίσης, έχει ως συνέπεια, είτε κάποιος με προδιάθεση για διαβήτη να εμφανίσει συντομότερα την ασθένεια, είτε, αν πάσχει να απορρυθμίσει τον διαβήτη του με σημαντικές συνέπειες όπως είναι οι καρδιαγγειακές επιπλοκές (εγκεφαλικά επεισόδια, εμφράγματα του μυοκαρδίου, η διαβητική νεφροπάθεια, που μπορεί να καταλήξει σε χρόνια νεφρική ανεπάρκεια, προβλήματα στα μάτια που μπορεί να φθάσουν μέχρι τη τύφλωση, ή το διαβητικό πόδι, με αύξηση του κινδύνου ακρωτηριασμού του)».
Το τραγικό ωστόσο, είναι ότι το 40% των διαβητικών στη χώρα μας δεν γνωρίζει ότι πάσχει από διαβήτη, όπως αναφέρει η Δρ Ηλιάδου. Το γεγονός αυτό, όπως λέει, καθιστά επιτακτική την ανάγκη πρόληψης και έγκαιρης διάγνωσης μέσω ενός εθνικού σχεδιασμού και ευρύτερης πληροφόρησης γι αυτή τη σύγχρονη ασθένεια, την οποία ο κάθε διαβητικός ασθενής μπορεί να διαχειρισθεί ικανοποιητικά, εφόσον ακολουθεί μια σωστή διατροφή, ασκείται ή έχει κάποια σωματική δραστηριότητα, επικοινωνεί συχνά με το γιατρό του και τηρεί πιστά τη φαρμακευτική του αγωγή.
