Πνοή στο εμβληματικότερο μνημείο του Παρισιού θα δώσει η απόφαση της δημάρχου Αν Ινταλγκό για την ανακαίνιση του Πύργου του Άιφελ, σε μια προσπάθεια να διεκδικήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024, τους οποίους διεκδικούν και άλλες πόλεις, όπως το Λος Άντζελες και η Βουδαπέστη.
Η απόφαση θα ληφθεί τον Σεπτέμβριο του 2017, ενώ το Παρίσι έχει θέσει υποψηφιότητα και για την οργάνωση της World Expo 2025, μαζί με το Μάντσεστερ και την Οσάκα.
Το φιλόδοξο αυτό σχέδιο αναμένεται να στοιχίσει περίπου 317 εκατομμύρια ευρώ, οι εργασίες θα διαρκέσουν 15 χρόνια και θα περιλαμβάνουν τη βελτίωση των χώρων υποδοχής, όπως των ταμείων και των ανελκυστήρων, την αναβάθμιση της ασφάλειας λόγω του φόβου τρομοκρατικών επιθέσεων στα αξιοθέατα του Παρισιού, καθώς και ριζικές αλλαγές στο φωτισμό.
Το σήμα κατατεθέν του Παρισιού επισκέπτονται κάθε χρόνο πάνω από 7 εκατομμύρια τουρίστες, με ετήσια έσοδα 82 εκατομμύρια ευρώ.
Η δήμαρχος της πόλης, Αν Ινταλγκό, έγραψε στο Twitter: «ακούω ότι το Παρίσι έχει χάσει τη λάμψη και την ελκυστικότητά του και αυτό δεν είναι αλήθεια. Οι Παριζιάνοι μπορούν να αναδείξουν την πόλη τους, χωρίς να καταστρέψουν την ιστορία τους».
Ο πύργος του Άιφελ κατασκευάστηκε το 1889 από τον μηχανικό Γουστάβο Άιφελ και σήμερα αποτελεί ένα από τα γνωστότερα κτήρια στον κόσμο. Με ύψος 325 μέτρα (300 χωρίς την κεραία) ήταν το πιο ψηλό κτήριο στον κόσμο μέχρι που το ξεπέρασε το Εμπάιρ Στέιτ της Νέας Υόρκης, το 1931. Έχει βάρος 10.100 τόνους και η κατασκευή του είναι τόσο σταθερή ώστε παρεκκλίνει μόλις έως 7,5 εκατοστά με σφοδρό άνεμο.
Έχει τρία επισκέψιμα επίπεδα, καθένα προσβάσιμο με σκάλες ή με ανελκυστήρα. Για την άνοδο μέχρι το πρώτο επίπεδο χρειάζονται 300 βήματα (το ίδιο και για το δεύτερο). Το τρίτο και μεγαλύτερο επίπεδο είναι προσβάσιμα μόνο με τον ανελκυστήρα. Και το πρώτο και το δεύτερο επίπεδο διαθέτουν εστιατόριο.
Εντυπωσιακό κομμάτι της διαρθρωτικής τέχνης
Ο πύργος επικρίθηκε πολύ από το κοινό όταν κατασκευάστηκε, καθώς πολλοί είχαν την άποψη πως ήταν αντιαισθητικός. Οι καθημερινές εφημερίδες γέμισαν με οργισμένες επιστολές από την καλλιτεχνική κοινότητα του Παρισιού. Μια διάσημη σχετική τοποθέτηση ήταν αυτή του μυθιστοριογράφου Γκυ ντε Μωπασσάν (1850 – 1893), που αν και πολέμιος του πύργου, επισκεπτόταν καθημερινά το εστιατόριό του.
Όταν τον ρώτησαν γιατί, απάντησε ότι ήταν το μοναδικό μέρος στο Παρίσι, όπου κάποιος δεν μπορούσε να δει τον πύργο. Σήμερα, ο πύργος του Άιφελ ευρέως θεωρείται ότι είναι ένα εντυπωσιακό κομμάτι της διαρθρωτικής τέχνης. Ένα από τα μεγάλα κλισέ των χολιγουντιανών ταινιών είναι ότι η θέα από κάθε παριζιάνικο παράθυρο περιλαμβάνει τον πύργο.
Ο Άιφελ είχε πάρει άδεια για να σταθεί ο πύργος επί 20 έτη, και προοριζόταν για να διαλυθεί το 1909, όταν η ιδιοκτησία του θα είχε επανέλθει στον δήμο Παρισιού. Η πόλη είχε προγραμματίσει να τον γκρεμίσει (μέρος των αρχικών κανόνων του διαγωνισμού για έναν πύργο ήταν πως μπορούσε εύκολα να κατεδαφιστεί), αλλά επειδή ο πύργος αποδείχτηκε χρήσιμος για σκοπούς επικοινωνίας, επετράπη η παραμονή του και μετά τη λήξη της άδειας.
naftemporiki.gr
