Από την έντυπη έκδοση
Του Κωνσταντίνου Β. Κόλλια
Η πρόταση που καταθέσαμε ως Οικονομικό Επιμελητήριο Ελλάδος, μαζί με την Ολομέλεια των Δικηγορικών Συλλόγων της Ελλάδας και το Τεχνικό Επιμελητήριο, είναι μια απολύτως ρεαλιστική και με κοινωνικό πρόσημο προσέγγιση.
Το να δίνεται μια τελευταία ευκαιρία στον δανειολήπτη να ρυθμίσει το δάνειό του και, μάλιστα, κουρεμένο σημαντικά -στην τιμή που θα το αγόραζε το fund- έχει σημαντικά πλεονεκτήματα:
Αφενός εξαντλούνται τα περιθώρια για τον οφειλέτη να αποπληρώσει την οφειλή του χωρίς να κινδυνεύουν τα περιουσιακά του στοιχεία.
Αφετέρου η τράπεζα θα πετύχει υψηλότερα τιμήματα, εξαιτίας του γεγονότος ότι το fund θα προσφέρει υψηλότερο τίμημα με αυτή τη διαδικασία και υπό τον επικείμενο ανταγωνισμό με τον δανειολήπτη για το ποιος θα πάρει το δάνειο, από τη στιγμή που -αν ο δανειολήπτης προσφέρει το ίδιο τίμημα- δεν θα ξαναδοθεί στο fund το δικαίωμα της αντιπρότασης.
Γνωρίζω πολύ καλά τις επιφυλάξεις για το χρονοβόρο της διαδικασίας και το διαχειριστικό κόστος για τις τράπεζες. Όπως επίσης και για το γεγονός ότι το πιστωτικό ίδρυμα προσφέρει σε χαμηλότερη τιμή στα funds, γιατί πουλάει ομαδικά τη διαχείριση δανείων και δεν εξετάζει την κάθε περίπτωση μεμονωμένα, κερδίζοντας χρόνο και αποκομίζοντας κέρδη, που έχει ανάγκη για τα stress tests.
Υπάρχει όμως αντίλογος και μάλιστα με ισχυρή επιχειρηματολογία:
Η πρότασή μας θα οδηγήσει σίγουρα σε αύξηση του τιμήματος, τόσο από τα funds όσο και από τους δανειολήπτες. Το fund θα προσφέρει υψηλότερη τιμή με αυτή τη διαδικασία, για τους λόγους που εξηγούνται παραπάνω, και ο δανειολήπτης από την πλευρά του θα έχει μια τελευταία ευκαιρία να σώσει την περιουσία του.
Δίνοντας τη δυνατότητα στον οφειλέτη να ρυθμίσει την οφειλή του με μεγάλη έκπτωση – κούρεμα, έστω και την τελευταία στιγμή, τον οδηγεί στην εξεύρεση λύσης, με στόχο να διατηρήσει τα περιουσιακά του στοιχεία. Επίσης, οι τράπεζες βγαίνουν ωφελημένες, τόσο από το υψηλότερο τίμημα που θα προσφέρουν τα funds όσο και από την άμεση εξόφληση του δανείου από τον οφειλέτη και τη μείωση των Μη Εξυπηρετούμενων Ανοιγμάτων (ΜΕΑ).
Εξίσου σημαντικό είναι ότι, με αυτήν τη ρύθμιση, θα δίνεται η δυνατότητα και στον εγγυητή, μαζί με τον δανειολήπτη, να ρυθμίζουν το δάνειο. Στην Ελλάδα τις περισσότερες φορές ο εγγυητής είναι ένα πρόσωπο του συγγενικού ή φιλικού περιβάλλοντος, που -θέλοντας να βοηθήσει τον δανειολήπτη- έχει φτάσει στο σημείο να απειλείται με κατασχέσεις και δεσμεύσεις λογαριασμών, χωρίς να είναι ο άμεσα εμπλεκόμενος.
Και να μην ξεχνάμε το κοινωνικό πρόσημο που θα προκύψει από αυτή τη διαδικασία και το οποίο είναι σίγουρα πολύ σημαντικό. Οι δανειολήπτες θα έχουν τη δυνατότητα -έστω και την ύστατη στιγμή- να ρυθμίσουν τις οφειλές τους και να σώσουν την περιουσία τους.
Δύο τελευταίες παρατηρήσεις:
Πρώτον, η πρότασή μας ΔΕΝ αφορά σε καμία περίπτωση τους στρατηγικούς κακοπληρωτές.
ΔΕΝ μας ενδιαφέρουν όσοι μπορούν όλα αυτά τα χρόνια να πληρώνουν, αλλά δεν θέλουν.
ΔΕΝ μας ενδιαφέρουν όσοι έχουν καταθέσεις με εξαψήφια ποσά στις τράπεζες, αλλά έχουν σταματήσει να πληρώνουν τα δάνειά τους εδώ και χρόνια, από… άποψη.
Δεύτερον, επειδή είναι πολύ σημαντικό να περιορίσουμε τον ηθικό κίνδυνο, που ευλόγως θα προέλθει από όσους είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους -ειδικά μέσα σε αυτό το πολύ δύσκολο οικονομικό περιβάλλον-, ως επιστημονικοί φορείς είμαστε έτοιμοι, εφόσον γίνει αποδεκτή η πρότασή μας, να συζητήσουμε με την κυβέρνηση και για την παροχή κινήτρων και σε αυτούς τους δανειολήπτες που είναι συνεπείς, που κατάφεραν να αντεπεξέλθουν παρά την οικονομική κρίση στις υποχρεώσεις τους, επιβραβεύοντάς τους για τη συνεπή τους στάση.
