Ένα κορίτσι αρραβωνιάζεται το βράδυ της Πρωτοχρονιάς του 1961. Γυναίκα πια, ανοίγει τα φύλλα της μνήμης της και αναβιώνει το γεγονός, που επικυρώνει την είσοδό της στην περίοδο, που η ίδια αποκαλεί «πρώτη μοναξιά της ζωής της». Ο πρώτος έρωτας για το παιδί θα γίνει ένας παλιός πόνος για τον ενήλικα.
Η «Περσινή αρραβωνιαστικιά», το πρώτο διήγημα του πρώτου βιβλίου της σημαντικής πεζογράφου Ζυράννας Ζατέλη, που μεταφέρθηκε πέρυσι, για πρώτη φορά στη θεατρική σκηνή, από την ομάδα Elephas tiliensis, και παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά, σε σκηνοθεσία των Δημήτρη Αγαρτζίδη και Δέσποινας Αναστάσογλου, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, παρατείνεται για 8 ακόμα παραστάσεις, έως τις 26 Μαΐου, και λόγω της μεγάλης του επιτυχίας, μεταφέρεται από το Δώμα στην Κεντρική Σκηνή του θεάτρου, όπου και θα παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στις 9.15 το βράδυ.
Στον διαφορετικό και υπέροχο κόσμο του άλλου
Η γραφή της Ζατέλη μάς συνδέει με την παράδοση, απαλλάσσοντάς την από το φολκλόρ, και φανερώνει ένα ποιητικό παραμύθι, που μιλά – με τρόπο υπαινικτικό, αλλά και ωμό – για τη γυναικεία σεξουαλικότητα, τις μύχιες σκέψεις, τις κρυφές επιθυμίες, τον φόβο και την έλξη του θανάτου, τη σύνδεση της καθημερινής πραγματικότητας με το μεταφυσικό, τη φαντασία και τη μαγεία.
Η «Περσινή αρραβωνιαστικιά», με κίνητρο την ασίγαστη περιέργεια, εισδύει ήσυχα και ουσιαστικά στον διαφορετικό και υπέροχο κόσμο του άλλου, επινοεί μια καινούρια γλώσσα μυστική και ακατανόητη, μένει ακίνητη για ώρες μπροστά στον αρραβωνιαστικό της, προκειμένου να «ξαλαφρώσει από το βάρος και την αοριστία ενός κόσμου γεμάτου αντιθέσεις, που την περιτριγυρίζει, τη φοβίζει και δεν την αφήνει να ησυχάσει». Μια ιστορία που βουτάει στο καζάνι της πρώτης αφύπνισης και σοκάρει μέσα από την απλότητα και το χιούμορ της, αποκαλύπτοντας τους μυστικούς και θαυμάσιους μηχανισμούς της ανθρώπινης ψυχής.
Βαθιές και ξεχασμένες αισθήσεις
Όπως σημειώνει ο Δημήτρης Αγαρτζίδης: «Η παιδική ηλικία είναι το μέρος εκείνο, όπου βιώθηκαν τα πρώτα συναισθήματα, ατόφια, σαρωτικά και επικίνδυνα. Οι άνθρωποι είμαστε “προικισμένοι” από τη φύση να προσαρμοζόμαστε ακόμα και σε συνθήκες ανείπωτης σκληρότητας, προκειμένου να επιβιώσουμε. “Η ψυχή μας, όμως, θυμάται ό,τι, ως ενσυνείδητα όντα, χάσαμε ή ξεχάσαμε”. Αυτή τη λανθάνουσα μνήμη, που διατρέχει ακέραια την παιδική ηλικία και βιώνεται λαθραία και ασυνείδητα από τον ενήλικα, αναζητάμε στην εργασία μας.
Ακολουθώντας τον ονειρικό λόγο της Ζυράννας Ζατέλη, προσεγγίσαμε τη σκηνική συνθήκη των τριών ερμηνευτών. Τρεις γυναίκες. “Σαν μια φιγούρα πολλαπλασιασμένη σε τρεις. Όποιος τις κοιτάει για πρώτη φορά αμφιβάλλει αν τις βλέπει στην πραγματικότητα και όχι σε κάποιο όνειρο ή τέχνασμα και αυτό τις διασκεδάζει αφάνταστα”.
Μπορεί να διακρίνει κανείς πολλές παραλλαγές του εαυτού του, ανατρέχοντας στο παρελθόν. Σαφώς, το παιδί που υπήρξαμε είναι η πιο απομακρυσμένη φιγούρα μας. Στη φανταστική εικόνα του παιδιού που έχουμε μπροστά μας, αναγνωρίζουμε ενστικτωδώς τον εαυτό μας. Έχουμε ενιαία αντίληψη για αυτόν τον άνθρωπο, που, παρόλα αυτά, μεγάλωσε, άλλαξε, διαφοροποιήθηκε και ενηλικιώθηκε. Το παιδί, που υπήρξαμε κάποτε, έζησε στο ακέραιο τα πιο συγκλονιστικά συναισθήματα και ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τον πόνο, που θα γίνει αναπόφευκτα για τον ενήλικα ένας “παλιός” πόνος.
Στην παράσταση, αναζητάμε τα νήματα της σκέψης και των συνειρμών, που μας οδηγούν στο πεδίο του “παλιού πόνου” και τους μηχανισμούς που μας απομακρύνουν από αυτό, προκειμένου να συνεχίσουμε να ζούμε ή, αλλιώς, να επιβιώσουμε. Μένοντας μακριά, καταφέρνουμε να αφαιρέσουμε το βάρος από το γεγονός που δεν αντέχουμε πια και δεν αντιστοιχεί στον τωρινό μας εαυτό, επιστρατεύουμε το χιούμορ ή το χάνουμε εντελώς.
Αυτή η αναζήτηση φέρνει στην επιφάνεια βαθιές και ξεχασμένες αισθήσεις, ακατανόητες χειρονομίες και αλλόκοτα όνειρα, συνθέτοντας τη φιγούρα του αθώου, ευφάνταστου και γενναίου ανθρώπου, που υπήρξαμε κάποτε. Η “Περσινή αρραβωνιαστικιά” αφουγκράζεται το κάθε νεύρο αυτής της διαδρομής, χώνοντας μαλακά τα δάχτυλά της στον ανεξιχνίαστο και μυστηριωδώς φιλόξενο κόσμο του εαυτού μας».
Ταυτότητα παράστασης
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Αγαρτζίδης – Δέσποινα Αναστάσογλου, μουσική: costinho (Κωστής Ζουλιάτης), σκηνικός χώρος – κοστούμια: Μαγδαληνή Αυγερινού, φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα, επιμέλεια κίνησης: Ξένια Θεμελή, βοηθοί σκηνοθέτη: Μαρία Κοντογούρη – Ιωάννα Μπογδάνου. Παίζουν: Σύρμω Κεκέ, Τατιάνα Άννα Πίττα, Ανθή Ευστρατιάδου.
Πληροφορίες
Θέατρο Του Νέου Κόσμου – Κεντρική Σκηνή: Αντισθένους 7 και Θαρύπου – Αθήνα (στάση Μετρό – Τραμ: Συγγρού – ΦΙΞ), τηλ.: 210 9212900. Διάρκεια παράστασης: 60 λεπτά (χωρίς διάλειμμα). Τιμές εισιτηρίων: γενική είσοδος: 12 ευρώ. Προπώληση: καταστήματα: Public, Παπασωτηρίου, Ιανός, Seven Spots, τηλεφωνικά: 11876, ηλεκτρονικά: viva.gr, επίσημη σελίδα της παράστασης:http://nkt.gr/play/11/persinh-arrabwniastikia/
naftemporiki.gr
