Σειρά προτάσεων για την ριζική ανοικοδόμηση της οικονομίας, ώστε να επανέλθει η ελπίδα στη χώρα, κατέθεσε ο Σύνδεσμος Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδας (ΣΒΒΕ).
Ειδικότερα, ο πρόεδρος του Συνδέσμου επεσήμανε ότι πλέον η οικονομική πολιτική στη χώρα δεν υπαγορεύεται από πολιτικούς σχηματισμούς αλλά από τα μνημόνια που υπογράψαμε με τους εταίρους μας.
Παράλληλα, υπογράμμισε ότι « τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει στη χώρα ή να επιτευχθεί πολιτική σταθερότητα αν από τις επικείμενες εκλογές δεν προκύψει πραγματικά μια ισχυρή κυβέρνηση με ορίζοντα τετραετίας που θα προσηλωθεί στην υλοποίηση των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων στην κοινωνία και την οικονομία.»
Στο πλαίσιο αυτό, ο κ. Σαββάκης πρότεινε:
1. Τη θεσμοθέτηση και ψήφιση σε 12 μήνες από την ανάληψη των καθηκόντων της νέας κυβέρνησης της άρσης όλων των εμποδίων πρόσβασης στην επιχειρηματικότητα που καταγράφηκαν από τον ΣΕΒ, τον ΣΒΒΕ και τους άλλους Συνδέσμους Βιομηχανιών της χώρας από το 2010.
2. Το διπλασιασμό του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας μέχρι το πέρας του 3ου μνημονίου, δηλαδή μέχρι το 2020, με τη σωστή αξιοποίηση των 35 δις € που αναμένεται να εισρεύσουν στη χώρα τα επόμενα χρόνια από την Ευρωπαϊκή Ένωση και άλλες πηγές. Αν αυτά εισρεύσουν άμεσα, τότε θα διευκολυνθεί η παραγωγική ανασυγκρότηση και θα γίνει εφικτότερος ο στόχος της επίτευξης των δημοσιονομικών πλεονασμάτων. Στο πλαίσιο αυτό ο ΣΒΒΕ προτείνει τη θεσμοθέτηση γενναιόδωρου και άκρως ελκυστικού πακέτου αναπτυξιακών κινήτρων για την υλοποίηση επενδύσεων στην ελληνική περιφέρεια. Απαιτείται η άμεση ψήφιση ευέλικτου και σύγχρονου, σε διαδικασίες έγκρισης, εκταμίευσης επιχορηγήσεων και νέων μορφών χρηματοδότησης και ελέγχων «Αναπτυξιακού Νόμου», που θα δώσει τη δυνατότητα υλοποίησης επενδύσεων, τόσο από εγχώριους επιχειρηματίες, όσο και από ξένους.
3. Την αξιολόγηση της απόδοσης της λειτουργίας του δημόσιου τομέα, με όρους επιπτώσεων στην οικονομία και στην ανάπτυξη του παραγωγικού συστήματος της χώρας. Προτείνουμε μείωση του κράτους σε ποσοστό 30% την επόμενη διετία με την κατάργηση οργανισμών και λειτουργιών που θα αποδειχθούν από την αξιολόγηση είτε ανεπαρκείς, είτε μη ανταποδοτικοί για το κοινωνικό σύνολο.
4. Τον σαφή διαχωρισμό μεταξύ εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας. Πολλές φορές οι εφαρμοστικές εγκύκλιοι κλπ. μετά την ψήφιση ενός νόμου, αναιρούν το πνεύμα του ψηφισθέντος νόμου, με αποτέλεσμα η εκτελεστική εξουσία να υποκαθιστά τελικά τη νομοθετική, και, αρκετές φορές, να δημιουργούνται θύλακες διαφθοράς στη δημόσια διοίκηση. Κι αυτό το έχουμε δει πολλές φορές με νομοθετήματα που αφορούν την ανάπτυξη. Ένα μέτρο που θα μπορούσε άμεσα ν΄ αποδώσει είναι η θεσμοθέτηση ασυμβίβαστου μεταξύ βουλευτικής και Υπουργικής ιδιότητας και η καθιέρωση του θεσμού της λογοδοσίας, για πολιτικούς και υπαλλήλους της δημόσιας διοίκησης, με κριτήρια εξατομικευμένης και όχι ομαδικής ευθύνης και με συνέπειες άμεσες και πάγια καθορισμένες και συμφωνημένες.
5. Την αλλαγή του Συντάγματος της χώρας, στο οποίο θα περιλαμβάνονται συγκεκριμένοι στόχοι δημοσιονομικής πολιτικής (π.χ. οι στόχοι του Μάαστριχτ κλπ.). και, πιθανώς θα πρέπει να αρχίσει να τίθεται στο δημόσιο διάλογο η αλλαγή του πολιτεύματος σε Προεδρικό. Έτσι, ο εκάστοτε εκλεγμένος Πρόεδρος θα πρέπει (μοιραία) να συνεργασθεί με το νομοθετικό σώμα το οποίο όμως εκλέγεται σε διαφορετικό χρόνο και με διαφορετικό τρόπο από τον ίδιο. Έτσι, πιστεύουμε ότι είναι δυνατόν αφενός να επιτευχθεί η συναίνεση του πολιτικού προσωπικού, κάτι που σήμερα φαντάζει εντελώς απόμακρο, και αφετέρου η κυβέρνηση δεν θα άγεται και θα φέρεται από εκλογικές και ψηφοθηρικές λογικές για να λάβει τις σωστές μεταρρυθμιστικές αποφάσεις. Ίσως η αλλαγή σε Προεδρική Δημοκρατία να αποτελεί μια αναγκαία διέξοδο για την επίτευξη μεγαλύτερης αποτελεσματικότητας στη διακυβέρνηση.
