Η λειψυδρία αποτελεί ολοένα και σημαντικότερο πρόβλημα για τον αστικό πληθυσμό της Ινδίας, καθώς σύμφωνα με κυβερνητικά δεδομένα 22 από τις 32 μεγαλύτερες πόλεις της χώρας αντιμετωπίζουν καθημερινά προβλήματα σχετικά με τη διάθεση νερού.
Παρά τις βελτιώσεις που έχουν γίνει τις τελευταίες δεκαετίες όσον αφορά τη διαθεσιμότητα και την ποιότητα των δημοτικών συστημάτων πόσιμου νερού, η πληθυσμιακή έκρηξη στις αστικές περιοχές της Ινδίας έχει υπερκαλύψει τις κυβερνητικές λύσεις, που επιπλέον έχουν πληγεί από την υπερβολική ιδιωτικοποίηση.
Ανεξάρτητα από τις βελτιώσεις στην ποιότητα του πόσιμου νερού, πολλοί άλλοι υδάτινοι πόροι είναι μολυσμένοι από βιολογικούς και χημικούς ρύπους. Πάνω από το 21 τοις εκατό των ασθενειών σε όλη τη χώρα σχετίζονται με το νερό, ενώ μόλις το 33 τοις εκατό του συνολικού πληθυσμού έχει πρόσβαση σε παραδοσιακές εγκαταστάσεις προσωπικής υγιεινής.
Πολλές αγροτικές κοινότητες στην Ινδία που βρίσκονται στις παρυφές των πόλεων έχουν επίσης ως μοναδική επιλογή τη διάνοιξη πηγαδιών για να αποκτήσουν πρόσβαση σε πηγές υπόγειων υδάτων. Ωστόσο, κάθε νέο σύστημα νερού επιδεινώνει τη γενικότερη λειψυδρία στα αστικά κέντρα.
Στο Νέο Δελχί, που πρόσφατα έγινε επίσημα η δεύτερη πολυπληθέστερη πόλη του πλανήτη, σύμφωνα με εκτιμήσεις περίπου 2.000 ιδιωτικά οχήματα εφοδιάζονται παράνομα με νερό από πηγάδια και το δίκτυο ύδρευσης της πόλης και στη συνέχεια το μεταπωλούν σε υψηλές τιμές στη μαύρη αγορά. Οι τοπικές αρχές προσπαθούν να βελτιώσουν την κατάσταση, τοποθετώντας αυστηρούς περιορισμούς ακόμα και σε ξενοδοχεία πέντε αστέρων, όμως δέχονται σοβαρή κριτική από την κοινή γνώμη για την αναποτελεσματικότητα και αδράνειά τους.
Η διαφορά μεταξύ προσφοράς και ζήτησης στο Νέο Δελχί είναι 24 τοις εκατό, μικρότερη από ότι σε άλλες πόλεις της Ινδίας, όμως στην πράξη το νούμερο αυτό επιδεινώνεται σχεδόν κατά 40 τοις εκατό, χάρις σε απώλειες κατά τη μεταφορά του νερού. Από τις υπόλοιπες πόλεις, στην καλύτερη μοίρα βρίσκεται το Μουμπάι, με 17 τοις εκατό έλλειψης νερού, ενώ η κατάσταση είναι πιο σοβαρή στο Τζαμσεντπούρ, όπου η διαφορά προσφοράς-ζήτησης φτάνει το δυσοίωνο 70 τοις εκατό, σύμφωνα με κυβερνητικά δεδομένα.
Η κρίση του νερού στην Ινδία συχνά αποδίδεται στην έλλειψη κρατικού σχεδιασμού, την αυξημένη ιδιωτικοποίηση, τα βιομηχανικά απόβλητα και την κυβερνητική διαφθορά. Επιπλέον, η κατάσταση αναπόφευκτα θα επιδεινωθεί καθώς ο συνολικός πληθυσμός αναμένεται να αυξηθεί στα 1,6 δισεκατομμύρια μέχρι το έτος 2050.
Η παγκόσμια έλλειψη νερού αναμένεται να γίνει η κύρια αιτία εθνικών πολιτικών συγκρούσεων στο μέλλον, και η Ινδία πιθανότατα θα βρίσκεται στο επίκεντρο αυτών των εξελίξεων εάν δεν υπάρξουν δραματικές αλλαγές, με περίπου 114 εκατομμύρια κατοίκους να επηρεάζονται από τη λειψυδρία, σύμφωνα με στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας.
